ساختار و محتوای جانبخشی و تشخیص در مثنوی مولوی با تأکید بر کارکردهای عرفانی
الموضوعات : عرفان اسلامی
عباد رضاپور
1
(
دانشجوی دکتری زبان و ادبیّات فارسی، واحد آستارا، دانشگاه آزاد اسلامی، آستارا، ایران.
)
بهرام خوشنودی چروده
2
(
استادیارگروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد آستارا، دانشگاه آزاد اسلامی، آستارا، ایران. نویسنده مسئول:
khoshnoodi46@gmail.com
)
احمدرضا نظری چروده
3
(
استادیارگروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد آستارا، دانشگاه آزاد اسلامی، آستارا، ایران.
)
الکلمات المفتاحية: عرفان, تشخیص, theosophy, personification, animation, جانبخشی, مثنوی مولانا, Mowlavi´s Masnavi,
ملخص المقالة :
جانبخشی یکی از عنصرهای بنیادین اسطوره باوری است. اسطورهها حقایقی را در باب باور، دانش و جهانبینی انسانهای نخستین در اختیار ما میگذارند. اسطوره باوری با اندیشههای اشراقی و عرفانی و نیز با تخیّل شاعرانه پیوندی ناگسستنی دارد. مولوی به دلیل برخورداری از اندیشههای اشراقی و تخیّلی نیرومند در شاعری، غالبا بهطور ناخودآگاه در فضای جانبخشی قرارمیگیرد و بسیاری از اندیشههای عارفانة خود را در مثنوی از رهگذر همین جانبخشی که زیر عنوان مشخص تشخیص قرار میگیرد عرضه میدارد. در این مقاله با نگاهی به نظریههای جانبخشی و تشخیص، کارکرد آنها را در مثنوی به اختصار مطرح کرده، سهم آنها را در تجسّم اندیشه و عاطفة مولانا با مثالهای متعدد نشان دادهایم. مهمترین نتیجة این پژوهش، اثبات مجدد نقش بیان و زیباییشناسی در القای اندیشههای مولانا به مخاطب است. این پژوهش دادههای خود را از طریق اسناد مکتوب، کتاب و مقاله به دست آورده و آنها را با روش تحلیلی توصیف کرده است.
_||_
