بحث راجع به هویت شخصی یعنی این مسئله که شخص بودنِ شخص مبتنی بر چیست، از جمله بحث‌های دارای سابقهٔ طولانی در فلسفه و کلام است. مهم‌ترین مسئله در بحث هویت شخصی این است که آنچه باعث می‌شود یک شخص در طول زمان همان شخص قبلی باقی بماند و از دیگران متمایز باشد چیست. هویت شخصی با مسائلی مثل نسبت روح و بدن، حافظه، چیستیِ من، شواهدِ تشخیص هویت، و حتی جمعیت انسان‌ها ارتباط دارد. ناگفته پیداست که هویت شخصی از جمله موضوعاتی است که می‌تواند در بقای نفس و جاودانگی، موضوعیتِ خاصی داشته باشد. جان پِری در کتاب محاوره‌ای در هویت شخصی و جاودانگی (۱۹۷۸) سعی می‌کند مواضع و دیدگاه‌های فلسفی گوناگون در باب هویت شخصی و جاودانگی را در قالب گفتگویی سه‌نفره بین سه شخصیت خیالی مطرح کند. در این کتاب، مسائل گوناگونی مثل بقا پس از مرگ، نقش حافظه در هویت شخصی و ارتباط بدن با روح یا نفس از جنبه‌های گوناگون مورد بحث قرار گرفته‌است. در مقالهٔ حاضر ابتدا به معرفی جان پری و آثار او می‌پردازیم. سپس محتوای کتاب و نقاط ضعف روند استدلال‌ها را بررسی می‌کنیم. در انتها نگاهی به وضعیت ترجمهٔ فارسی کتاب (ترجمه کاوه لاجوردی، نشر مرکز) و اشکالات آن خواهیم داشت. تفاصيل المقالة