این سوال که چرا سرمایه‌گذاران شخصی سود تقسیمی می‌خواهند از طریق ارسال پرسشنامه به گروهی از سرمایه‌گذاران بورس اوراق بهادار تهران بررسی شد. پاسخ‌ها نشان داد که آن‌ها تا حدودی به دلیل اینکه هزینه نقدکردن سود تقسیمی از هزینه فروش سهام کمتر است به سود تقسیمی علاقه دارند. پاسخ‌های آن‌ها به شدت نظریه‌های علامت‌دهی باتاچاریا(1979) [اطلاعات ناکامل، سیاست‌های تقسیم سود و اشتباه پرنده در دست ،] و میلر و راک(1961) [سیاست تقسیم سود، رشد و ارزشیابی سهام] را تأیید کرد. این نظریه‌ها با نظریه‌های نمایندگی جنسن(1986) و ایستربروک(1984) در تناقض است. نظریه مالی رفتاری شفرین و استاتمن(1984) برای سود های نقدی تأیید نمی‌شود. در نهایت، نتایج ما نشان می‌دهند که سرمایه‌گذاران شخصی تمایلی ندارند بخش اعظم سود تقسیمی خود را مصرف کنند. تفاصيل المقالة