تبیین تاب آوری روستاییان شهرستان برخوار در برابر خشکسالی
الموضوعات :
الهه علافچیان
1
,
امیر گندمکار
2
,
حسین سلیمانی
3
1 - گروه جغرافیا، واحد نجفآباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجفآباد، ایران
2 - گروه جغرافیا، واحد نجفآباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجفآباد، ایران
3 - گروه جغرافیا، واحد نجفآباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجفآباد، ایران
الکلمات المفتاحية: تاب آوری, خشکسالی, مخاطرات, شهرستان برخوار.,
ملخص المقالة :
خشکسالی یکی از مهمترین مخاطرات اقلیمی است که جوامع روستایی به ویژه در مناطق خشک و نیمهخشک را تحت تأثیر شدید قرار میدهد. هدف این پژوهش، تبیین عوامل تأثیرگذار بر تابآوری روستاییان شهرستان برخوار و اندازهگیری سطح تابآوری آنها میباشد. جامعه آماری این پژوهش روستاهای شهرستان برخوار میباشد. نتایج نشان داد تاب آوری اجتماعی و بعد تاب آوری زیست محیطی بیشترین تاثیر بر خشکسالی داشتند و تاب آوری نهادی کمترین اثر بر خشکسالی دارد. در تابآوری اقتصادی بیشترین میانگین گویه توان پس انداز خانوار و کمترین گویه قیمت زمین با توجه به تأثیر خشکسالی است. در تابآوری اجتماعی بیشترین میانگین گویه مربوط به برگزاری کلاسهای آموزشی-ترویجی در روستا و کمترین میانگین گویه میزان مشارکت مردم در امور روستا است. تابآوری نهادی بیشترین گویه پیگیری مشکلات روستا از سوی متصدیان و مسئولان محلی و کمترین گویه توجه به مسائل حقوقی در زمینه حقآبه در خشکسالی است. تابآوری زیستمحیطی بیشترین گویه مربوط به تغییر کاربری اراضی و کمترین میانگین گویه توسعه کشاورزی است. در نتیجه در روستاهایی که توان بالای اقتصادی دارند به دلیل وابستگی کم ساکنان به زمین، میزان آسیب پذیری آنان نیز در برابر خطرات خشکسالی کاهش مییابد. در بعد تابآوری زیست محیطی روستاها، بیشتر تأثیر منفی را در برابر خشکسالی داشته است؛ زیرا اولاً متغیرهای زیست محیطی به شدت وابسته به میزان خشکسالی هستند و ثانياً نوع ارتباط بین خشکسالی و میزان تاب آوری زیست محیطی یک ارتباط مستقیم است.
