ثبات سیاسی، به معنای فقدان نسبی برخی حوادث سیاسی «بی‏ثبات کننده» است که به صورت تغییر در ساختار قدرت و تغییر در حکومت از طریق اقدامات مسالمت‏آمیز یا خشونت‏آمیز ظاهر می‏شوند. ازاین‌رو، مسئله‏ی تحقیق حاضر این است که وضعیت ثبات و بی‏ثباتی سیاسی در دوران ریاست جمهوری حسن روحانی (1400-1392) مطالعه و مهم‏ترین مؤلفه‌های مؤثر بر آن را مورد بررسی قرار دهد و از این رهگذر مدلی (چارچوب مفهومی) برای تحلیل آن ارائه نماید. پژوهش حاضر با عنوان «بررسی نقش عملکرد دولت روحانی بر ثبات سیاسی ایران» درصدد بررسی و تفسیر تأثیرات عملکرد دولت روحانی در دو مقطع زمانی چهارساله بر ثبات سیاسی است. در این پژوهش چهار مؤلفه دربرگیرنده ثبات سیاسی در قالب فاکتورهای مشارکت سیاسی، تغییرات در دولت، رابطه نهاد حاکمیت و نهادهای وابسته با دولت و کارکردهای دولت به‌صورت مستقل و مجزا مورد بررسی قرارگرفته است. تأکید بر این عوامل علاوه بر شواهد و واقعیت‏های سیاسی در ایران بر اساس آراء و مطالعات ساندرز، دیوید ایستون، تئوری هانتینگتون و پارسونز صورت گرفته است. برای رسیدن به هدف این پژوهش، محقق از روش مقایسه‏ای کیفی و استفاده از منابع داخلی و خارجی به عنوان ابزارهای گردآوری داده بهره‏برداری نموده است. یافته‏های تحقیق حاضر نشان می‏دهد راه‏حل تقویت ثبات­ سیاسی و پایداری در دولت اول حسن روحانی در تعادل سیاسی و اجماع نظری بین نهادهای قدرت، مشارکت­ سیاسی و کارکردهای دولت در حوزه‏های اقتصادی نظیر کنترل و کاهش نرخ تورم، تقویت قدرت خرید مردم، افزایش رشد اقتصادی مؤثر بوده است و در دولت دوم افول این شاخص‏ها از عوامل بی‏ثباتی محسوب می‏شوند. بااین‌وجود عامل ناتوانی در انطباق سیاست‏ها و جهت‏گیری‏ها با رویکرد رهبری در حوزه سیاست خارجی تأثیر بیشتری در بی‏ثباتی دولت روحانی در دوره دوم داشته است.