این مطالعه با هدف بررسی مهمترین نیازهای اکولوژیکی، ترکیب‌های شیمیایی اسانس، فنل و فلاونوئید کل و آنتی‌اکسیدانی گیاه گوش بره نفش نیش دار (Phlomis herba-venti) در رویشگاه طبیعی منطقه هزارجریب بهشهر استان مازندران انجام گرفت. همزمان با بررسی لیست فلورستیک، گونه‌های همراه منطقه مورد مطالعه و مهمترین نیازهای اکولوژیکی آن ثبت گردید و به منظور عملیات آزمایشگاهی، سرشاخه‌های گلدار گیاه از رویشگاه منطقه هزارجریب و در محدوده ارتفاعی 1000- 2000 متر، در خردادماه جمع‌آوری گردید. اسانس نمونه با استفاده از دستگاه تقطیر (طرح کلونجر) استخراج و ترکیبات شیمیایی آن با استفاده از دستگاه GC/MC شناسایی گردید. ارزیابی میزان فنل و فلاونویید کل با استفاده از روش‌های اسپکتروفتومتری و میزان عملکرد آنتی‌اکسیدانی عصاره با استفاده از روش DPPH ارزیابی گردید. نتایج نشان داد که گیاه گوش بره بیشتر در محدوده ارتفاعی 2000 با اقلیم نیمه مرطوب سرد، بارش 383 میلی‌متر و متوسط درجه حرارت 44/12 درجه سانتی گراد و در خاک‌هایی با بافت شنی-لومی، ماده آلی خاک منطقه پراکنش گیاه 06/5 و اسیدیته 53/7، هدایت الکتریکی 62/0، رشد دارد. رشد رویشی گیاه در اوایل اردیبهشت، گلدهی در خرداد تا تیرماه و پراکنش میوه در شهریور انجام می‌گیرد و طیف فلورستیک گونه‌های همراه متعلق به 47 جنس و 55 گونه بوده است. در طب سنتی، منطقه بیشتر از سرشاخه‌های گلدار گیاه به‌عنوان ضدعفونی کننده و ضد التهاب استفاده می‌شود. مواد موثره دی-ژرماکرن (47/54 درصد) و کاریوفیلن (81/15 درصد) از بیشترین ترکیبات موثره اسانس بودند. میزان فلاونویید کل (40/120 میلی‌گرم معادل کوئرستین در هر گرم وزن خشک گیاه) و فنل کل (2/3 میلی گرم معادل گالیک اسید در هر گرم وزن خشک گیاه) از عملکرد بهینه آنتی‌اکسیدانی در مهار رادیکال‌های آزاد با میزان 9/3 برخوردار بود. نتایج بدست آمده از این تحقیق در تایید مصارف سنتی این گیاه در منطقه قابل بحث می‌باشد. تفاصيل المقالة

Background & Aim: Some knowledge about medicinal plants is available in old references or books. But important point is the information of traditional usage of medicinal plants from different parts of Iran will be worthwhile and in addition to encouraging people to it provides a good background for future examination about medicinal plants.The objectives of this study is to identify the medicinal plants along with local names, utilized parts, administration route, ailments treated, therapeutic effect and preparation methods. Experimental: So to get this information, we use semi-structured interviews. This research was conducted in the summer and spring of 2016. During this period around 150 individuals (75 men, 75 women; in an age group between 20 and 95 years) were interviewed in 6 villages. Number of questions in this survey was 15 questions. Ethno botanical data were analyzed by use-reports. In addition important indices like Informant Agreement Ratio (IAR), Relative Frequency of Citation (RFC) and Cultural Importance (CI) were calculated. Furthermore, a traditional null hypothesis testing was adopted. These are the most popular indices in quantitative ethno botany. Results: A total of 54 medicinal plants belonging to 22 families were identified. The most common families are Lamiaceae, Asteraceae, Apiaceae and Rosaceae, with 22, 17, 5 and 4%, respectively. The most common preparations methods were infusion (52%), eaten raw and decoction (13%). Also, between different parts of the plant, the leaves are mostly used. According to RFC and CI indices, the most important plant is Gallium verum. Nervous disease has the highest Informant Consensus Factor value with the rate of 0.80.Recommended applications/industries: Introduction of medicinal plants in each region, along with their use can be a great help to create jobs and Encouraging people to cultivate these plants. تفاصيل المقالة