تحلیل محتوایی گفت‌وگو در داستان سهراب، با تکیه بر تقابل اصلی شاهنامه
الموضوعات :
الهام آزاده رنجبر
1
,
حسین بیات
2
,
ناصرقلی سارلی
3
,
بهادر باقری
4
1 - دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
2 - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
3 - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
4 - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
الکلمات المفتاحية: فردوسی, داستان سهراب, گفت‌وگو, تقابل, ایران, انیران.,
ملخص المقالة :
چکیده گفت وگوف بهترین ابزار انسان برای هم سنجی و هم فکری با دیگران و به این اعتبار یکی از لوازم ضروری زندگی اجتماعی است. اگر داستان را تصویری از زندگی بدانیم، شخصیت‌های آن ناگزیر برای ایجاد ارتباط با یکدیگر از گفت وگو استفاده می‌کنند. اما گاه گفت‌وگو، در داستان، نسبت به عناصر دیگر، نقش محوری دارد. در این صورت تمام اندیشه های داستان‌پرداز به مخاطب انتقال می‌یابد. این پیام‌ها از طریق داستان، بر بنیاد تقابل ها بنا می شودد. اما تمام تقابل های هر داستان از جمله داستان رستم و سهراب، از یک تقابل اصلی شاهنامه است که می‌توان آن را به تقابل نور و ظلمت، فروکاست این بررسی نشان می دهد که تقریبا تمام تقابل‌هایی که غالبا ندانسته بر زبان اشخاص جاری می شود، ناشی از نگاه فردوسی به رویارویی ایرانیان با اقوام بیگانه است. اطلاعات مقاله از طریق روش کتابخانه‌ای گرد آمده و با استفاده از روش کیفی توصیف شده‌است.
