طراحی و ارزیابی مدل آموزش سبز با تکیه بر توسعه پایدار با استفاده از تکنیک دیمتل- دالالا

الموضوعات :

محسن یحیی پور ¹ (دانشجوی دکتری مدیریت دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائمشهر ، ایران، قائمشهر.)
مجتبی طبری ² (گروه مدیریت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائمشهر، ایران، قائمشهر.)
اسداله مهرآرا ³ (گروه مدیریت دولتی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قایمشهر، قایمشهر، ایران)
محمدرضا باقرزاده ⁴ (استادیارگروه مدیریت دولتی ،دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائم‌شهر ،قائم‌شهر، ایران)
عزت الله بالویی جامخانه ⁵ (گروه آمار و احتمال، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد واحد قائمشهر، قائمشهر، ایران)

تاريخ الإرسال : 25 الإثنين , جمادى الأولى, 1441 تاريخ التأكيد : 04 الخميس , ذو القعدة, 1441 تاريخ الإصدار : 25 الأحد , ربيع الثاني, 1441

الکلمات المفتاحية: توسعه پایدار, آموزش سبز, تکنیک دیمتل- دالالا,

ملخص المقالة :

پژوهش حاضر با هدف طراحی و ارزیابی مدل آموزش سبز با تکیه بر توسعه پایدار با استفاده از تکنیک دیمتل – دالالا صورت گرفته است. روش تحقیق، آمیخته (کمی و کیفی) بوده است. جامعه آماری پژوهش17 نفر از خبرگان دانشگاهی بودند که باتوجه به تعداد کم جامعه آماری از روش سرشماری استفاده شد. برای شناخت ابعاد مدل، ابتدا با بهره گیری از تکنیک دلفی و نظرسنجی از خبرگان اقدام به شناخت مولفه‌های مرتبط با آموزش سبز در محیط‌های آموزشی شده و سپس با بهره گیری از تکنیک DEMATEL – DALALA به سنجش وضعیت ارتباطی و شناسایی روابط علی معلولی برای مولفه‌ها اقدام شد. در ادامه با استفاده از تکنیک معادلات ساختاری به ارزیابی مدل پرداخته شد. نتایج قسمت کیفی تحقیق منجر به شناسایی 14 شاخص آموزش سبز شد. علاوه براین، تمامی شاخص‌های آموزش سبز با چهار عامل توسعه پایدار (سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و زیستی) ارتباط مستقیم و مثبت داشته و بالاترین شدت ارتباط نیز مرتبط با بعد سیاسی بوده است. براساس تکنیک دیمتل، آموزش سبز بر تمام ابعاد اثرگذار است و از بعد اقتصادی تاثیر می‌پذیرد.

المصادر:

آدینه وند، معصومه. (1394). بررسی رابطه بین آگاهی زیست محیطی و رفتار زیست محیطی دانشجویان دختر دانشگاه قم با رویکرد توسعه پایدار. پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه رازی.

اسماعیلی، فرزانه. (1388). بررسی عوامل جامعه شناختی موثر بر نگرش زیست محیطی دانش آموزان پایه سوم مقطع متوسطه شهر تهران. پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه پیام نور.

الهی، محمد مهدی. (1396). مطالعه مدارس دوستدار محیط زیست. پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی.

بریم نژاد، ولی و شریفات، مسعود. (1391). اصول و شاخصه‌های توسعه پایدار، تهران، انتشارات چاپ پلک.

نقدی، علی. (1394). بوم شناسی انسانی: مفاهیم اساسی برای توسعه پایدار، تهران: انتشارات آوا قلم.

زاهدی، ساناز. (1392). توسعه پایدار، تهران، دانشکده علوم انسانی، انتشارات سمت.

قلی پور، آرین. محمدی، ندا و دبیری، افشین. (1397). مدل 34000 منابع انسانی، تهران: انتشارات مهربان.

نجف بیگی رضا، (1395)، یک دیدگاه کاربردی بر توسعه پایدار و مدیریت توسعه در ایران، تهران، انتشارات ترمه.

Anderson, H. (2008). Trust Factors in Community–water Resources Management Agency Relationships, Journal of Landscape and Urban Planning, 87: 100–107.

Cole, L.B. (2014). The Teaching Green School Building: a framework for linking architecture and environmental education, Environmental Education Research, 20(6): 836-857.

Collie, R. J., Shapka, J. D., & Perry, N. E. (2011). Predicting teacher commitment: the impact of school climate and social-emotional learning, Psychology in the Schools, 48(4): 1034-1048.

Imamura, M. (2017). Beyond the Limitations of Environmental Education in Japan, Educational Studies in Japan, 11: 3-14.

Issa, M.H., Rankin, J.H., Attalla, M., & Christian, A.J. (2011). Absenteeism, Performance and Occupant Satisfaction with the Indoor Environment of Green Toronto Schools. Indoor and Built Environment, 20(5): 511-523.

Jabbour, C, Jabbour, A, (2016). Green human resource management and green supply chain management: linking two emerging agendas, Journal of Cleaner Production, 112: 10-22.

Morgan, D. L (1998). Practical Strategies for Combining Qualitative and Quantitative Methods: Applications to Health Research, Qualitative Health Research, 8: 362-376.

Opatha, P. H., (2015). Green human resource management: a simplified introduction. Proceedings of the HR Dialogue, At Department of Human Resource Management & HRM Family, Faculty of Management Studies and Commerce, 1(1): 11–21.

Patel, N.P.,( 2014). Green HR: a paradigm shift in human resource management philosophy. Brazilian online journal, 2: 10–15.

Pham NT. (2019), Greening the hospitality industry: How do green human resource management practices influence organizational citizenship behavior in hotels? A mixed-methods study, Tourism Management, 72: 386-399.

Yu, w. (2019), Green human resource management and environmental cooperation: An ability-motivation-opportunity and contingency perspective, International Journal of Production Economics, 219: 224-235.

 https://doi.org/10.1016/j.ijpe.2019.06.013.

Yusoff, Y.M., Ramayah, T., Othman, N., (2015). Why examining adoption factors, HR role and attitude towards using E-HRM is the start-off in determining the successfulness of green HRM? Journal of Advanced Management Science, 3: 337–343.

Zoogah, D. B., (2011). The dynamics of green HRM behaviors: a cognitive social information processing approach, Research in Human Resource Management, 25: 117–139.