بررسی اثرات پوشش کیتوسان و آلوئه‌ورا بر عمر پس از برداشت، کیفیت و ترکیبات زیست‌فعال توت‌فرنگی رقم ‏کاماروسا

الموضوعات :

پویا جلالی ¹ , عبدالرسول ذاکرین ² , عبدالحسین ابوطالبی جهرمی ³ , حمید صادقی ⁴

1 - گروه علوم باغبانی، واحد جهرم، دانشگاه آزاد اسلامی، جهرم
2 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد جهرم
3 - گروه علوم باغبانی، واحد جهرم، دانشگاه آزاد اسلامی، جهرم، ایران
4 - گروه زیست شناسی، واحد جهرم، دانشگاه آزاد اسلامی، جهرم، ایران

تاريخ الإرسال : 15 الأربعاء , جمادى الأولى, 1445 تاريخ التأكيد : 22 الجمعة , ربيع الثاني, 1446 تاريخ الإصدار : 05 الخميس , شوال, 1446

الکلمات المفتاحية: فنول کل, ظرفیت آنتی‌اکسیدانی, مواد جامد محلول, اسید قابل تیتر, شاخص طعم, درصد پوسیدگی&rlm, ,

ملخص المقالة :

توت‌فرنگی از جمله میوه‌های فسادپذیر است و از این رو در دهه‌های اخیر تلاش فراوانی در راستای افزایش ماندگاری توت‌فرنگی و حفظ ارزش تغذیه‌ای آن در شرایط پس از برداشت با روش‌هایی غیر از کاربرد قارچ‌کش‌ها صورت گرفته است. با توجه به اهمیت موضوع، در پژوهش حاضر اثرات کاربرد پوشش کیتوسان (محلول 50/0، 75/0 و 1درصد) و ژل آلوئه‌ورا (محلول 25/0، 50/0 و 75/0 درصد) بر عمر انباری و کیفیت محصول توت‌فرنگی در شرایط انبار مورد بررسی قرار گرفت. در روزهای 3، 6 و 12 انبارمانی، شاخص‌های کیفی و عمر پس از برداشت میوه‌ها ارزیابی شد. کاربرد پوشش‌های خوراکی میزان اتلاف وزن، پوسیدگی میوه، محتوای مواد جامد محلول، pH آب میوه و شاخص طعم را در طول دورۀ انبارمانی نسبت به شاهد کاهش دادند. در مقابل محتوای اسیدهای قابل تیتر، ویتامین ث، سفتی بافت، ترکیبات فنولی و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی را نسبت به شاهد افزایش دادند. این پوشش‌ها با محدود نمودن تعریق میوه و کاهش مبادلات گازی سبب جلوگیری از پیری و از دست رفتن ترکیبات زیست فعال میوه شدند. در بین تیمارهای مورد استفاده، کاربرد کیتوسان 1 درصد و آلوئه‌ورا 75/0 درصد بیشترین کارایی را در افزایش عمر انباری و کیفیت میوۀ توت‌فرنگی داشتند. نتایج این پژوهش استفاده از این مواد به عنوان پوشش‌های خوراکی و بی‌خطر برای مصرف کننده توصیه شد.