زمینه و هدف: این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی روان‏درمانی وجودی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر علائم روان‏تنی و تحمل پریشانی هیجانی در زنان دارای تعارضات زناشویی انجام شد. روش­: پژوهش نیمه‏آزمایشی با طرح پیش‏آزمون و پس‏آزمون با گروههای آزمایش و کنترل و دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان دارای تعارض زناشویی مراجعه‏کننده به مرکز خدمات مشاوره و روان‏درمانی پرهام شهر تهران در سال 1402- 1401 بود، که با روش نمونه‏گیری در دسترس تعداد 45 آزمودنی واجد ملاک‏های ورود به پژوهش انتخاب و در سه گروه (هر گروه 15 نفر) گمارش تصادفی شدند. هر یک از دو رویکرد مداخلاتی طی 8 جلسه برای گروههای آزمایش اجرا شدند، اما گروه کنترل هیچ مداخله‏ای را دریافت نکرد. گردآوری اطلاعات با استفاده از پرسش‌نامه علائم روان‏تنی لاکورت و پرسش‌نامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر انجام شد. داده‏ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه‏گیری مکرر تحلیل شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد هر دو مداخله درمانی بر کاهش علائم روان‏تنی و افزایش تحمل پریشانی آزمودنی‏های گروه آزمایش اثربخش بود (05/0>P). نتایج آزمون تعقیبی بن‏فرونی نیز نشان داد بین میزان تأثیر دو رویکرد درمانی بر علائم روان‏تنی تفاوت معناداری وجود ندارد، اما تأثیر درمان پذیرش و تعهد بر افزایش تحمل پریشانی بیش‎تر از درمان وجودی است (05/0>P). نتیجه ­گیری: با توجه به اثربخشی دو رویکرد مداخلاتی در زنان دارای تعارض زناشویی، به روان‌شناسان و مشاوران شاغل در این حوزه توصیه می‏شود برای بهبود مسائل روان‌شناختی مراجعان از این روش‏های آموزشی و درمانی استفاده کنند. تفاصيل المقالة