تحلیل و تبیین رفتار شیعیان نسبت به نشانه‌های امامت و عدم امامت اسماعیل بن جعفر صادق(ع)
الموضوعات : فصلنامه تاریخ
سجاد کلانتری
1
,
فیض اله بوشاسب گوشه
2
,
ناصر جدیدی
3
1 - گروه تاریخ، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران
2 - گروه تاریخ، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
3 - عضو هیئت علمی، گروه تاریخ، دانشکده علوم انسانی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد،ایران
الکلمات المفتاحية: امام صادق(ع), اسماعیل, امام کاظم(ع), امامت, شیعیان,
ملخص المقالة :
در اکثر جوامع و میان اعراب به طور خاص‌تر، رسم بر این بوده که فرزند ارشد، پس از پدر، جانشین و وصّی وی خواهد شد. این قاعده در میان ائمه(ع) نیز وجود داشت و معمولا امام بعدی، فرزند ارشد امام بود مگر اینکه فرزند ارشد به دلایلی مثل فوت، امامت خود را از دست بدهد؛ یکی از این اشخاص، اسماعیل فرزند ارشد امام صادق(ع) بود که بسیار مورد لطف و محبت پدر خویش نیز قرار داشت. هدف این مقاله آن است که به شیوه توصیفی– تحلیلی، ویژگی‌هایی از اسماعیل را مورد بررسی قرار دهد که باعث شد، بسیاری از شیعیان فکر کنند، اسماعیل، امام بعدی خواهد بود و در مقابل، بررسی نشانه‌هایی است که باعث شد، بسیاری از شیعیان نیز خلاف این عقیده را باور داشته باشند. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد، تصور خود اسماعیل و بسیاری از شیعیان بر امامتش بود اما وقتی این امر محقق نگردید، اسماعیل با از دست دادن مقام امامت خویش، کنار آمد ولی برخلاف وی، عده‌ای شیعیان به راحتی با این مسئله کنار نیامدند و حتی او را پس از وفاتش، امام و جانشین پدر دانستند.
