هنرهای قومی ریشه در زمینه ها و ادواری ناشناخته و مغفول دارد. هنرهای قومی ایران ویژگی های مشخص زبانی و بیانی منحصر به فردی را که باید یک دورۀ هنری داشته باشد، داراست؛ یعنی مصادیق این دورۀ هنری با آنچه ما به عنوان هنرهای اسطوره ای، هنرهای سنتی و هنرهای مدرن می شناسیم، متفاوت است. با آنکه ذهنیت حاکم بر آن همان ذهنیت دنیای ابتدایی و اسطوره ای است، فرم هنری آن با رمززدایی از جهان اسطوره ای که تاریخش به سر آمده، قوام یافته است. اصل یا قانون آمیختگی که ساخت اساسی مستقر در ذهنیت ابتدایی و اسطوره ای است، در تولید و بازتولید هنرهای قومی نقش اساسی دارد. اگر تاکید هم ارزی در هنر اسطوره ای بر معناست، در هنرهای قومی، اصل هم ارزی بر محور انتخاب و مبتنی بر شکل بوده است. نظر در سروده های قومی ایران، تاکید این اشعار بر نمودهای فرم گرایانه و توجه دادن به اهمیت وجوه شکلی و فرمی را در جایگاه اولویت نخست نشان می دهد تفاصيل المقالة