پیری و مریدی از نگاه عبدالواحد بلگرامی با تکیه به کتاب سبع سنابل
فاطمه عبدی
1
(
دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
)
سهیلا موسوی سیرجانی
2
(
دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
)
ماندانا منگلی
3
(
استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
)
الکلمات المفتاحية: پیری و مریدی , عبدالواحد بلگرامی, «, سبع‌سنابل», , عرفان شبه قاره , چشتیه,
ملخص المقالة :
پژوهش حاضر تاملی درباره رابطه پیری و مریدی از نگاه سبع سنابل اثر ارزشمند عبدالواحد بلگرامی(م: 912ه.ق؟ یا 915ه.ق؟) است. سبع سنابل با موضوع عرفان، تصوف، شرح احوال صوفیان هندوستان، خصوصیات و سبک زندگی عرفای چشتیه در محدودة شبه قاره، در هفت سنبله تنظیم شده و عبدالواحد بلگرامی در سنبلة دوم به بیان پیری و مریدی و حقیقت ماهیت آن پرداخته است. پژوهش حاضر به روش توصیفی ـ تحلیلی در صدد است تا رابطة پیری و مریدی را از زبان عبدالواحد بلگرامی توضیح دهد. وی قبل از هر چیز ویژگی‌های پیر صادق و نحوة برگزیدن پیران را شرح داده است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که بلگرامی همچون دیگر بزرگان فرقه چشتیه آدابی را برای پیر و مرید قائل است. همچنین وی به تأسی از طریقه چشتیه و برخلاف دیگر طریقت‌های عارفانه برای زنان نیز در این طریقت جایی باز کرده و قائل به گرفتن بیعت از زنان است؛ همچنین داشتن شجره و کلاه را علامت پیران می‌داند. در ادامه وی معتقد است که مرید زمانی که قدم در راه سلوک می‌نهد باید ازهمه معاصی توبه کند، موی سر بتراشد و کلاه بر سر نهد. از نگاه بلگرامی مرید یا رسمی و ظاهری است و یا صادقانه دل در گروه طریقت دارد. از نگاه وی مرید حقیقی باید ابتدا در مکارم اخلاق بکوشد و در ادامه، مقامات راه سلوک را طی کند.
