چکیده مقدمه: بافت تاریخی شهرها به واسطه‌ قدمت تاریخی و وجود عناصر و ارزش‌های نادر زیبایی‌شناختی، تداوم خاطرات جمعی و مؤلفه‌های هویت‌بخشی واقعیت انکارناپذیر شهرهایی بشمار می‌روند که واجد پیشینه‌ی تاریخی هستند. این بافت‌ها در طول زمان با تحولات متعددی مواجه شده و به تدریج دچار نارسایی و اختلال در ابعاد گوناگون کارکردی، اقتصادی، اجتماعی، کالبدی، ارتباطی و زیست‌محیطی شده‌اند. با توجه به اهمیت بافت‌های تاریخی، این پژوهش در پی توسعه‌ دانش کاربردی در زمینه‌ شناسایی و تدوین الگوی برنامه‌ریزی و مدیریت یکپارچه در بازآفرینی بافت‌های تاریخی کلان‌شهر تبریز است. روش: روش پژوهش در این مطالعه‌ از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی- تحلیلی می‌باشد. هم‌چنین، جامعه‌ آماری پژوهش شامل مدیران شهری، نخبگان دانشگاهی و کارشناسان آشنا به مسائل بافت‌های تاریخی است و حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران تعداد 383 نفر به‌دست آمده که با استفاده از فرمول اصلاح شده‌ کوکران به تعداد 344 کاهش یافته است. به‌منظور تجزیه و تحلیل داده‌های پژوهش نیز از روش حداقل مربعات جزئی در نرم‌افزار Smart-pls استفاده شده است. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که 8 متغیر اصلی و 38 متغیر فرعی مورد بررسی، تأثیر برنامه‌ریزی و مدیریت یکپارچه در بازآفرینی بافت‌های تاریخی را 911/0 درصد و تنها با از دست دادن 089/0 درصد تبیین می­کنند. نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از آن است که بیش‌ترین اثرگذاری در بین مؤلفه‌های مورد بررسی برنامه‌ریزی و مدیریت یکپارچه در راستای بازآفرینی بافت‌های تاریخی مربوط به مدیریت واحد و حمایت‌کننده، انسجام و هم‌افزایی نهادی، ساختار تشکیلاتی یکپارچه و دیدگاه سیستمی‌به ترتیب با امتیاز 864/0، 732/0، 551/0 و 447/0 می‌باشد. از سوی دیگر، شاخص نیکویی برازش مدل GOF برای اندازه‌گیری برازش مدل‌های اندازه‌گیری و ساختاری مقدار 549/0 به دست آمده است که از مطلوبیت کلی مدل ساختاری پژوهش حکایت دارد. تفاصيل المقالة