باستان گرایی (آرکائیسم) در اشعار نصرت رحمانی و علی موسوی گرمارودی
الموضوعات : Persian language and literature textsرضا کشتگر 1 , سید احمد حسینی کازرونی 2 , سید جعفر حمیدی 3
1 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر
2 - استاد و عضو هیئت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر
3 - استاد گروه زبان و ادبیات فارسی،واحد بوشهر،دانشگاه آزاد اسلامی،بوشهر،ایران.
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
یکی از شیوه های آشنایی زدایی و برجسته سازی کلام در نظر منتقدان فرمالیسم، استفاده از واژه ها و عبارات کهن است که در نقد ادبی به باستان گرایی (آرکائیسم) معروف است. کاربرد بجا و مناسب باستان گرایی، علاوه بر تعالی شعر، باعث اعجاب و التذاذ مخاطب نیز می شود. نصرت رحمانی و علی موسوی گرمارودی از این شگرد زبانی به نحو چشمگیری استفاده نموده و علاوه بر زیبایی، زبان شعر خود را نیز تشخص بخشیده اند. گفتنی است بسامد این نوع آشنایی زدایی در شعر گرمارودی- به دلیل آشنایی و مطالعه عمیق در اشعار کلاسیک فارسی- بسیار بالاتر از رحمانی است و می توان آن را یکی از ویژگی های سبکی وی به شمار آورد. هدف این پژوهش بررسی و کاربرد باستان گرایی در اشعار این دو شاعر است که به تشخص زبان و بیان شاعرانۀ آنها منجر شده است.
