استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی و مدل درختی فازی برای مکانیابی بهینه فضای سبز شهر هفشجان
الموضوعات :
علی اکبر جمالی
1
,
راضیه هداوند
2
1 - دانشیار گروه GIS وآبخیزداری، واحد میبد،دانشگاه آزاداسلامی
2 - گروه سنجش از دور و سیستم اطلاعات جغرافیایی ،واحد یزد ،دانشگاه آزاد اسلامی
الکلمات المفتاحية: سیستم اطلاعات جغرافیایی, مکان گزینی, پارک, مدل‌سازی درختی فازی,
ملخص المقالة :
تعیین سرانه فضای سبز تا حد زیادی بستگی به خصوصیات بیوکلیماتیک منطقه و شهر دارد. براساس مطالعات و بررسیهای وزارت مسکن و شهرسازی، سرانه فضاهای سبز شهری در شهرهای ایران بین 7 تا 12 مترمربع برای هر نفر برای گذران اوقات فراغت، بازی و تفریح است . امروزه معمولا تعادلی از نظر سطح فضای سبز و مناطق باز موجود بین شبکه های شهری و الگوهای طبیعی سرزمین کمتر مشاهده می شود . این امر ممکن است باعث مشکلات زیست محیطی جهانی خاصی مانند شکل گیری جزایر گرمایی شهری شود. در این میان فضای سبز نقش تعیین کننده ای دارد. شهر هفشجان از جمله شهرهایی است که از توزیع مناسب فضای سبز برخوردار نیست و برخی از محلات آن فاقد فضای سبز است. به منظور تعیین مکان بهینه برای ایجاد فضای سبز باید از اصولی چون مرکزیت، سلسله مراتب و دسترسی تبعیت کند. بعد از گردآوری داده‌های مکانی و نقشه های موجود و تشکیل پایگاه اطلاعاتی در محیط جی آی اس توابع فازی لارج و اسمال و توابع بولین هر یک از معیارها استانداردسازی شد. با وزن دهی مناسب و با روی هم گذاری این لایه‌های فازی شده، تلفیق فازی، انجام شد و مکان‌های مناسب مشخص شد. در نهایت زمین‌هایی که درجه‌ی تناسب آنها مناسب تر بوده‌اند برای ایجاد فضای سبز انتخاب شده‌اند. این مکان‌ها نزدیک به مراکز مسکونی، آموزشی، شبکه‌ی ارتباطی، هستند و از پارامترهای دیگر مانند فضای سبز موجود، فاصله‌ی زیادی دارند.
_||_
