بررسی جایگاه سیمرغ در آثار غنایی و عرفانی
الموضوعات : فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسیمالک شعاعی 1 , نسرین قدمگاهی 2
1 - استادیار زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلام
2 - عضو هیأت‌علمی گروه زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
الکلمات المفتاحية: سیمرغ, mysticism, epic, Simorgh, metaphysics, ماوراءالطبیعه, حماسه و عرفان,
ملخص المقالة :
سیمرغ، در اوستا مِرِغوسائنو (mereghosâeno) همان مرغ و سَئِن به‌معنای شاهین و عقاب بوده است. این پرنده، گوهری حقیقی، پرنده‌ای افسانه‌ای – اساطیری و از توتم‌های ادبیّات ایران است. صفات خردمندی و آگاهی به رازهای نهان، این پرنده را فراطبیعی ساخته است. حتّی شاعران حماسه‌سرا و عارف‌مسلک کوشیده‌اند تا بدین عنصر مابعدالطبیعی، صورتی طبیعی بخشند. در ادبیّات غنی این مرزوبوم، جدای از مطالب حماسی، از ظرفیّت بالای مفهوم سیمرغ در نوشته‌های صوفیانه و عارفانه یادشده که غالبا ًبه گونه داستان، تمثیل و حکایت برای بیان سخنان لطیف دل و اسرار الهی به‌کار رفته است. اگر نکوهشی دربارة این پرنده وجود دارد یا ناشی از دیدگاه افراد انیرانی است که با بن‌مایه‌های فرهنگی ایران آشنایی عمیق ندارند و به این نکته توجّه نداشته‌اند که رفتار این موجود بازخوردی از کردار طرف مقابل است.
_||_
