پیمان در شاهنامه: جامعه‌پذیری و تربیت سیاسی (مورد مطالعاتی: هفت بزم نوشیروان)
الموضوعات : مجله پژوهش های سیاسی و بین المللی
سعید روشن ضمیر
1
(دانشجوی دکتری علوم سیاسی ،گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)
علی اکبر امینی
2
(استادیار گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم سیاسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاداسلامی، تهران، ایران: نویسنده مسئول)
الکلمات المفتاحية: فردوسی, فرهنگ سیاسی, جامعه‌پذیری, تربیت سیاسی, پیمان, هفت بزم,
ملخص المقالة :
موضوع این مقاله جایگاه عهد و پیمان در شاهنامه است. پرسش اصلی مقاله این است که پیمان چه معنایی در شاهنامه دارد؟ فرضیۀ مقاله بر آن است که این مفهوم متناظر با مباحث جامعه‌پذیری سیاسی و تربیت سیاسی در اندیشۀ سیاسی کلاسیک طرح شده است. دامنۀ تحقیق به بزم هفتم از هفت مجلس انوشیروان و بزرگمهر محدود شده است. داده‌ها به صورت کتابخانه‌ای جمع آوری شده است و روش تفسیری و مقایسه‌ای رویکرد مقاله را شکل می دهد. نتایج مقاله نشان داده است که پیمان و وفای به پیمان مفهوم مرکزی در گفت‌و‌گوی بزم هفتم است که دیگر نظام معانی بر محوریت آن ساخته می شود. پیمان در معنای گونه‌ای قرارداد اجتماعی بین شاه و مردم به کار رفته است و بزرگمهر می کوشد تا ارزش ها و هنجارها و فرهنگ سیاسی زمانه و ضرورت پاس داشتن بیعت با حاکم و نظم سیاسی مستقر را تبیین کند که شکلی از جامعه پذیری سیاسی و نهادینه کردن فرهنگ سیاسی است.
_||_
