بررسی شخصیّت و شخصیّت‌پردازی در رمان یوزپلنگانی که با من دویده‌اند از بیژن نجدی
الموضوعات : فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی
ثمـر میری
1
(دانش آموخته دکتری زبان و ادبیّات فارسی، واحد زاهدان، دانشگاه آزاد اسالمی، زاهدان، ایران.)
مصطفی سالاری
2
(استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد زاهدان، دانشگاه آزاد اسالمی، زاهدان، ایران)
الکلمات المفتاحية: رمان, شخصیّت‌پردازی, بیژن نجدی, شخصیّت, یوزپلنگانی که با من دویده‌اند,
ملخص المقالة :
مهم ترین پایه و اساس هر داستان که نقش مهمّی در انتقال طرح و تم داستان دارد، شخصیّت است. داستان بر مدار آن می چرخد و بدون شخصیّت هیچ داستانی شکل نمی گیرد. بیژن نجدی از جمله رمان نویسان بزرگ دوره معاصر است که رمان یوزپلنگانی که با من دویده اند از مشهورترین و ماندگارترین رمان های وی در ادب فارسی است که از اوج فصاحت و بلاغت برخورداراست. هدف از این پژوهش بررسی جنبه های مختلف عنصر شخصیّت و شخصیّت پردازی است برای این که نشان داده شود میزان کاربرد این دو عنصر چگونه است. در این پژوهشِ توصیفی– تحلیلی، انواع شخصیّت از نظر ساختار، شیوه های شخصیّت پردازی، زاویه دید، زمان و نمودهای به کار رفته از لحاظ بیرونی و درونی شخصیّت ها مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. نتیجه این پژوهش حاکی از آن است که این رمان، شخصّیت محور است و بیشترین تاکید آن بر روی شخصیّت های اصلی داستان می باشد. از لحاظ شیوه های شخصیّت پردازی، نویسنده بیشتر از روش غیرمستقیم استفاده نموده است. بیشتر شخصیت های اصلی این رمان، شخصیّت های ایستا هستند.
