تاثیر تمرینات بادی‌ویت بر فعالیت الکترومایوگرافی کودکان دارای فلج مغزی هایپوتونیک
الموضوعات :
لیلا اکبری فرد دستگیر
1
(
دانشجوی دکتری گروه تربیت بدنی ، دانشکده علوم انسانی ، واحد تبریز ، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.
)
فرزاد زهساز
2
(
دانشیار گروه تربیت بدنی، دانشکده علوم انسانی، واحد تبریز ،دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.
)
سجاد انوشیروانی
3
(
استادیار گروه تربیت بدنی ، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.
)
اکبر معین
4
(
استادیار گروه تربیت بدنی، دانشکده علوم انسانی، مرکز سردرود،دانشگاه آزاد اسلامی، سردرود، ایران.
)
الکلمات المفتاحية: فلج‌مغزی هایپوتونیک, تمرین بادی‌ویت, الکترومایوگرافی,
ملخص المقالة :
هدف: فلج‌مغزی، اختلال‌حرکتی ناشی از ضایعة نورون حرکتی فوقانی (UMNL) در مغز در حال رشد است و شایعترین اختلال‌حرکتی در دوران کودکی می‌باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو نوع تمرین اسپارک و بادی‌ویت بر فعالیت الکترومایوگرافی کودکان دارای فلج مغزی هایپوتونیک بود. روش: 30 نفر از کودکان فلج‌مغزی هایپوتونیک با میانگین سنی 8 تا 12سال انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه تمرین بادی‌ویت و کنترل قرار گرفتند. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات ذوزنقه‌ای‌فوقانی و تحتانی قبل و بعد از دوره تمرین اندازه‌گیری شد. گروه تمرینی 12 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 45 دقیقه فعالیت نمودند. در گروه تمرین بادی‌ویت، تمریناتی که شامل قدرت پایه، قدرت بیشینه و تمرینات اینتروال با شدت بالا بود، انجام شد. فرضیه‌های پژوهش به کمک روش‌های آماری تی‌مستقل و t همبسته مورد بررسی قرار گرفت. محاسبات آماری در سطح معنی‌داری 0.05 با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 23 انجام گرفت.یافته ها: فعالیت الکترومایوگرافی عضلات ذوزنقه‌ای فوقانی و تحتانی آزمودنی‌ها در گروه تمرین در مرحله پس‌آزمون نسبت به مرحله پیش‌آزمون افزایش معنی‌داری داشت (p<0.05). نتیجه گیری: با توجه به بهبود شاخص‌های الکترومایوگرافی به دنبال تمرین بادی‌ویت در پژوهش حاضر می‌توان بیان کرد، این تمرینات به دلیل ساختاری که دارند به‌راحتی می‌توانند توسط کودکان دارای فلج مغزی هایپوتونیک به‌کار گرفته شوند و موجب ارتقای سلامت این بیماران شوند.
