شعر به عنوان برجسته‌ترین هنر کلامی ، پیوند عاطفه و تخیل است که در زبان موزون و آهنگین شکل می‌گیرد.. بررسی و شناخت شاخص‌‌ترین ویژگی‌های سبکی زبانی و فکری شعر دهه‌های اخیر راهی در معرّفی افق‌های شعر معاصر است . بدیهی است که در اثر تغییرات ساختاری که در بدنة اجتماع به وقوع می‌پیوندد، جریان اندیشه و دیدگاه‌های غالب شاعر نیز دچار فراز و فرود شود.گسترش روزافزون فضای مجازی در این دهه باعث جریان یافتن شعر در میان توده‌های مختلف مردم و ارتباط هنرمندان باهم گردید. در این میان هوشنگ ابتهاج و محمد زهری از تابناک‌ترین چهره‌های شعر معاصر ،نیز تحت تاثیر این بحران‌ها در سیر شعر گویی خود دچار تحولاتی شده و با توشه‌ای از ادبیات کلاسیک به شعر نیمایی روی ‌آوردند و به متعصبان کهنه‌پرست ثابت کردند که پرداختن به صورت و قالبی نو و بدیع از عجز شاعر در سرودن شعر به سیاق شاعران قدیم ناشی نمی‌شود. هدف از این پژوهش شناسایی ، استخراج و دسته بندی ویژگی‌های سبکی زبان و اندیشة غزل امیرهوشنگ ابتهاج و محمد زهری با روش توصیفی تحلیلی است. ورود مضامین اجتماعی و سیاسی ، توجه به روانشناسی جدید، تاثیر پذیری از نظریات فلسفی و مکاتب انسان‌گرایانه از مهم‌ترین مولفه‌های فکری شعر معاصر است که به موازات آن درسروده‌های ابتهاج و زهری دیده می‌شود ، همچنین هر دو شاعر بویژه ابتهاج با بهره‌گیری از انواع قالب‌های شعری و همچنین توسل به نماد و استعاره و دیگر ابزارهای سمبلیک ادبی در سخت‌ترین شرایط، فریادگر ناهنجاری‌های موجود بودند. تفاصيل المقالة