عوامل انگیزشی موثر بر شرکت پرستاران در برنامه‌های آموزش ضمن خدمت: مطالعه موردی پرستاران شاغل در بیمارستان‌های آموزشی – عمومی ‌دانشگاه علوم پزشکی کرمان

الموضوعات :

لیلا والی ¹ (استادیار گروه مدیریت، سیاستگذاری و اقتصاد سلامت، دانشکده مدیریت و اطلاع رسانی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران)
امیر حسین فتاح پور ² (دانشجوی کارشناسی‌ارشد اقتصاد بهداشت، دانشکده مدیریت و اطلاع رسانی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران)
مهدی رعدآبادی ³ (دانشجوی کارشناسی‌ارشد اقتصاد بهداشت، مرکز تحقیقات مدیریت ارائه خدمات سلامت، پژوهشکده آینده پژوهی در سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران)
سید حسین صابری اناری ⁴ (استادیار، گروه مدیریت، سیاستگذاری و اقتصاد سلامت، دانشکده مدیریت و اطلاع رسانی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران)

تاريخ الإرسال : 22 السبت , جمادى الثانية, 1436 تاريخ التأكيد : 06 الثلاثاء , رمضان, 1436 تاريخ الإصدار : 07 الخميس , شوال, 1436

الکلمات المفتاحية: عوامل انگیزشی, آموزش ضمن خدمت, پرستار, بیمارستان آموزشی – عمومی,

ملخص المقالة :

مقدمه: با توجه به ضروری بودن نقش پرستاران و پیشرفت‌های علمی‌در نحوه مراقبت‌های پرستاری، ارائه خدمات پرستاری با کیفیت مطلوب و عالی، بدون آموزش حین خدمت میسر نمی‌گردد و این امر مستلزم بهبود انگیزه پرستاران برای شرکت در این‌ گونه برنامه‌ها است. در این راستا مطالعه حاضر با هدف بررسی عوامل انگیزشی موثر بر شرکت پرستاران در برنامه‌های آموزش ضمن خدمت در بین پرستاران دانشگاه علوم پزشکی کرمان انجام گرفت. روش پژوهش: مطالعه از نوع توصیفی - تحلیلی و به صورت مقطعی بر روی 283 نفر از پرستاران شاغل در سه بیمارستان آموزشی - عمومی‌تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی کرمان انجام گرفت. ابزار مطالعه پرسشنامه‌ای شامل دو بخش اطلاعات فردی و پرسشنامه انگیزه پرستاران برای شرکت در برنامه‌های آموزش ضمن خدمت با 29 سوال در 4 حیطه عوامل شخصی، حیطه سازمانی، عوامل حرفه‌ای و عوامل مرتبط با برنامه‌ریزی دوره بود که در لیکرت 5 گزینه‌ای تنظیم شده بود. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی و آزمون‌های t مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه و نرم‌افزار SPSS 21استفاده شد. یافته‌ها: در بین چهار مولفه مورد بررسی بیشترین و کمترین میانگین و انحراف معیار به ترتیب مربوط به عوامل حرفه‌ای (70/0±39/4) و عوامل سازمانی (62/0±03/3) بود. در بین بیمارستان‌ها نیز بیشترین میانگین مربوط به بیمارستان ب (38/0±08/4) بود. بین عوامل سازمانی و حرفه‌ای و جنسیت و نیز بین عوامل برنامه‌ریزی با دو متغیر گروه سنی و سابقه کاری پرستاران، رابطه آماری معنی‌داری دیده شد. نتیجه‌گیری: توجه به عوامل حرفه‌ای از اهمیت بسیار زیادی در برنامه‌ریزی دوره‌های آموزشی ضمن خدمت برای پرستاران در مراکز بیمارستانی برخوردار بوده و باید مورد توجه خاص قرار گیرد و بالطبع عدم توجه به آن در دراز مدت، منجر به کاهش انگیزه پرستاران برای شرکت در این برنامه‌ها و به دنبال آن کاهش بهره‌وری و اثربخشی دوره‌های آموزشی می‌شود.