اثرات استفاده از سطوح مختلف مانان الیگوساکاریدها بر عملکرد، صفات لاشه و پروفیل چربی خون در جوجه های گوشتی
الموضوعات : اکوفیزیولوژی گیاهان زراعیمحمد افروزیه 1 , بابک قلی زاده 2 , علی مناف حسینی 3
1 - استادیار گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
2 - دانش آموخته کارشناسی ارشد علوم دامی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر
3 - مربی گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
الکلمات المفتاحية: عملکرد, جوجه گوشتی, چربی خون, لاشه, مانان الیگوساکارید,
ملخص المقالة :
آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی برای مطالعه اثرات استفاده از سطوح مختلف مانان الیگوساکارید (صفر، 1 , 2 و 3 گرم در کیلوگرم جیره پایه) بر صفات عملکردی رشد، صفات مربوط به لاشه و پروفیل چربی خون روی جوجه های گوشتی صورت گرفت. تعداد 600 قطعه جوجه گوشتی یک روزه از سویه راس 308 به صورت تصادفی در 5 تیمار قرار گرفتند. هر تیمار دارای 6 تکرار بود و در هر تکرار 20 قطعه جوجه قرار داشت. از آنتی بیوتیک آویلامایسین (10 میلی گرم در کیلوگرم جیره پایه) به عنوان شاهد مثبت در آزمایش استفاده گردید. نتایج حاصله در دوره آغازین نشان داد که هیچ یک از صفات عملکردی تحت تأثیر افزودن پری بیوتیک قرار نگرفت. همچنین افزودن آویلامایسن نیز اثری بر این صفات نداشت. در دوره رشد، صفت افزایش وزن در جیره های حاوی 2 و 3 گرم در کیلوگرم پری بیوتیک و یا آویلامایسین بیشتر از جیره شاهد (0.05>P) و ضریب تبدیل غذایی در جیره های حاوی 3 گرم در کیلوگرم پری بیوتیک و یا آویلامایسین کمتر از جیره شاهد بود (0.05>P). در دوره پایانی افزودن 2 و 3 گرم در کیلوگرم پری بیوتیک یا آویلامایسین ضریب تبدیل غذایی و افزایش وزن را در مقایسه با جیره شاهد بهبود داد (0.05>P). همچنین افزودن 2 و 3 گرم در کیلوگرم پری بیوتیک موجب کاهش چربی حفره شکمی (درصدی از وزن زنده) در مقایسه با جیره شاهد شد (0.05>P). ولی با جیره حاوی آویلامایسین تفاوت معنی داری نداشت. مقدار کلسترول سرم خون تنها در جیره حاوی 3 گرم در کیلوگرم پری بیوتیک کمتر از جیره شاهد بود (0.05>P). به نظر می رسد سطوح 2 و 3 گرم در کیلوگرم مانان الیگوساکارید، مناسب ترین سطح برای استفاده در جیره های طیور باشد.
