فعالیت های معدنی منجر به تولید مقادیر زیادی باطله های فلزات سنگین از جمله سرب، روی، آرسنیک، کادمیم و نیکل می شوند که غلظت های بالاتر از استانداردهای تعیین شده برای آن، اثرات زیان آوری بر محیط زیست و عملکرد طبیعی سیستم ها و ارگانیزم های محل تجمع این عناصر خواهد داشت. یکی از عمده نتایج مخرب این فعالیت ها، آلوده شدن سفره های آب زیرزمینی به واسطه انباشت باطله ها است. در صورتیکه باطله ها به درستی کنترل و مدیریت نشوند، مواد مضر آن ها وارد آب های سطحی و سفره های آب زیرزمینی شده و منطقه را آلوده می سازند. در سال های اخیر، استفاده از دستاوردهای بیوتکنولوژی به ویژه میکروارگانیسم ها به عنوان یکی از ابزارهای کارآمد به منظور حذف فلزات سنگین و ترکیبات آن ها و کاهش آلودگی بسیار راهگشا بوده است. بر حسب میزان آلودگی ممکن است ظرفیت پلاسمیدی یا ساختار سلولی این میکروارگانیسم ها تغییر یابد تا آن جایی که قدرت تحمل غلظت های بالاتر ترکیبات سمی و فلزات سنگین را داشته باشند و به عبارت دیگر با غلظت های بالاتر نیز سازگاری پیدا کنند. تفاصيل المقالة

در محدوده کانی زایی زایلیک با توجه به بررسی های انجام شده آماری در بیشتر نمونه های برداشت شده از رسوبات آبراهه ای غلظت آرسنیک و عنصر همراه آن آنتیموان، بالاتر از حد متوسط آن در پوسته زمین و همچنین بر اساس گزارش U.S. EPA، بیشتر از حد استاندارد آن برای مناطق مسکونی و صنعتی است که بر اساس نقشه پراکندگی ژئوشیمیایی این عناصر، بیشترین تمرکز برای آرسنیک، محدوده شمال و شمال شرق منطقه و برای آنتیموان، شمال، جنوب و شرق محدوده مطالعاتی در نظر گرفته شده است و به نظر می رسد این غنی شدگی منطبق بر آبراهه هایی است که از رگه ها و کپ های سیلیسی شمال منطقه عبور می کنند. بنابراین، این منطقه می تواند خاستگاه هر گونه آلودگی احتمالی بوده و اکوسیستم ناحیه را تحت تآثیر قرار دهد. تفاصيل المقالة