تأثیر تمرینات تداومی با شدت متوسط و بالا بر سطح پلاسمایی پروتئین فسفوریله تائو و مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو

الموضوعات :

مهدی بابایی ¹ , علی یعقوبی ²

1 - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاد اسلامی، بجنورد، ایران.
2 - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاد اسلامی

تاريخ الإرسال : 07 الثلاثاء , جمادى الأولى, 1445 تاريخ التأكيد : 29 الإثنين , صفر, 1446 تاريخ الإصدار : 25 السبت , ذو الحجة, 1446

الکلمات المفتاحية: پروتئین فسفوریله تائو, مقاومت به انسولین, دیابت نوع دو, تمرین تداومی,

ملخص المقالة :

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تداومی با شدتهای مختلف بر سطح پلاسمایی پروتئین فسفوریله تائو و مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است. 30 بیمار زن با دامنه سنی 50 تا 60 سال که حداقل سه سال سابقه ابتلا به دیابت را داشتند، به‌ روش در نمونه ‌گیری دسترس انتخاب و در سه گروه شامل (1) تمرین تداومی با شدت بالا، (2) تمرین تداومی با شدت متوسط و (3) کنترل، قرار داده شدند. گروههای تمرینی بهمدت هشت هفته به -تمرین پرداختند. پروتکل تداومی با شدت بالا شامل 30 دقیقه دویدن با شدت 80% ضربان قلب ذخیره بود و پروتکل تمرین تداومی با شدت متوسط نیز به ‌صورت 50 دقیقه دویدن با شدت 50% ضربان قلب ذخیره انجام شد. نتایج نشان داد که میزان مقاومت به انسولین زنان دیابتی نوع 2 در پس آزمون گروه‌های تمرین با شدت بالا و متوسط نسبت به پیش آزمون کاهش معناداری وجود دارد (مقادیر P به ترتیب 001/0 و021/0). همچنین سطح پروتئین فسفوریله تائوی پلاسما در گروه تمرین با شدت بالا کاهش معناداری وجود داشت (026/0(P= سطح پروتئین تائوی پلاسما در گروه تمرین با شدت بالا نسبت به گروه کنترل به طور معناداری پایین تر بود (008/0P=). احتمالاً تمرین ورزشی تداومی با شدت بالا می‌تواند از طریق بهبود مقاومت انسولین، کاهش سطح پروتئین فسفوریله تائو را در پی داشته باشد و از عوارض جانبی دیابت در CNS جلوگیری کند.