بیت‌کوین، به‌عنوان نخستین رمزارز موفق، براساس فن‌آوری لجر و بلاک‌چین، در 2009 منتشرشد. رمزارزها ساختار غیرمتمرکز دارند؛ و حاکمیت پولی دولت را که از ساختار متمرکز پول فیات ناشی می‌شود، به چالش کشیده‌اند؛ بنابراین اصولا دولت‌ها، نسبت به پذیرش پرداخت ازطریق رمزارزها موضعی محتاط و سختگیرانه دارند. هرچند نوسان‌های عمدتا شدید ارزش رمرزارزها، مانعی بر سر تبدیل آن‌ها به پول تلقی می‌شود. درمقابل، استیبل‌کوین‌ها، با وثیقه‌گذاری دارایی‌های پشتیبان آن‌ها و براساس ساختاری متمرکز خلق می‌شوند؛ بنابراین، دولت‌ها می‌توانند با توثیق ارز ملی، نوعی استیبل‌کوین را به‌نام رمزارز ملی منتشر نمایند که کماکان درنتیجه‌ی ساختار متمرکز، در کنترل و رصد دولت است. چین نخستین کشوری است که از این‌طریق، یوان-دیجیتال را به‌عنوان استیبل‌کوین، و به‌صورت آزمایشی در آوریل 2022 منتشر کرده‌است تا با بین‌المللی‌شدن رنمینبی، حجم عرضه‌ی جهانی یوان را افزایش‌دهد؛ و با رصد معاملات یوان‌دیجیتال، نظارت مالی خود را بر بخش مالی داخلی، به‌ویژه سیستم بانکداری در سایه بهبود بخشد. انتشار یوان‌دیجیتال، به‌دلیل عدم دسترسی سایر ذی‌نفعان به دفترکل که تنها در اختیار دولت چین است، امکان گریز از الزامات سازمان جهانی تجارت را ازطریق اعطای وام، یارانه‌های پنهان و نادیده‌گرفتن الزامات اقتصاد بازار افزایش می‌دهد. احتمال موفقیت یوان‌دیجیتال در تحقق این اهداف، منوط به پذیرش بین‌المللی آن در مبادلات خارجی است. پرداخت وام‌های دولت چین در ابتکار عمل کمربند و جاده، ازطریق یوان‌دیجیتال، مهم‌ترین متغیر در پذیرش بین‌المللی رمزارز ملی چین است.