پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر تعارض والد- فرزندی در نوجوانان پسر کم توان ذهنی شهر یزد انجام شده است. روش پژوهش از نوع آزمایشی و طرح این پژوهش از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بوده و جامعۀ آماری دانش آموزان پسر کم توان ذهنی 11 تا 20 ساله را شامل می شود که در سال تحصیلی 94-93 در مدارس خاصّ کم توان ذهنی شهر یزد مشغول به تحصیل بوده اند. نمونۀ این پژوهش شامل 40 دانش آموز است که به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه (20 نفر برای هر گروه) جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامۀ رفتار تعارض رابین و فاستر بود که همۀ شرکت کنندگان، آن را در پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. برنامۀ آموزش مهارت های ارتباطی طی 12 جلسۀ 50 دقیقه ای بر روی گروه آزمایش اجرا شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده، علاوه بر آمار توصیفی از آمار استنباطی مانند آزمون t مستقل و تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان می دهد بین دو گروه آزمایش و گواه از لحاظ تعارض والد- فرزندی و ابعاد آن تفاوت معنی دار وجود دارد (01/0 p<). نتایج حاصل از تحلیل داده ها حاکی از آن است که آموزش مهارت های ارتباطی باعث کاهش تعارض والد- فرزندی (%70/41 =اندازۀ اثر) و مؤلفه های آن، در دانش آموزان گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه شده است. از این رو پیشنهاد می شود در مدارس خاصّ دانش آموزان کم توان ذهنی، بر آموزش مهارت های ارتباطی تأکید شود. تفاصيل المقالة