زمینه و هدف: فضاهای شهری به سبب فراهم آوردن امکان گردهمایی، مکث و عبور، در تعامل نزدیکی با انسان قرار دارد. این درحالی است که خیابان‌ها به عنوان یکی از فضاهای شهری، در فرایند توسعه شهرها دگرگون شده و نقش تعاملی خود را با انسان به سبب تبدیل شدن به معبری برای عبور وسایل نقلیه از دست داده‌اند. از آنجا که پایداری منظر شهری به عنوان پدیده بصری، ضمن تاثیرگذاری بر حواس انسانی، واکنش‌های احساسی ـ ادارکی انسان در فضا را به همراه دارد و در صورتی که منطبق با نیازهای انسانی باشد، می‌تواند نقش تعاملی را بازتولید سازد، هدف پژوهش حاضر ارزیابی پایداری منظر شهری خیابان امام تبریز بر اساس مؤلفه‌های منظر انسان گرایانه است. روش بررسی: روش پژوهش مبتنی بر رویکردی توصیفی ـ تحلیلی و پیمایشی است. تحلیل داده‌های اسنادی از طریق طبقه بندی و تحلیل داده‌های پیمایشی با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و استنباطی شامل تحلیل واریانس، آزمون تعقیبی فیشر صورت گرفته است. در نهایت به منظور فراهم شدن امکان رتبه بندی کیفیت‌های منظر انسان گرایانه از آزمون فریدمن و جهت رتبه بندی مقطع‌های انتخابی از خیابان امام تبریز به جهت میزان برخورداری از کیفیت‌های سازنده منظر انسان گرایانه از تکنیک تاپسیس استفاده شده است. یافته ها: نتایج پژوهش حاکی از آن است که سازه‌های منظر انسان گرایانه در هریک از محدوده‌های انتخابی به طور معناداری متفاوت هستند و در بین مؤلفه‌های منظر انسان گرایانه برای پایداری، نیازمندی‌های انسانی بیش از دو مؤلفه توانمندی‌های انسانی و حالات ادراکی انسان در پایداری منظر شهری خیابان امام تبریز تبلور یافته است. بحث و نتیجه گیری: براساس نتایح بدست آماده در محدوده مورد بررسی نتیجه گرفته می شود که اگر به مولفه های منظر انسان گرایانه در خیابان امام تبریز توجه شود منجر به پایداری منظر شهری خواهد گردید. تفاصيل المقالة