حاکمیت معاویه و استراتژی حکمروایی تطمیعی
الموضوعات : فصلنامه تاریخزینب امیدی 1 , سید علیرضا واسعی 2 , محمود سید 3
1 - دانشجوی دکترا تاریخ اسلام ، گروه تاریخ و باستان شناسی ، واحد تهران مرکزی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران ، ایران
2 - دانشیار پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی ، تهران ، ایران
3 - استادیار گروه تاریخ و باستان شناسی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
الکلمات المفتاحية: اقتدار گرایی, حکمروایی تطمیعی, معاویه, دهاه اربعه عرب,
ملخص المقالة :
نظام اجتماعی جزیره العرب قبل از اسالم، در محدوده نظام قبیله ای و عشیره ای بوده و سازمان اجتماعی واحدی در این سرزمین شکل نگرفته بود. این مسئله بیش از هر چیز، متأثر از تراکم جمعیتی باال، نفوذ قدرتمند سنت ها، عدم رشد فکری و تمدنی و ... بود که بر نوع نظام سیاسی حاکم بر مناطق مختلف جزیرة العرب تأثیر گذاشت و نوع سیادت آنها را متناسب با توسعه و یا عدم توسعه سازمان اجتماعی پیش برد. با گسترش جزیره، حاکمیت واحدی تحت لوای اسالم شکل گرفت.با این حال با رحلت پیامبر گرامی اسالمی برخی از مظاهر دوره جاهلیت مجددا بازتولید شد و برخی از شخصیت ها از شرایط موجود در جهت اقتدار یابی خود بهره برداری کردند. بر اساس آنچه بیان گردید، سوال محوری پژوهش حاضر این است استراتژی حکمروایی معاویه برای کسب قدرت و حفظ آن با تکیه به همراهی و همکاری دیگر دعاء چگونه بوده است. فرضیه مطرح شده آن است که معاویه شخصا برای رسیدن به قدرت و تحکیم پایه های اقتدار از مجموعه عواملی استفاده کرد که دهاه عرب بخشی از مولفه ها دراین سیاست چندجانبه بودند. پژوهش حاضر با تکیه بر منابع کتابخانه ای و به روش توصیفی- تحلیلی سامان یافته است.
