مبانی معرفتی و مختصات تاریخی پارادایم نوگرایی دینی در ایران
الموضوعات : مجله پژوهش های سیاسی و بین المللی
سید محمد ابراهیمی حسینی
1
(دانشجوی دکتری مسائل ایران،گروه علوم سیاسی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران)
علی اصغر داودی
2
(استادیار گروه علوم سیاسی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران: نویسنده مسئول)
سعید گازرانی
3
(استادیار گروه علوم سیاسی ، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران)
الکلمات المفتاحية: مدرنیته, سنت, نوگرایی دینی, روشنفکری دینی, احیاگری دینی, اصلاحگری دینی,
ملخص المقالة :
نوگرایی دینی در ایران پس از ظهور اندیشه های فلسفی جدید در غرب و متأثر از ورود بارقه های مدرنیته به کشور پدید آمد. هرچند پیشرفتهای فناورانه و مظاهر تمدن غرب نگاه ها را به خود متمایل کرده بود، اما برای عده ای روح و مبانی فلسفی و ایدئولوژیک اندیشه های نوآورانه آن دیار جذابیت افزون تری یافته بود. نهضت مشروطه نیز افق این چشم انداز و دورنگاهی را وسیع تر و امیدوارانه تر کرد و زمینه را برای ظهور طیف متنوعی از نوگرایان دینی فراهم آورد؛ گروهی که در پی پالایش دین از زواید و خرافات بودند، تا اشخاص و جماعت هایی که در مبانی و اصول دین و مذهب تشکیک کردند و به زعم خود در پی پاک دینی بودند. هدف این مقاله، تبیین مبانی معرفتی و چگونگی شکل گیری پارادایم نوگرایی دینی در ایران است؛ با این فرض که نوگرایی دینی در ایران به عنوان سنتز چالش سنت و تجدد از میان گفتمان های فعال پس از مشروطه سر برآورد.
_||_
