همة میراث مکتوب زبان فارسی مدیون اندیشمندانی است که با تفکری خلاّق، ذهنی پویا و همّتی والا به آفرینش شاهکارهای علمی و ادبی پرداخته‌اند تا همواره این زبان را برای مخاطبان، گیرا و زنده جلوه‌گر نمایند؛ بنابراین واکاوی و حراست از این دستاوردهای علمی و میراث ادبی ـ که جزو گنجینه‌های ارزشمند فرهنگی ایران و نمایانگر عظمت، نفوذ و غنای زبان فارسی هستند ـ ضرورتی اساسی است.مولانا محمدعمر سربازی یکی از شخصیت‌های فرهنگی و ادبی معاصر بلوچستان است که قریب به صد اثر از خود به یادگار گذاشته است. دیوان عمر شاخص‌ترین اثر ادبی ـ عرفانی چاپ‌شده از تراوشات فکری اوست که تاکنون در مراکز دانشگاهی و پژوهشی ناشناخته مانده است. اشعار دیوان عمر در قالب‌های مثنوی، قصیده و عموماً غزل با مضامینی همچون وصف، مدح، عشق و مناجات است. نگارندگان در این پژوهش می‌کوشند ضمن معرفی مولانا سربازی و دیوان وی به بررسی متن‌شناسانه و تحلیل نکات بارز کلام او بپردازند. بررسی کلام سربازی نشان‌دهندۀ آن است که غالب مضامین اشعار وی اظهار عشق حقیقی و مطلق به خداوند بوده است؛ نیز علاقه و دلبستگی خاصی به شاعران پیشین ازجمله سنایی، عطار، مولوی، حافظ و اقبال لاهوری داشته و در سروده هایش از آن‌ها تأثیر پذیرفته است. تفاصيل المقالة