وقوع درماتوفیتوز در گروه‌های سنی مختلف در یکی از گاوداری‌های شیری اطراف تهران

الموضوعات :

سیروس صادقیان چالشتری ¹ (گروه بیماری های داخلی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران، ایران)
عقیل شریف زاده ² (مرکز تحقیقات قارچ شناسی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران، ایران.)
جواد راغ ³ (موسسه تحقیقاتی امین آباد، دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران، ایران)
حمید توانایی منش ⁴ (گروه بیماری های داخلی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران، ایران)
علی احمدی ⁵ (کارشناس گروه انگل شناسی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران، ایران.)

تاريخ الإرسال : 29 الأحد , شوال, 1438 تاريخ التأكيد : 14 الأربعاء , محرم, 1439 تاريخ الإصدار : 04 الأحد , جمادى الأولى, 1439

الکلمات المفتاحية: گاو شیری, تلیسه, گوساله, درماتوفیتوز, تریکوفیتون وروکوزوم,

ملخص المقالة :

درماتوفیتوز یک عفونت پوستی زئونوز است که سویه تریکوفیتون وروکوزوم مسئول اصلی این عفونت در گاو می باشد. این بیماری اساساً در دام های جوان (گوساله ها) رخ می دهد و معمولاً انتقال بین دام ها از طریق تماس مستقیم با یک میزبان بوده و از طریق ساختارهای رویشی عفونی مثل هایف ها و اسپورهای قارچ گسترش می یابد. در اسفند ماه سال 1395، بررسی ها در یکی از گاوداری های شیری اطراف تهران نشان داد که ضایعات بیماری درماتوفیتوز نه تنها در گوساله ها بلکه در تلیسه ها و گاوهای شیری نیز وجود دارد. ضایعات معمولاً به صورت دلمه های سفید متمایل به خاکستری با اندازه متفاوت اما مجزا، محدود و ضخیم دیده شد و ناحیه دچار ریزش مو بود. ضایعات پوستولار که به صورت دلمه های کوچک از سطح پوست بیرون زده بودند، کمتر مشاهده شد. بررسی میکروسکوپی مستقیم نمونه های پوست برای جرب منفی اما برای اجزای قارچ مثل هایف و آرتروکنیدی مثبت بود. از لحاظ ماکروسکوپی سویه قارچ روی محیط سابورو دکستروز آگار به صورت کلونی های کوچک دکمه ای شکل به رنگ سفید تا کرم، سطحی با قوام مخملی و پشتی سفید رنگ بود. خصوصیات میکروسکوپی آن نیز به صورت هایف های بلند و نامنظم همراه با تعداد زیادی کلامیدیوکنیدی بود که به صورت زنجیروار پشت سرهم قرار داشتند که همگی از خصوصیات تشخیصی تریکوفیتون وروکوزوم می باشد. در نهایت دام های بیمار تحت درمان با محلول 10 درصد یدید سدیم به میزان Kg14/g1 به صورت داخل سیاهرگی قرار گرفتند. در این گزارش مشخص شد که تریکوفیتون وروکوزوم مسئول عفونت قارچی در سنین مختلف در گاوداری شیری بوده است، به طوری که می توان گفت دام های بالغ نیز همانند دام های جوان به عفونت مستعد هستند و بیماری سبب اثرات آسیب رسان روی رشد، تولید شیر و گوشت دام می شود.

المصادر:

• Borman, A.M., Campbell, C.K., Fraser, M. and Johnson, E.M. (2007). Analysis of the dermatophyte species isolated in the British Isles between 1980 and 2005 and review of worldwide dermatophyte trends over the last three decades. Medical Mycology, 45: 131-141.


• Cam, Y., Gümüssoy, K.S., Kibar, M., Apaydin, N. and Atalay, Ö. (2007). Efficacy of ethylenediamine dihydriodise for the treatment of ringworm in young cattle. Veterinary Research, 160: 408-410.


• Chermette, R., Ferreiro, L. and Guillot, J. (2008). Dermatophytoses in animals. Mycopathologycal Reasearch, 166: 385-405.


• Constable, P.D., Hinchcliff, K.W., Done, S.H. and Grunberg, W. (2017). Veterinary Medicine. 11th ed., Elsevier, pp: 1600-1602.


• Dalis, J.S., Kazeem, H.M., Kwaga, J.K.P. and Kwanashie, C.N. (2014). An outbreak of ringworm caused by Trichophyton verrucosum in a group of calves in Vom, Nigeria. African Journal of Microbiology Research, 8: 783-787.


• Gudding, R. and Lund, A. (1995). Immunoprophylaxis of bovine dermato-phytosis. Canadian Veterinary Journal, 36: 302-306.


• Kane, J., Summerbell, R., Sigler, L., Krajden, S. and Land, G. (1997). Laboratory Handbook of Dermatophytes. USA: Star Publishing Company, Belmont, CA, pp: 182-185.


• Khosravi, A.R. and Mahmoudi, M. (1994). Dermatophytes isolated from domestic animals in Iran. Mycosis, 37: 43-48.


• Maslen, M.M. (2000). Human cases of cattle ringworm due to Trichophyton verrucosum in Victoria, Australia. Australian Journal of Dermatology, 42: 1-4.


• Mikaili, A., Chalabi, M., Ghashghaie, A. and Mostafaie, A. (2012). Immunization against bovine dermatophytosis with live Trichophyton verrucosum. African Journal of Microbiology Research, 6: 4950-4953.


• Ming, P.X., Ti, Y.L. and Bulmer, G.S. (2006). Outbreak of Trichophyton verrucosum in China transmitted from cows to humans. Mycopathologycal Research, 161: 225-228.


• Murray, P.R., Rosenthal, K.S. and Pfaller, M.A. (2005). Superficial and cutaneous mycosis. In: Medical Microbiology. 5th ed., USA: Philadelphia, pp: 745-751.


• Oborilova E. and Rybnikar A. (2005). Experimental dermatophytosis in calves caused by Trichophyton verrucosum culture. Mycosis, 48: 187-191.


• Papini, R., Nardoni, S., Fanelli, A. and Mancianti, F. (2009). High infection rate of Trichophyton verrucosum in calves from Central Italy. Zoonosis Public Health, 56: 59-64.


• Pier, A.C., Smith, J.M.B., Alexiou, H., Ellis, D.H., Lund, A. and Pritchard, R.C. (1994). Animal ringworm – its aetiology, public health significance and control. Journal of Medical Veterinary Mycology, 32: 133-150.


• Roman, C., Massai, L., Gianni, C. and Crosti, C. (2001). Case reports. Six cases of infection due to Trichophyton verrucosum. Mycosis, 44: 334-337.


• Rybnikar, A. (1992). Cross-immunity in calves after vaccination against trichophytosis. Acta Veterinary Brno, 61: 189-194.


• Shams-Ghahfarokhi, M., Mosleh-Tehrani, F., Ranjbar-Bahadori, S. and Razzaghi-Abyaneh, M. (2009). An epidemiological survey on cattle ringworm in major dairy farms of Mashhad city, Eastern Iran. Iranian Journal of Microbiology, 1: 31-36.


• Swai, E.S. and Sanka, P.N. (2012). Bovine dermatophytosis caused by Trychophyton verrucosum: a case report. Veterinary World, 5: 297-300.


• Weitzman, I. and Summerbell, R.C. (1995). The dermatophytes. Clinical Microbiology Reviews. 8: 240-259.