در ادبیات غنایی فارسی که اساس آن بیشتر بر ناز و دلال زن و نیاز مرد است، دلبستگی‌های عاطفی به خصوص امنیت روانی، جایگاه ویژه ای دارد. ماجرای ویس و رامین از داستان های عاشقانه ای است که در آن شخصیت معشوق از منظر امنیت عاطفی ، به خصوص مدارا با ناکامی قابل توجّه است. شاعر در این داستان عاشقانه به بیان احساسات مربوط به وصال و فراق می پردازد. داستانی که در آن معشوق، در مسیر عشق سختی های زیادی را تحمل می کند و عواطف مختلفی چون غم و شادی،یأس و امید،کین و نفرت و ..در او ایجاد می شود. زمینه ساز بخش عظیمی از این کنش های عاطفی، شاه موبد و رامین هستند. به هر حال رفتارهای عاطفی ویس در برابر این دو، درخور توجه است. یافته های پژوهش نشان می دهد که ویس نسبت به شاه موبد خویشتن دار نیست وعمدتاً در برابر وی خشم و نفرتش را نشان می دهد.زیرا جایی که عشق رنگ و بویی ندارد،صورت منفی خود را در لباس غم،نفرت،کینه، خشم و... نمایان می سازد که سرانجامش مرگ عاطفی است. اما در برابر رامین از شخصیت سالم و بلوغ عاطفی برخوردار است،زیرا آنجا که عشق قلبی در میان باشد گونه ای از کنش روانی- که احساس عاطفی نام دارد- چهره ی مثبت خود را به صورت شادی،رغبت، مهر و ... می نمایاند که نشان از امنیت عاطفی دارد.حتّی وقتی بوی خیانت را حس می کند تسلیم ناکامی ها نمی شود و با کشمکش های عاطفی دست و پنجه نرم می کند تا به وصال محبوب برسد. تفاصيل المقالة