تعلیمات سعدی به کارگزاران دربارۀ رعایتِ حقوقِ اَتباعِ خارجی
الموضوعات :
عسکری ابراهیمی جویباری
1
1 - استادیار زبان و ادبیات فارسی
دانشگاه آزاد اسلامی- واحد ساری - ایران
تاريخ الإرسال : 15 الجمعة , صفر, 1434
تاريخ التأكيد : 08 الخميس , جمادى الثانية, 1434
تاريخ الإصدار : 16 الجمعة , شوال, 1434
الکلمات المفتاحية:
مسافر,
سعدی و اَتباع خارجی,
بازرگان,
سفیر,
غریب,
Saadi,
foreign nationals,
businessman,
embassador,
traveler,
stranger,
ملخص المقالة :
هدف اصلی این مقاله، تبیین تعلیمات سعدی در رعایت حقوق اَتباع خارجی است. باید گفت که روابط بین ملّت ها از دیرباز امری اجتناب ناپذیر بوده است. این روابط دارای شرایط و زمینه هایی است که اغلب، اندیشمندان و بزرگان قوم برای سیاستمداران تبیین می کنند. سعدی از جمله اندیشمندانی است که تعلیم و پرورش را از جوانی آغاز کرده و بیش از سی سال سفر به مناطق گوناگون جهان را در کارنامۀ خود دارد. وی در چگونگی بر خوردِ کارگزاران با بیگانگان دارای منشوری است که برخاسته از تعلیمات دینی و فرهنگ غنی ایرانی اوست. سیاست را در صورت همراه شدن با اخلاق می پسندد و رفق و مدارا با دیگر ملّت ها و مذهب ها را رمز مؤفّقیت و پیشترفت می داند. به طور خلاصه، شیخ شیراز اَتباع خارجی را در چهار دستۀ بازرگان، مسافر، سفیر و غریب تقسیم کرده و عدم تجاوز به خاک همسایگان و فراهم آوردن امنیّت برای رعایایی که در دو سوی مرزها زندگی می کنند، مورد تأکید قرار داده است. از نظر او سفیران، قبل و بعد از ابلاغ پیام در امان می باشند و این سنّت دیر باز ایرانیان است که اَدیان آسمانی نیز بر آن مُهر تأیید زده اند. در مجموع، بسامد موضوع نیک نامی کشور در رعایت حقوق اَتباع خارجی و پرهیز از بد نامی، نقش اساسی در روابط بین المللی دارد. این نگاه و رویکرد سعدی به اَتباع خارجی، حکایت از اندیشه های بلند اوست.
المصادر:
باسورث، ک. ا. و همکاران، (1371)، تاریخ ایران از آمدن سلجوقیان تا فرو پاشی دولت ایلخانان- پژوهش دانشگاه کیمبریج، گرد آورنده: ج. آ. بویل، ترجمۀ حسن اَنوشه. تهران: امیر کبیر.
بریان، پی یر، (1382)، تاریخ امپراتوری هخامنشیان (از کورش تا اسکندر)، ترجمۀ مهدی سمساری، تهران: زریاب.
تنکابنی و همکاران، (1382)، شناخت مفاهیم سازگار با توسعه در فرهنگ و ادب فارسی (سعدی)، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
4. جامی، نورالدّین عبدالرّحمان، (1370)، مثنوی هفت اورنگ، به تصحیح: مرتضی - مدرّس گیلانی، تهران: گلستان.
5. خاقانی شروانی،افضل الدّین بدیل بن علی نجّار، (1357)، دیوان اشعار، به کوششِ ضیاء الدّین سجّادی، تهران: زوار.
خواجه نظام الملک طوسی، (1344)، سیاست نامه، با حواشی و یادداشتها و اشارات و تصحیح علّامه محمد قزوینی، با تصحیح مجدّد و تعلیقات و مقدّمه به کوشش مرتضی مُدرّس چهاردهی، تهران: زوّار.
دقیقی طوسی، (1373)، دیوان اشعار، به اهتمام محمد جواد شریعت، تهران: اساطیر.
دهخدا، علی اکبر، (1374)، اَمثال و حکم، تهران: امیر کبیر.
دیوان امیر المؤمنین علی بن ابی طالب، تاریخ کتابت: قرن دهم، کاتب: فرخ بن عبدالله کرجی، تهران: مرکز چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه.
ذکر جمیل سعدی، (1377)، مجموعۀ مقالات و اشعار به مناسبت بزرگداشت هشتصدمین سالگرد تولّد شیخ اجلّ سعدی، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
سعدی، مصلح الدّین عبدالله، (1368)، کلیّات سعدی، از روی نسخۀ تصحیح شدۀ ذُکاءُالملک فروغی، تهران: جاویدان.
12. عطار نیشابوری، شیخ فرید الدین محمد، (1386)، مصیبت نامه، شرح و توضیح محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران: علمی و فرهنگی.
عطار نیشابوری، شیخ فریدالدّین، (1372)، تذکره الاولیاءِ، بررسی، تصحیح متن، توضیحات و فهارس از محمد استعلامی، تهران: زوّار.
عنصر المعالی، کیکاووس بن اسکندر بن قابوس بن وشمگیر بن زیار، (1368)، قابوسنامه، به اهتمام و تصحیح: غلامحسین یوسفی، تهران: علمی و فرهنگی.
فردوسی، حکیم ابوالقاسم، (1370)، شاهنامه، مصحح ژول مول، تهران: انتشارات آموزش و انقلاب اسلامی.
مولوی، جلال الدّین محمد بلخی (1375)، کلیّات دیوان شمس، مطابق نسخۀ تصحیح شدۀ استاد بدیع الزّمان فروزانفر، تهران: راد.
میبدی،ابوالفضل رشیدالدّین (1376)،کشف الاسرار و عُدّة الابرار، به سعی و اهتمامِ علی اصغرحکمت، تهران: امیرکبیر.
ناصر خسرو، (1368)، دیوان اشعار، به تصحیحِ مجتبی مینوی و مهدی محقق، تهران: دانشگاه تهران.
نظامی گنجوی، (1370)، کلیّات خمسه، تصحیح وحید دستگردی، تهران: امیرکبیر.
هروی، جواد، (1382)، تاریخ سامانیان، عصر طلایی ایران بعد از اسلام ،تهران: امیرکبیر.
هوار، کلمان، (1375)، ایران و تمدّن ایرانی، ترجمه: حسن انوشه، تهران: امیر کبیر.
یوسفی، غلامحسین، (1372)، تصحیح و توضیح بوستان (سعدی نامه)، تهران: خوارزمی.
