تأثیر تمرین هوازی و کورکومین بر غلظت پلاسمایی پروتئین واکنشگر C موش های صحرایی دیابتی

الموضوعات :

مرتضی ابراهیم زاده ¹ (دانشجوی دکتری ، گروه تربیت بدنی ، واحد سنندج ، دانشگاه آزاد اسلامی ، سنندج ،)
کمال عزیزبیگی ² (دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج)
خالید محمدزاده سلامت ³ (استادیار ، گروه تربیت بدنی ، واحد سنندج ، دانشگاه آزاد اسلامی ، سنندج ، ایران)
سامان پاشایی ⁴ (استادیار ، گروه تربیت بدنی ، واحد شقز ، دانشگاه آزاد اسلامی ، سقز ، ایران)

تاريخ الإرسال : 11 السبت , رجب, 1443 تاريخ التأكيد : 01 الجمعة , شعبان, 1443 تاريخ الإصدار : 17 الإثنين , ربيع الثاني, 1443

الکلمات المفتاحية: دیابت, کورکومین, تمرین هوازی, پروتئین واکنشگر C,

ملخص المقالة :

زمینه و هدف: پژوهش‌های پیشین تأثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین بر متغیرهای مختلف در شرایط دیابت را نشان داده‌اند. همچنین ترکیب این مداخلات، ممکن است اثر هم‌افزایی بر متغیرهای پژوهش داشته باشد. پژوهش حاضر به بررسی اثر مستقل و ترکیبی تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی موش‌های صحرایی دیابتی می‌پردازد.روش‌ها: 40 سر موش صحرایی نر به‌طور مساوی به گروه‌های کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین دیابتی، کورکومین دیابتی و تمرین +کورکومین دیابتی تقسیم شدند. تمرین هوازی (پنج جلسه/هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 22 متر/دقیقه، شیب: پنج درصد) و مکمل‌دهی (30 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن، سه روز/هفته) به مدت هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پس از دریافت آخرین مداخله، موش‌ها قربانی شدند.یافته‌ها: دیابت باعث افزایش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی شد (001/0P=). تمرین باعث کاهش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی (001/0P=) در موش‌های دیابتی شد. کورکومین نیز باعث کاهش پروتئین واکنشگر C پلاسمایی (001/0P=) در موش‌های دیابتی شد. ترکیب تمرین و مکمل نسبت به تمرین تنها/مکمل تنها اثر بیشتری در کاهش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی داشت (001/0P<).نتیجه‌گیری: تمرین و کورکومین به‌طور مجزا غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی موش‌های صحرایی دیابتی را کاهش دادند. همچنین به نظر می‌رسد استفاده از ترکیب تمرین و کورکومین نسبت به استفاده از هر یک به‌تنهایی، بیشتر بر متغیر پژوهش حاضر مؤثر بوده است.