به‌ دنبال افزایش قیمت بنزین در آبان ماه 1398، اعتراض‌هایی در سطح شهرهای ایران رخ داد. این اعتراض‌ها که به‌صورت مسالمت‌آمیز آغاز و در انتها به شورش انجامید، به بحرانی امنیتی برای حاکمیت تبدیل شد که با دامنه، شدت و گستردگی بسیاری همراه بود. این در حالی بود که طی دو سال قبل از آن (دی‌ 1396 و مرداد 1397) اعتراض‌هایی با دامنۀ محدودتر انجام‌ شده بود. در این حادثه تعدادی از مردم، نیروهای نظامی و امنیتی کشته و مجروح شدند و به زیرساخت‌های کشور علی‌الخصوص در سطح جامعۀ شهری آسیب‌ها و خسارت‌های درخور توجهی وارد شد؛ بنابراین به‌منظور جلوگیری از وقوع مجدد چنین مسئله‌ای، این پژوهش به‌دنبال یافتن پاسخ این سؤال است: چه عواملی منجر به بروز این بحران امنیتی در شهرهای ایران شده است؟ برای یافتن پاسخ با روش توصیفی ـ تحلیلی و با گردآوری اسناد و فیش‌برداری مرتبط، نظریۀ مرتبط بررسی شد و باتوجه ‌به آن وقایع مرتبط از سال 139۶ تا 139۸ تحلیل گردید. در پاسخ، فرضیۀ طرح‌شده با کاربست نظریۀ محرومیت نسبی این است که کاهش توانایی‌های مردم منجر به بروز اعتراض، شورش و در نهایت تبدیل به یک بحران امنیتی می‌شود. نتیجه آنکه مردم طی دو سال زندگی خود در سال‌های 139۶ تا 139۸ در وضعیت تحریم‌های بین‌المللی، کاهش رشد اقتصادی، افزایش نرخ خوراکی‌ها، افزایش نرخ دلار، سکه و کاهش درآمد سرانه، کاهش توانایی‌هایشان آشکار شد و با آغاز ناگهانی افزایش قیمت بنزین این حس ایجاد شد که فاصلۀ میان انتظارات و توانایی‌ها بسیار زیاد شده است. احساس محرومیت نسبی ایجادشده در مردم، منجر به اعتراض‌هایی شد که در نهایت به شورش و بحران امنیتی تبدیل گشت. تفاصيل المقالة