نقش پیش بینی کنندگی مولفه های ارتباطی مادر- کودک در اضطراب کودک با تأکید بر استحکام من، فراهیجانات و روابط موضوعی مادران
مهناز احمدزاده
1
(
دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران
)
علی خادمی
2
(
گروه روانشناسی، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران.
)
فرناز فرشباف مانی صفت
3
(
استادیار گروه روانشناسی، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران
)
الکلمات المفتاحية: استحکام من, روابط موضوعی, اضطراب, فراهیجانات, ارتباط مادر- کودک,
ملخص المقالة :
هدف پژوهش حاضر، تعیین نقش پیش بینی کنندگی مولفه های ارتباطی مادر- کودک در اضطراب کودک با تأکید بر استحکام من، فراهیجانات و روابط موضوعی مادران است. روش پژوهش از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری شامل مادران دارای کودک با علامت اضطرابی شهر تهران در تابستان سال 1402 بود. برای انتخاب نمونه ها از روش نمونه¬گیری داوطلبانه استفاده و نمونه ای به تعداد 267 نفر انتخاب شد. جهت سنجش متغیرها از پرسشنامه های اضطراب کودک اسپنس فرم والدین (2001)، استحکام من بشارت (1395)، روابط موضوعی بل و همکاران (1986)، فراهیجان میتمانسگروبر و همکاران(2009) استفاده شد. داده ها با روش همبستگی و رگرسیون با استفاده از SPSS نسخه 24 تحليل و نتایج نشان داد که استحکام من و فراهیجانات مثبت مادران با اضطراب کودک رابطه منفی و معني دار و روابط موضوعی و فراهیجانات منفی مادران با اضطراب کودک رابطه مثبت و معنی¬دار دارند. هم چنین مطابق مدل رگرسیون، متغیرهای پژوهش در مجموع 80/36 درصد از تغییرات اضطراب کودک را پیش بینی می کنند. بر اساس یافته های این پژوهش، مدل پیش بینی اضطراب کودک بر اساس این ویژگی های مادران، حائز اهمیت است و این گام مهمی در جهت تبیین و مداخله اضطراب کودکان می باشد که لازم است در طراحی و به کارگیری مداخلات به آن ها توجه کرد.
