شواهد باستان ‌شناسی نشان می‌دهد که پیش از آموزه های دین زرتشتی، ایرانیان کُهن رسم داشتند مُردگان خود را درون خاک دفن نمایند. اما با فراگیری آیین زرتشتی، شیوه‌ های تدفین در برخی نواحی فلات ایران دچار دگرگونی بنیادین گردید، به طوری که در وندیداد و مینوی ‌خرد، مُرده ‌سوزی و خاک سپاری گناه نابخشودنی شمُرده شد و به همین دلیل، پیروان دین بهی می‌ بایست برای نیالودن عناصر مقدّس همچون آب، خاک و گیاه، کالبد درگذشتگان (نَسو که پلید و تهی از روان بود) را از این عناصر مقدس دور نمایند. از سوی دیگر به باور دیانت زرتشتی، چون دنیای درون خاک، دنیایی خاموش، تاریک و راکد بود و همه این افعال ریشه در باورهای اهریمنی داشت، بهدینان سعی وافر داشتند که هر چه سریعتر روان درگُذشته را از کالبد آن آزاد نمایند و به سوی عالم بالا و روشنایی رهنمون سازند. بر این اساس، گذاشتن اجساد در درون دخمه‌ های آفتاب (صعود گذروار روان بوسیله پرتوهای خورشید)، تهی کردن استخوان از گوشت بوسیله پرندگان لاشه خوار و مراسم خورشید نِگرشن (پاک نمودن استخوان ها بوسیله تابش خورشید)، پیش‌درآمدی برای گذاشتن استخوان ‌های پاک‌ شده مُردگان در شیوه‌ های تدفینی نوینی بود که با معاد جسمانی دیانت زرتشتی مطابقت ایده‌ آلی داشت. یکی از این شیوه‌ های نوین، استودان بود که اغلب به فضاهایی تاقچه‌ ای ‌شکل گفته می ‌شود که در دل صخره‌ ها ایجاد گردیده و در کنار برخی از آنها سنگ‌ نوشته‌هایی به خط پهلوی به نگارش در آمده است. هدف پژوهش حاضر نیز که به شیوه توصیفی- تحلیلی ارائه گردیده، نگرشی بر ساختار استودان ‌ها و معرفی دو سنگ ‌نوشته نویافتهِ تدفینی، یکی در شش سطر و دیگری در پنج سطر به خط پهلوی کتابی است که در اواخر دوره ساسانی در دیواره صخره ‌های نقش رستم برای استودان‌های به‌دینان زرتشتی به نگارش در آمده‌ اند. تفاصيل المقالة