تاب‌آوری بافت فرسوده در مواجهه با سوانح طبیعی با رویکرد توسعه پایدار (مطالعه موردی: بافت فرسوده فیض‌آباد کرمانشاه)

الموضوعات :

محمد تقی رضویان ¹ , مصطفی خزائی ² , سید علی شریفی ³ , جواد عبدی ⁴

1 - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه شهید بهشتی
2 - مدرس دانشگاه و دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری
3 - کارشناس ارشد شهرسازی
4 - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری

تاريخ الإرسال : 11 الجمعة , صفر, 1438 تاريخ التأكيد : 01 الأحد , جمادى الأولى, 1438 تاريخ الإصدار : 22 الثلاثاء , جمادى الثانية, 1438

الکلمات المفتاحية: توسعه پایدار, مدیریت بحران, تاب‌آوری, بافت فرسوده, محله فیض‌آباد,

ملخص المقالة :

تاب آوری شدت اختلالی است که سیستم می‌تواند آن را جذب کند قبل از این‌که ساختار سیستم از طریق تغییر متغیرهاو فرایندهایی که رفتار آن را کنترل می‌کنند، به ساختار متفاوتی تبدیل شود. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و در قالب یک هدف کاربردی درصدد ارزیابی تاب‌آوری در بافت فرسوده محله فیض‌آباد در شهر کرمانشاه می‌باشیم. سؤالات تحقیق در این پژوهش عبارتنداز: 1- مهم‌ترین شاخص‌های تاب‌آوری در بافت‌های فرسوده شهری از منظر رویکرد توسعه پایدار کدام است؟2- آیا تاب‌آوری بافت‌های فرسوده شهری در جهت توسعه پایدار شهری مؤثر می‌باشد؟ و فرضیه‌های آن عبارت‌اند از: 1- به نظر می‌رسدشاخص‌های کالبدی از مهم‌ترین معیارهای تاب‌آوری در بافت فرسوده شهری باشند . 2- به نظر می‌رسد تاب آور نمودن بافت‌های فرسوده شهری اقدام مؤثری در راستای توسعه پایدار شهری می باشد. درنهایت به این نتیجه رسیدیم که وضعیت تاب‌آوری در بافت فرسوده فیض‌آباد در جایگاه نامطلوبی قرار دارد. بنابراین با استفاده از روش تحلیلی SWOT در ادامه به ارائه راهبردهایی برای تاب آور نمودن این بافت در راستای سیاست‌های توسعه پایدار برآمدیم.