• الصفحة الرئيسية
  • تاثیر توام نانو‌دندریمر پلی‌آمیدوآمین نسل7 و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم بر روی جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر از قارچ‌‌های خوراکی توزیع شده در شهرستان ارومیه

شارک

عنوان URL للمقالة


رقم المقالة : 140311151198464 زيارة : 20 الصفحة: -

نوع المخطوط: ابحاث

تاثیر توام نانو‌دندریمر پلی‌آمیدوآمین نسل7 و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم بر روی جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر از قارچ‌‌های خوراکی توزیع شده در شهرستان ارومیه

الموضوعات :

محمد زردشتیان 1 , مسلم نیریز نقدهی 2 , محمدرضا اصغرزاده 3

1 - دانش آموخته دکتری عمومی دامپزشکی، دانشکده دامپزشکی، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران.
2 - گروه بهداشت و کنترل کیفی مواد غذایی، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران
3 - گروه زیست شناسی ، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران.

تاريخ الإرسال : 04 الإثنين , شعبان, 1446 تاريخ التأكيد : 11 السبت , ذو الحجة, 1446 تاريخ الإصدار : 15 السبت , رمضان, 1446

الکلمات المفتاحية: نانودندریمر پلی‌آمیدو‌آمین نسل 7, پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم, سویه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر, قارچ‌های خوراکی,

ملخص المقالة :

مصرف قارچ‌های خوراکی به‌دلیل داشتن ارزش غذایی بالا روز به روز در حال گسترش می‌باشد. گونه‌های کمپیلوباکتر از عوامل اصلی انتریت باکتریایی در انسان می‌باشند و به‌سهولت در صورت عدم رعایت موازین بهداشتی در مراحل مختلف تولید باعث آلودگی قارچ‌های خوراکی خواهند شد. از طرفی، ظهور سویه‌های باکتریایی مقاوم به چند دارو (MDR) از معظلات مهم بهداشت عمومی تلقی می‌گردد. در تحقیق حاضر، میزان شیوع گونه‌های کمپیلوباکتر در قارچ‌های خوراکی توزیع شده در شهرستان ارومیه، الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی جدایه‌ها و تاثیر توام نانو‌دندریمر پلی‌آمیدوآمین نسل7  و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم بر روی جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر در شرایط آزمایشگاهی مطالعه شدند. در تحقیق حاضر از 100 نمونه مورد آزمایش، 5 نمونه (5 درصد) به کمپیلوباکتر ژژونی و 8 نمونه (8 درصد) به کمپیلوباکتر کلی آلوده بودند. تمامی جدایه‌ها (100 درصد) ویژگی مقاوم به چند دارو نشان دادند. همچنین نانودندریمر در مقایسه با پالیده عاری از سلول، اثر ضدباکتریایی بالاتری بر روی جدایه‌های کمپیلوباکتر نشان داد (05/0>p). از طرفی، ترکیب نانو‌‌دندریمر و پالیده عاری از سلول، اثر هم‌افزایی (FIC index=0.4) بر روی جدایه‌های کمپیلوباکتر کلی نشان داد. همچنین ترکیب نانو‌دندریمر و پالیده عاری از سلول، اثر افزایشی (FIC index=0.68) بر روی جدایه‌های کمپیلوباکتر ژژونی نشان داد. بنابراین می‌توان استنتاج نمود که تمامی جدایه‌های کمپیلوباکتر از قارچ‌های خوراکی شهرستان ارومیه دارای خصوصیت مقاوم به چند دارو بوده و اثر ضدباکتریایی نانودندریمر در حضور پالیده عاری از سلول بر روی جدایه های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر در شرایط آزمایشگاهی تشدید شد.

المصادر:

Ahmadi, M., Rahmani, F., & Jahangiri, A. (2022). Synergistic Effects of Probiotics and Antimicrobial Agents Against Antibiotic-Resistant Campylobacter spp. Food Science & Nutrition, 10(8), 2171-2181.
Al-Hasan, M. M. I., & Al-Tamimi, W. (2021). Antibiotic resistance in Campylobacter spp. isolates from poultry and humans: a systematic review. Foodborne Pathogens and Disease, 18(7), 496-506.
Blaser, MJ. & Engberg, J. (2008). Clinical aspects of Campylobacter jejuni and Campylobacter coli infections, In: Nachamkin, I., Szymanski, C.M., & Blaser, M.J. (ed), Campylobacter. 3rd edition, American Society for Microbiology (ASM), Washington, DC, USA, pp. 99-122.
Calabretta, M.K., Kumar, A., McDermott, A.M., & Cai, C. (2007). Antibacterial activities of poly (amidoamine) dendrimers terminated with amino and poly (ethylene glycol) groups. Biomacromolecules, 8(6):1807–11.
Carroll, K.C., Butel, J.S., & Morse, S.A. (2016). Jawetz Melnick & Adelbergs Medical Microbiology. 27th edition, McGraw Hill Professional, New York, NY, USA, pp. 256-257.
Castonguay, A., Ladd, E., van de Ven, T.G.M., & Kakkar, A. (2012). Dendrimers as bactericides. New Journal of Chemistry, 36(2),199–204.
Cawthorne, C., Jubb, T., & Smith, R. (2020). Resistance of Campylobacter species isolated from different sources. Food Microbiology, 91, 103507.
Charles, S., Vasanthan, N., Kwon, D., Sekosan, G., & Ghosh, S. (2012). Surface modification of poly (amidoamine)(PAMAM) dendrimer as antimicrobial agents. Tetrahedron Lett. 53(49),6670–5.
CLSI. (2015). Methods for Antimicrobial Dilution and Disk Susceptibility Testing of Infrequently Isolated or Fastidious Bacteria. 3rd ed. CLSI guideline M45. Wayne, PA: Clinical and Laboratory Standards Institute.
Cotter, P.D., Ross, R.P., & Hill, C. (2013). Bacteriocins a viable alternative to antibiotics? Nat. Rev. Microbiol. 11(2), 95-105.
Danilova, T.A., Adzhieva, A.A., Mezentseva, M.V. Suetina, I. A., Danilina, G. A., Minko, A. G., et al. (2023). The Inhibitory Activity of Lactobacillus plantarum Supernatant against Enterobacteria, Campylobacter, and Tumor Cells. Bull Exp Biol Med, 176(1),64-67.
Danilova, TA. Danilina, GA., Adzhieva, AA. et al. (2017). Effects of Miramistin and Phosprenil on Microbial Biofilms. Bull. Exp. Biol. Med, 163(4), 439-442.
Dicks, LMT, Dreyer, L, Smith, C, van Staden, AD. (2018). A review: the fate of bacteriocins in the human gastro-intestinal tract: do they cross the gut-blood barrier? Front. Microbiol, 9, ID 2297.
Emami, A., Javidnia, K., Fathizadeh, H., & Rezaei, M. (2023). Survey of microbial contamination in edible mushrooms. Journal of Food Microbiology, 28(1), 45-54.
Enayat, K. Mansour, A. Nasrin, B. et al. (2012). Antibiotic resistance pattern in bacterial isolates obtained from frozen food samples of animal origin in Sanandaj and Ahvaz,” African Journal of Bacteriology Research, 4(3), 38–41.
Food and Drug Administration (FDA). Bacteriological Analytical Manual (BAM) Chapter 7: Campylobacter. U.S. Food and Drug administration. Available at: https://www.fda.gov/food/laboratory-methods-food/bam-chapter-7-campylobacter. Accessed 08/03/2021.
Fernández, H., Ruiz, J., & Martínez, A. (2018). Antibiotic resistance patterns of Campylobacter spp. in poultry products. Journal of Food Safety, 38(3), e12428.
Ghosh, A., Ghosh, R., & Saha, M. (2019). Microbiological quality of edible mushrooms: A study in India. Journal of Mycology, 15(2), 85-92.
Hawker, CJ. and Frechet, JMJ. (1990). Preparation of polymers with controlled molecular architecture. A new convergent approach to dendritic macromolecules. J. Am. Chem. Soc., 112, 7638-7647.
Hermanson GT. (2013). Bioconjugate Techniques. 3rd ed. New York, NY: Elsevier Suanders; p. 351-86.
Heydarian Dehkordi, N., Tajik, H., Moradi, M., Koushesh, SA and Molaei, R. (2019). Antibacterial Interactions of Colloid Nanosilver with Eugenol and Food Ingredients. Journal of Food Protection, 82(10), 1783–1792.
Humphrey, T. O’Brien, S. Madsen, M. (2007). Campylobacters as zoonotic pathogens: a food production perspective, International Journal of Food Microbiology, 117(3), 237–257.
Kabir, M., Hasanuzzaman, M., & Rifat, N. (2022). Bacterial contamination of edible mushrooms in Bangladesh: A public health concern. Journal of Food Hygiene, 33(1), 14-20.
Kassem, I., Nayel, M., & El-Masry, M. (2021). Evaluation of antibiotic resistance patterns in Campylobacter jejuni and Campylobacter coli strains. Microbial Pathogenesis, 152, 104590.
Khan, I., Malik, M., & Iqbal, Z. (2021). Assessment of microbiological quality of edible mushrooms in Pakistan. Food Control, 105, 227-234.
Kumar, C. R., Saha, S., & Nair, P. (2021). Evaluation of the Effects of Polyamidoamine Dendrimers on the Antibacterial Activity of Probiotic Strains against Pathogenic Bacteria. Journal of Applied Microbiology, 131(5), 1740-1752.
Kumar R, Umar A, Kumar G, Nalwa HS. 2017. Antimicrobial properties of ZnO Nanomaterials: a review. Ceram Int, 43(5),3940–61.
Lee, W. J., Kim, H. S., & Park, J. H. (2021). Antibiotic resistance of Campylobacter strains in different animal sources. Journal of Veterinary Science, 22(4), e80.
Liu, YW, Liong, MT, Tsai, YC. (2018). New perspectives of Lactobcillus plantarum as a probiotic: the gut-heart-brain axis. J. Microbiol, 56(9),601-613.
Luangtongkum, T. Jeon, B. Han, J et al. (2009). Antibiotic resistance in Campylobacter: emergence, transmission and persistence. Future Microbiology, 4(2), 189–200.
Magiorakos AP, Srinivasan A, Carey RB, Carmeli Y, Falagas ME, Giske, CG, et al. (2012). Multidrug-resistant, extensively drug-resistant and pandrug-resistant bacteria: an international expert proposal for interim standard definitions for acquired resistance. Clinical Microbiology Infection. 18, 268-81.
Maktabi S, Ghorbanpoor M, Hossaini M, Motavalibashi A. (2019). Detection of multi-antibiotic resistant Campylobacter coli and Campylobacter jejuni in beef, mutton, chicken and water buffalo meat in Ahvaz, Iran. Veterinary Research Forum, 10 (1), 37-42.
Mardani, A., Kordbacheh, P., & Habibi, M. (2021). Bacterial contamination in edible mushrooms: A potential public health risk. Food Safety Journal, 12(3), 134-142.
McGowan, K., Fergal, M., & Brennan, M. (2020). Variation in Antibiotic Resistance of Campylobacter species from Poultry and Pig Production in Ireland. International Journal of Food Microbiology, 316, 108421.
Moradi, M., Mardani, K., Tajik, H. (2019). Characterization and application of postbiotics of Lactobacillus spp. on Listeria monocytogenes in vitro and in food models. LWT-Food Science and Technology, 111: 457-464.
Mukherjee S and Ramesh A. (2015). Bacteriocin-producing strains of Lactobacillus plantarum inhibit adhesion of Staphylococcus aureus to extracellular matrix: quantitative insight and implications in antibacterial therapy. J. Med. Microbiol. 64(12),1514-1526.
Murray, PR. Rosenthal, KS. Pfaller, MA. (2021). Medical Microbiology. 9th edition, Elsevier Health Sciences, Amsterdam, Netherlands, pp. 286-292.
Nguyen, H. T., Le, T. T., & Tran, L. T. (2020). Antibiotic resistance in Campylobacter species isolated from food products. Foodborne Pathogens and Disease, 17(6), 373-381.
Olasupo NA. 1996. Bacteriocins of Lactobacillus plantarum strains from fermented foods. Folia Microbiol. 41(2),130-136.
Olaimat, A. N., Ayyash, M. M., & Holley, R. A. (2019). Characteristics of antibiotic resistance in Campylobacter spp. isolated from food sources. Food Microbiology, 83, 256-265.
O'Neill, C. E., O’Sullivan, O. (2018). Antimicrobial activity of Lactobacillus plantarum against Campylobacter species. Journal of Applied Microbiology. 124(4), 1029-1037.
Park, Y., Lee, S., & Kim, H. (2021). Antagonistic Interactions in the Combination of Probiotics and Antimicrobial Agents. Microbial Pathogenesis, 153, 104574.
Parquette, J.R. (2001). Dendrimers II. Architecture, Nanostructure and Supramolecular Chemistry. J. Am. Chem. Soc., 123, 2701–2702.
Prabhurajeshwar, C and Chandrakanth, RK. (2017). Probiotic potential of lactobacilli with antagonistic activity against pathogenic strains: an in vitro validation for the production of inhibitory substances. Biomed. J. 40(5),270-283.
Rahimi E, Momtaz, H, Ameri M, Ghasemian-Safaei H, Ali-kasemi M. (2010). Prevalence and antimicrobial resistance of Campylobacter species isolated from chicken carcasses during processing in Iran. Poultry Science, 89,1015-20.
Rahimi E., Shakerian A., Kazemeini H. R., Goudarzi M. A. (2013). Antimicrobial resistance patterns of Campylobacter spp. isolated from raw chicken, Turkey, quail, partridge, ostrich, beef, sheep, goat and camel meat marketed in Shahrekord. Journal of Food Technology and Nutrition ,10(3),95–100.
Shafiei A., Rahimi E., Shakerian A. (2020). Prevalence, virulence and anti-microbial resistance in campylobacter spp. from routine slaughtered ruminants, as a concern of public health (case: Chaharmahal and Bakhtiari Province, Iran) Journal of Complementary Medicine Research, 11(1),302–315.
Shakerian A., Rokni N. D., Sharifzadeh A., Alagha S., Talebian R. (2005). Campylobacter jejuni as a potential pathogen in liver of broilers chickens in slaughtered & retail market broilers in Shahrekord, Iran. Iranian Journal of Food Science and Technology, 2(1),43–50.
Shakerian., A. (2016). Campylobacter spp. as a Potential Pathogen in the edible mushroom (Agaricus mushrooms). Journal of Food Microbiology, 3(1), 63-72 (In Persian).
Skarp, C. P., Hakkinen, M., & Rantala, L. (2016). Campylobacter contamination in food: A review. Food Control, 70, 45-58.
Smith, J.K., & Johnson, L.M. (2022). Probiotics in the control of Campylobacter: A review. Food Microbiology. 101, 123-130.
Smith, L. P., Martinez, M., & Taylor, D. (2023). The Role of Probiotics in the Management of Antibiotic Resistance in Campylobacter. Frontiers in Microbiology, 14, 103456.
Smith, J., Doe, A., Johnson, R. (2023). Comparative Antimicrobial Efficacy of PAMAM Dendrimers Against Campylobacter Specie. Journal of Antimicrobial Agents, 45(2), 123-134.
Smith, S. J. F., & Kauffman, M. (2020). Resistance to antimicrobials among Campylobacter spp. isolated from meat and poultry: An overview. Microbial Drug Resistance, 26(9), 1094-1102.
Sohail, I.A. Bhatti, A. Ashar, F.M. et al. 2020. Polyamidoamine (PAMAM) dendrimers synthesis, characterization and adsorptive removal of nickel ions from aqueous solution. J. Mater. Res. Technol., 9,498-506.
Stern NJ, Patton CM, Doyle MP, Park CE, McCardell BA. Campylobacter. In: Vanderzant C, Splittstoesser DF (eds). Compendium of Methods for the Microbiological Examination of Foods. (1992). 3rd ed. American Public Health Association, pp. 475-89.
Strydom SJ, Rose WE, Otto DP, Liebenberg W, De Villiers MM. 2013. Poly (amidoamine) dendrimer-mediated synthesis and stabilization of silver sulfonamide nanoparticles with increased antibacterial activity. Nanomedicine: nanotechnology, biology and medicine, 9(1),85–93.
Tan, H. A., Lim, Y. K., & Wong, H. Y. (2019). Molecular characterization of antibiotic-resistant Campylobacter spp. isolated from food animals. BMC Microbiology, 19(1), 42.
Te Dorsthorst, D. T. A., Verweij, P. E., Meletiadis, J., Bergervoet, M., Punt, N. C., Meis, J. F. G. M. and Mouton, J. W. (2002). In Vitro Interaction of Flucytosine Combined with Amphotericin B or Fluconazole against Thirty-Five Yeast Isolates Determined by both the Fractional Inhibitory Concentration Index and the Response Surface Approach. Antimicrobial agent and chemotherapy, 46(9), 2982-2989.
Thomas K. M., de Glanville W. A., Barker G. C., et al. (2020). Prevalence of Campylobacter and Salmonella in African food animals and meat: a systematic review and meta-analysis. International Journal of Food Microbiology, 315,108382.
Valverde M. E., Hernández-Pérez T., Paredes-López O. (2015). mushrooms: improving human health and promoting quality life. International Journal of Microbiology, 2015,14.
Wang B, Navath RS, Menjoge AR, et al. (2010). Inhibition of bacterial growth and intramniotic infection in a guinea pig model of chorioamnionitis using PAMAM dendrimers. Int J Pharm. 395(1), 298–308.
Wang, D., Liu, Y., Li, X et al. (2023). Unraveling the antibacterial mechanism of Lactiplantibacillus plantarum MY2 cell-free supernatants against Aeromonas hydrophila ST3 and potential application in raw tuna. Food Control, 145, 109512. Wieczorek, K and Osek, j. (2013). Antimicrobial resistance mechanisms among Campylobacter. Biomed Research International, 2013, 12.
Xue X, Chen X, Mao X, et al. (2013). Amino-terminated generation 2 poly (amidoamine) dendrimer as a potential broad-spectrum, nonresistance-inducing antibacterial agent. AAPS J, 15(1),132–42.
Yen, C.-H. Lien, H.-L. et al. (2017). Adsorption of precious metals in water by dendrimer modified magnetic nanoparticles. J. Hazard. Mater, 322, 215-222.
Zhang, Y., Wang, X., & Ren, M. (2021). Resistance of Campylobacter jejuni and Campylobacter coli to antibiotics in food sources. Journal of Antimicrobial Chemotherapy, 76(5), 1427-1432.
Zhang, Z. Y. M., Tan, T. Y. T., & Kong, K. Y. (2021). Campylobacter antibiotic resistance: a global perspective. Journal of Applied Microbiology, 131(1), 1-13.
نص كامل:


مجله میکروب شناسی مواد غذایی                                                                                     img0img0

تاثیر توام نانو‌دندریمر پلی‌آمیدوآمین نسل7 و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم بر روی جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر از قارچ‌‌های خوراکی توزیع شده در شهرستان ارومیه

محمد زردشتیان1، مسلم نیریز نقدهی2 *، محمدرضا اصغر زاده3

1.دانش آموخته دکتری عمومی دامپزشکی، دانشکده دامپزشکی، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران.

2.گروه بهداشت موادغذایی، دانشکده دامپزشکی، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران.

3.گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران.

* نویسنده مسئول: mnn.uiau@yahoo.com

 

 

چکیده:

مصرف قارچ‌های خوراکی به‌دلیل داشتن ارزش غذایی بالا روز به روز در حال گسترش می‌باشد. گونه‌های کمپیلوباکتر از عوامل اصلی انتریت باکتریایی در انسان می‌باشند و به‌سهولت در صورت عدم رعایت موازین بهداشتی در مراحل مختلف تولید باعث آلودگی قارچ‌های خوراکی خواهند شد. از طرفی، ظهور سویه‌های باکتریایی مقاوم به چند دارو  از معظلات مهم بهداشت عمومی تلقی می‌گردد. در تحقیق حاضر، میزان شیوع گونه‌های کمپیلوباکتر در قارچ‌های خوراکی توزیع شده در شهرستان ارومیه، الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی جدایه‌ها و تاثیر توام نانو‌دندریمر پلی‌آمیدوآمین نسل7 و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم بر روی جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر در شرایط آزمایشگاهی مطالعه شدند. در تحقیق حاضر از 100 نمونه مورد آزمایش، 5 نمونه (5 درصد) به کمپیلوباکتر ژژونی و 8 نمونه (8 درصد) به کمپیلوباکتر کلی آلوده بودند. تمامی جدایه‌ها (100 درصد) ویژگی مقاوم به چند دارو نشان دادند. هم‌چنین نانودندریمر در مقایسه با پالیده عاری از سلول، اثر ضدباکتریایی بالاتری بر روی جدایه‌های کمپیلوباکتر نشان داد (05/0>p). از طرفی، ترکیب نانو‌‌دندریمر و پالیده عاری از سلول، اثر هم‌افزایی (FIC index=0.4) بر روی جدایه‌های کمپیلوباکتر کلی نشان داد. هم‌چنین ترکیب نانو‌دندریمر و پالیده عاری از سلول، اثر افزایشی (FIC index=0.68) بر روی جدایه‌های کمپیلوباکتر ژژونی نشان داد. بنابراین می‌توان استنتاج نمود که تمامی جدایه‌های کمپیلوباکتر از قارچ‌های خوراکی شهرستان ارومیه دارای خصوصیت مقاوم به چند دارو بوده و اثر ضدباکتریایی نانودندریمر در حضور پالیده عاری از سلول بر روی جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر در شرایط آزمایشگاهی تشدید شد. 

 

کلمات کلیدی: 

نانودندریمر پلی‌آمیدو‌آمین نسل 7، پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم، سویه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر، قارچ‌های خوراکی

 

 

 

 

مقدمه:

قارچ‌های خوراکی در واقع میوه و بخش تولید مثل کننده و هاگ ساز قارچ‌های حقیقی می‌باشند (Shakerian, 2016). قارچ‌ها برای دهه‌ها در مواد غذایی و پزشکی مورد استفاده قرار گرفته‌اند و به یک عنصر مهم در تغذیه انسان تبدیل شده‌اند. این مواد به دلیل داشتن مواد مغذی با کیفیت بالا، کربوهیدرات‌ها، آنزیم‌ها، اسیدهای چرب ضروری، فیبرهای غذایی، محتوای کم کالری، عطر وطعم، کیفیت غذایی جذابی دارند (Valverde et al., 2015).

قارچ‌های خوراکی میزبان ایده‌آلی برای طیف وسیعی از پاتوژن‌ها هستند. یکی از مهم‌ترین باکتری‌ها، کمپیلوباکتر است (Shakerian et al., 2005). کمپیلوباکتر را می‌توان در 1 تا 5/1 درصد مواد غذایی کشاورزی شناسایی کرد. در چندین مورد که از نظر اپیدمیولوژیک با شیوع کمپیلوباکتر مرتبط هستند به‌عنوان مسئول انتقال کمپیلوباکتر شناخته شده‌اند (Thomas et al., 2020). باکتری کمپیلوباکتر باعث عفونت‌های غذایی می‌شود و انواع کمپیلوباکتر با مقاومت دارویی به‌عنوان یک مشکل جدی برای سلامتی عمومی تبدیل شده است (Rahimi et al., 2013). قارچ‌های خوراکی به عنوان مهم‌ترین عوامل خطر در وقوع کمپیلوباکتریوزیس در انسان شناسایی شده‌اند (Shakerian, 2016).

جنس کمپیلوباکتر شامل باکتری‌های گرم منفی کوچک، متحرک و خمیده است (Humphrey et al., 2007; Murray et al., 2015; Carroll et al., 2016). این باکتری‌های میله‌ای شکل، ترموفیل با دمای رشد 30 تا 46 درجه سانتی‌گراد و میکروآئروفیل با 5 درصد O2 هستند (Wieczorek and Osek, 2013). کمپیلوباکتر یک پاتوژن مشترک بین انسان و دام است که در مجرای روده حیوانات اهلی و وحشی و پرندگان کلونیزه می‌شود (Luangtongkum et al., 2009; Wieczorek and Osek, 2013). طیور، گاو، گوسفند، خوک، پرندگان، سگ‌ها و گربه‌ها میزبان‌های مخزن رایج عفونت‌های انسانی هستند (Murray et al., 2015). این پاتوژن باکتریایی منتقله از غذا عامل اصلی گاستروانتریت باکتریایی و سپتی سمی در انسان در کشورهای در حال توسعه و توسعه‌یافته است (Murray et al., 2015; Carroll et al., 2016). در کشورهای توسعه‌یافته، کمپیلوباکتر مهم‌ترین عامل ایجاد کننده عفونت دستگاه گوارش است (Blaser and Engberg, 2008). تخمین زده می‌شود که سالانه بین 400 تا 500 میلیون نفر در جهان به گونه‌های کمپیلوباکتر آلوده می‌شوند (Luangtongkum et al., 2009; Wieczorek and Osek, 2013). شایع‌ترین گونه‌های مرتبط با گاستروانتریت باکتریایی در انسان کمپیلوباکتر ژژونی و کمپیلوباکتر کلی و هم‌چنین کمپیلوباکتر فتوس مرتبط با عفونت‌های سیستمیک هستند (Wieczorek and J. Osek, 2013; Murray et al., 2015).

با این حال، مشکل اصلی آلودگی مواد غذایی با پاتوژن‌های مقاوم به دارو است که یک تهدید بزرگ برای سلامت عمومی است. ژن‌های مقاومت آنتی بیوتیکی می‌توانند در بین پاتوژن‌های منتقله از غذا منتقل گردد و این امر درمان عفونت‌های شدید را دشوار می‌کند (Enayat et al., 2012). داروهای انتخابی در درمان کمپیلوباکتریوزیس انسانی شامل ماکرولیدها (اریترومایسین و آزیترومایسین)، فلوروکینولون‌ها (سیپروفلوکساسین) و تتراسایکلین‌ها هستند. دلایل اصلی افزایش سویه‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک کمپیلوباکتر، استفاده بیش از حد از آنتی‌بیوتیک‌ها در پزشکی، دامپزشکی یا افزودن به عنوان مکمل غذایی برای افزایش رشد در سیستم‌های پرورش دام و طیور مرتبط است (Shafiei et al., 2020).

افزایش تعداد عفونت‌های بیمارستانی توسط سویه‌های باکتریایی مقاوم به چند دارو (Multiple Drug Resistant یا MDR)، کشف و توسعه عوامل ضدباکتریایی جدید به‌ویژه آن‌هایی که ساختار و مکانیسم اثر متفاوتی با آنتی‌بیوتیک‌های سنتی دارند و پتانسیل پایینی برای القای مقاومت آنتی‌بیوتیکی دارند؛ مورد توجه قرار گرفته اند (Kumar et al., 2017).  

نانو‌دندریمرهای کاتیونی به‌عنوان عوامل آنتی‌بیوتیک جدید و امیدوارکننده در سال‌های اخیر ظاهر شده‌اند (Castonguay et al., 2012; Xue et al., 2013). دندریمرها درشت مولکول‌های تک‌پراکنده و کاملاً منشعب هستند که افزایش نمایی در گروه‌های عاملی هر نسل را نشان می‌دهند. دندریمرها دارای معماری سه بعدی بسیار منشعب با فضاهای بین شاخه‌ها هستند و از آنجایی که این فضاهای خالی می‌توانند مولکول‌های مهمان را بپذیرند، ذرات با اندازه‌های مختلف را می‌توان توسط دندریمرها محصور کرد (Charles et al., 2012; Xue et al., 2013). با توجه به خواص فوق الذکر، دندریمرها علاقه زیادی به بررسی کاربردهای بالقوه زیست پزشکی مانند دارورسانی، انتقال ژن و تصویربرداری به‌خود جلب کرده‌اند (Calabretta et al., 2007; Wang et al., 2010;). فعالیت‌های تحقیقاتی اخیر در این زمینه شامل مطالعه فعالیت‌های ضد میکروبی مشتقات دندریمر است. در بیشتر موارد، عوامل بیولوژیکی فعال را می‌توان در داخل کپسوله کرد یا در حاشیه دندریمرها متصل کرد، بنابراین این دندریمرها به‌عنوان حامل عوامل بیولوژیکی فعال عمل می‌کنند. دندریمرهای پلی آمیدوآمین (Polyamidoamine یا PAMAM) گسترده‌ترین دندریمرهایی هستند که مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. دندریمرهای PAMAM با طیف گسترده‌ای از گروه‌های عاملی در حاشیه بیشترین فعالیت ضد‌باکتریایی را نشان می‌دهند (Charles et al., 2012; Strydom et al., 2013). پلی آمیدوآمین، مولکول‌هایی با اندازه نانو و متقارن شعاعی با شاخه‌های کاملاً مشخص، همگن و تک‌پراکنده هستند. این شاخه‌ها حول هسته یک نانو مولکول یا یک پلیمر خطی ایجاد می‌شوند (Bosman et al., 1999). پلیمر با این خواص ساختاری، دندریمر نامیده می‌شود. دندریمرها از سه بخش مجزا تشکیل شده‌اند: اتم مرکزی یا "هسته"، شاخه‌ها یا "دندرون‌ها" و گروه‌های عملکردی یا فعال انتهایی (Sohail et al., 2020). برای یک مولکول PAMAM، هسته می‌تواند از اتیلن دی آمین (EDA) یا آمین ساخته شود. در حالی‌که دندرون‌ها و گروه‌های عاملی انتهایی به ترتیب آمیدوآمین و آمین هستند. در PAMAM، دندرون‌ها از هسته مرکزی رشد می‌کنند و با افزودن هر لایه دندرون، "نسل" PAMAM افزایش می‌یابد. اندازه یک مولکول PAMAM می‌تواند بین 10 (G0) و 100 (G10) آنگستروم باشد. افزودن نسل جدید اندازه را به صورت خطی افزایش می‌دهد، با این حال، با هر نسل اضافی، تعداد گروه‌های انتهایی فعال به صورت تصاعدی افزایش می‌یابد (Yen et al., 2017). تعداد گروه انتهایی فعال نیز به نوع هسته دندریمر بستگی دارد. هسته دندریمر می‌تواند از آمونیاک، اتیلن دی آمین (EDA) یا سیستامین تشکیل شده باشد (Parquette, 2001).

وزن مولكولي و ﻗﻄر نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین-7 مشابه پپتيدها و پروتيين‌هاي هم اندازه مي‌باشد. بر خلاف پروتئین‌ها، همچنان‌که اندازه نانودندریمرها افزایش می‌یابد، سطح‌شان به‌صورت فزاینده‌ای متراکم می‌شود. علت آن دو برابر شدن شاخه‌ها و گروه‌های متصل به سطح خارجی به ازای افزایش نسل می‌باشد. با افزایش نسل و اندازه نانودندریمر مولکول‌ها متقارن‌تر و کروی‌تر می‌شوند و علت آن تراکم پوشش شاخه‌های خارجی می‌باشد (Hermanson, 2013).  PAMAM بین G0 و G4 صاف و بیضوی هستند، در حالی که PAMAM بین G5 و G10 کروی شکل هستند. برخلاف پلیمرهای پرشاخه که توسط یک واکنش پلیمریزاسیون یک مرحله‌ای سنتز می‌شوند، سنتز PAMAM شامل تکرار کنترل‌شده همان واکنش است (Parquette, 2001). PAMAM توسط روش‌های واگرا یا همگرا سنتز می‌شود (Hawker and Frechet, 1990).

رشد مقاومت آنتی‌بیوتیکی در میکروارگانیسم‌های بیماری‌زا در سال‌های اخیر توجه بسیاری از جامعه علمی را به جستجوی ترکیبات جایگزین با فعالیت ضد‌میکروبی جلب کرده است (Cotter et al., 2013; Danilova et al., 2017). در این میان، باکتری‌های اسید‌لاکتیک و متابولیت‌های آن‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند که به‌عنوان پروبیوتیک‌ها و نگهدارنده‌های طبیعی در پزشکی و صنایع غذایی کاربرد فراوانی دارند. لاکتوباسیل‌ها باکتری‌های گرم مثبت غیر اسپورزا هستند. تضاد آنها با پاتوژن‌ها هم با مهار مستقیم رشد پاتوژن از طریق تولید ترکیبات ضد‌میکروبی و هم با رقابت برای مکان‌های چسبندگی و مواد مغذی همراه است. همه باکتری‌های اسید‌لاکتیک توانایی تولید باکتریوسین‌ها، مولکول‌های پروتئینی کوچک با منشأ ژنتیکی متفاوت را دارند که طیف گسترده‌ای از فعالیت‌های بیولوژیکی را نشان می‌دهند. باکتریوسین‌ها پایدار هستند، سمیت کمی دارند و می‌توانند توسط پروبیوتیک‌ها در محل تولید شوند. به گفته برخی از نویسندگان، باکتریوسین‌ها "نسل جدید مبارزان علیه عفونت" هستند (Cotter et al., 2013; Prabhurajeshwar et al., 2017; Dicks et al., 2018). در میان لاکتوباسیل‌ها، لاکتوباسیلوس پلانتاروم یکی از جهانی‌ترین گونه‌ها است که تعدادی از اجزای ضد‌میکروبی نظیر اسیدهای آلی، پراکسید هیدروژن، دی استیل، باکتریوسین‌ها (پلانتاریسین‌ها) و پپتیدهای ضد‌میکروبی با طیف‌های مختلف فعالیت را تولید می‌کند (Olasupo,1996; Mukherjee et al., 2015; Liu et al., 2018).

لاکتوباسیلوس پلانتاروم به‌طور گسترده‌ای به‌عنوان یک عامل ضد‌باکتریایی در برابر باکتری‌های بیماری زا عمل می‌کند. ادراه غذا و داروی امریکا (FDA)  لاکتوباسیلوس پلانتاروم را به‌عنوان عموماً ایمن شناخته‌شده (Generally recognized as safe یا GRAS)  معرفی کرده است، و استفاده از لاکتوباسیلوس پلانتاروم و متابولیت‌های آن به‌عنوان عوامل ضد‌باکتری طبیعی توجه قابل‌توجهی را به خود جلب کرده است. متابولیت‌های مختلف در پالیده‌های عاری از سلول (Cell free supernatant یا CFS) لاکتوباسیلوس پلانتاروم، از جمله پروتئین‌های ترشح‌شده، آنزیم‌ها، اسید آلی و پپتیدهای وزیکوله خارج سلولی، پتانسیل ضد‌باکتریایی نشان داده‌اند. علاوه بر این، CFS فعالیت بیولوژیکی و پایداری بالاتری نسبت به سویه‌های پروبیوتیک یا هر یک از اجزای دیگر دارد. بررسی‌های قبلی نشان داده‌اند که CFS دارای فعالیت باکتری‌کشی در برابر باکتری‌های استافیلوکوکوس اورئوس، اشریشیاکلی، سالمونلا تیفی‌موریوم، سودوموناس آیروژینوزا، سودوموناس پوتیدا وکمپیلوباکتر می‌باشد (Wang et al., 2023; Danilova et al., 2023).

مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر توام نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین نسل 7 و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم بر روی جدایه‌های کمپیلوباکتر مقاوم به چند دارو از قارچ‌‌های خوراکی توزیعی در شهرستان ارومیه صورت پذیرفت.

 

مواد و روش‌ کار:

نمونه گیری: تحقیق حاضر یک مطالعه تلفیقی توصیفی و تجربی می‌باشد. جامعه آماری برای بررسی توصیفی، قارچ‌های خوراکی توزیع شده در شهرستان ارومیه درسال 1403 بود؛ و جامعه آماری برای مطالعه تجربی، جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر بود. حجم نمونه برای بررسی توصیفی، با در نظر گرفتن شیوع احتمالی (p) 50 درصد گونه‌های کمپیلوباکتر در قارچ‌های خوراکی، ضریب اطمینان  95 درصد (z=1.96) و خطای برآوردی (d) 10 درصد و با استفاده از فرمول کوکران، 100 نمونه محاسبه شد.

n=

نمونه‌ها با رعایت شرایط سترون و به‌صورت تصادفی از مراکز عرضه قارچ خوراکی مناطق مختلف شهر ارومیه در سال 1403 جمع‌آوری و در اسرع وقت به آزمایشگاه کنترل کیفی و بهداشتی دانشکده دامپزشکی منتقل شدند.

        جداسازی گونه‌های کمپیلوباکتر از قارچ های خوراکی: 10 گرم از نمونه خرد‌شده با 90 میلی لیتر از آبگوشت غنی‌سازی انتخابی پرستون (کیولب، کانادا) تکمیل شده با خون دفیبرینه گوسفندی و مکمل آنتی‌بیوتیکی مخلوط و در دمای 42 درجه‌سانتی‌گراد و در شرایط میکروآیروفیل (N2، 85 درصد، CO2، 10 درصد و O2، 5 درصد) به‌مدت 24 ساعت گرمخانه‌گذاری شدند. سپس نمونه‌های غنی‌شده در آگار انتخابی کمپیلوباکتر (کیولب، کانادا) تکمیل شده با خون دفیبرینه گوسفندی و مکمل انتخابی کشت خطی داده‌شده و در دمای 42 درجه‌سانتی‌گراد به مدت 48 ساعت در همان شرایط فوق الذکر گرمخانه‌گذاری شدند. بر روی پرگنه‌های تیپیک (پهن، کروی ، چسبنده و غیرهمولیتیک) آزمایش‌های رشد در دمای 25 درجه سانتی‌گراد، کاتالاز، احیا نیترات، تولید H2S، هیدرولیز هیپورات، مقاومت و حساسیت به نالیدیکسیک اسید وسفالوتین انجام شد (Stern et al., 1992; Rahimi et al., 2010; Maktabi et al., 2019; FDA, 2021).

        آزمایش حساسیت ضدمیکروبی جدایه‌های کمپیلوباکتر: آزمایش حساسیت ضدمیکروبی به روش انتشار دیسک کربی بایر انجام شد. ابتدا جدایه‌ها روی آگار خون‌دار تجدید کشت شدند. با استفاده از استاندارد 5/0 مک فارلند، تلقیح باکتریایی (108×1.5  cfu/ml) آماده‌سازی گردید. سپس با استفاده از سوآب سترون آغشته‌شده با تلقیح بر روی آگار مولرهینتون (کیولب، کانادا) محتوی 5 درصد خون دفیبرینه گوسفندی کشت چمنی در سه جهت با زاویه 60 درجه انجام شد. دیسک‎های آنتی‌بیوتیکی اریترومایسین (15 میکروگرم)، آزیترومایسین (15 میکروگرم)، جنتامایسین (10 میکروگرم)، سیپروفلوکساسین (5 میکروگرم)، تتراسایکلین (30 میکروگرم)، آمپی‌سیلین (10 میکروگرم)، سفتریاکسون (30 میکروگرم) و کوتریموکسازول (25/1 + 75/23 میکروگرم) (پادتن طب، ایران) بر روی مولر هینتون آگار تلقیح شده قرار داده شده و پلیت‌ها به مدت 24 ساعت در دمای 42 درجه‌سانتی‌گراد در شرایط میکروآیروفیل گرمخانه‌گذاری شدند. سپس قطر منطقه مهاری با کولیس اندازه‌گیری و براساس معیارهای موسسه استاندارد آزمایشگاهی بالینی (CLSI) به صورت حساس (Susceptible)، نیمه‌حساس (Intermediate) و مقاوم (Resistant) ارزیابی شدند. جدایه‌هایی که به سه نوع آنتی‌بیوتیک یا بیشتر ، مقاوم بودند؛ به‌عنوان مقاوم به چند دارو (MDR) تعریف شدند (CLSI., 2015; Magiorakos et al., 2012).

ارزیابی اثرات ضدباکتریایی نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین نسل 7 به‌تنهایی بر روی جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر: پودر نانودندریمر پلی‌آمیدو آمین نسل 7 تولید شرکت PubChem به وزن مولکولی 2/3256 دالتون و فرمول شیمیایی C124H288N58O28   خریداری  شد. برای این منظور از از روش Broth Microdilution MIC testing  و از میکرپلیت‌های 96 چاهکی سترون استفاده شد. ابتدا به مقدار 160 میکرولیتر از آبگوشت تنظیم شده کاتیونی مولر هینتون (کیولب، کانادا) و مکمل با 5 درصد خون لیز شده اسب (CAMH-LHB)، سپس 20 میکرولیتر از غلظت‌های مورد آزمایش نانودندریمر (03/4، 06/8، 12/16 25/32، 5/64، 125، 250، 500 و1000 میکروگرم در میلی‌لیتر) و 20 میکرولیتر از سوسپانسیون باکتریایی تنظیم شده با استاندارد کدورت نیم مک فارلند و 100 برابر رقیق شده به چاهک‌ها اضافه شد. کنترل‌های مربوط به سترونی و رشد باکتری در نظر گرفته شد. میکروپلیت‌ها به مدت 24 ساعت در دمای 42 درجه‌سانتی‌گراد در شرایط میکروآیروفیل گرمخانه‌گذاری شدند. چاهک‌های شفاف و کدر به صورت چشمی مشخص شدند. دو چاهک شفاف آخر و دو چاهک کدر اول برای تعیین MIC و MBC کشت داده شدند. غلظتی که 90 درصد از تلقیح باکترایی اولیه را مهار کند، MIC و غلظتی که 99.9 درصد از تلقیح اولیه را مهار کند، MBC در نظر گرفته شدند (CLSI., 2015).

ارزیابی اثرات ضدباکتریایی پالیده عاری از سلول (CFS) لاکتوباسیلوس پلانتاروم به‌تنهایی بر روی جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر:  لاکتوباسیلوس پلانتاروم از کلکسیون میکروبی دانشکده دامپزشکی دانشگاه ارومیه تهیه شد. برای تایید باکتری، آزمایش‌های رنگ‌آمیزی گرم، کاتالاز، اکسیداز، قرمز متیل (MR)، ووگس پروسکوئر (VP)، اندول، احیا نیترات و تخمیر قندها انجام شد (Toualbia et al., 2018). ابتدا باکتری در آبگوشت MRS  (مرک، آلمان) کشت و در دمای 37 درجه‌سانتی‌گراد به مدت 48 ساعت در انکوباتور بی‌هوازی گرمخانه‌گذاری شد. سپس برای تهیه پالیده عاری از سلول، کشت لاکتوباسیلوس در سرعت 6000 دور در دقیقه به مدت 10 دقیقه سانتریفوژ شد. سپس محلول رویی جداسازی و لیوفیلزه گردید. سپس رقت‌های دوبرابر متوالی از 1000 تا  03/4 میکروگرم در میلی‌لیتر از پودر لیوفیلیزه پالیده تهیه و به همان روش ذکر شده در مورد نانودندریمر مقادیر MIC و MBC مشخص شدند (CLSI, 2015; Moradi et al., 2019).

ارزیابی اثرات ضدباکتریایی نانودندریمر پلی آمیدوآمین نسل 7 و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم به‌صورت توام بر روی جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر: برای این منظور ابتدا به مقدار 140 میکرولیتر از آبگوشت  تنظیم شده کاتیونی مولر هینتون و مکمل با 5 درصد خون  لیز شده اسب (CAMH-LHB)، 20 میکرولیتر از غلظت‌های مورد آزمایش نانودندریمر، 20 میکرولیتر از غلظت‌های مورد آزمایش پالیده عاری از سلول (CFS) و 20 میکرولیتر از سوسپانسیون باکتریایی تنظیم شده با کدورت استاندارد نیم مک فارلند و 100 برابر رقیق شده به چاهک ها اضافه شدند.  تعیین MIC و MBC  مشابه روش نانودندریمر و پالیده عاری از سلول به تنهایی انجام شد. برای ارزیابی اثرات توام، شاخص غلظت مهارکنندگی کسری (FIC) با استفاده از فرمول زیر محاسبه شد (CLSI, 2015; Moradi et al., 2019; Heydarian et al., 2019). 

FIC=  

سپس مقادیر FIC به‌دست آمده برای نانودندریمر و پالیده عاری از سلول  جمع شده و مقدار شاخص FIC  به‌صورت زیر تفسیر می‌گردد (Te Dorsthorst et al., 2002):

اگر مقادیر FIC ، کمتر  یا مساوی 5/0 باشد، اثر سینرژیستی دارد.

اگر مقادیر FIC، بیشتر از 5/0 تا 1 باشد، اثر افزایشی دارد.

اگر مقادیر FIC، بیشتر از 1 تا 4 باشد، بدون تاثیر می باشد.

اگر مقادیر FIC، بیشتر از 4 باشد، اثر آنتاگونیستی دارد.

روش انجام آزمون آماری (تجزیه‌وتحلیل داده‌ها):

تحليل آماري داده‌‌های حاصله با استفاده از نرم‌افزار SPSS ویرایش 27 انجام شد. اختلاف میانگین حداقل غلظت مهارکنندگی از رشد و حداقل غلظت کشندگی جدایه های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر تحت تأثیر نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین، پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم و ترکیب نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم با استفاده از آزمون تی استیودنت برای گروه‌های مستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه و آزمون تکمیلی توکی بررسی گردید. لازم به ذکر است در تمامی مراحل تجزیه‌وتحلیل، خطای مجاز برای رد فرض صفر (H0‌)، 5 درصد در نظر گرفته شد و برای کاهش خطا، آزمایش‌ها در 3 تکرار انجام گردید. همچنین رسم نمودارها با استفاده از نرم‌افزار اکسل 2016 صورت گرفت.

 

نتایج:

فراوانی جدایه‌های کمپیلوباکتر از قارچ‌های خوراکی شهرستان ارومیه:

از مجموع 100 نمونه قارچ خوراکی کشت شده، تعداد 13 نمونه (13 درصد) آلوده به کمپیلوباکتر بودند. از این تعداد، 5 نمونه (5 درصد) به کمپیلوباکتر ژژونی و 8 نمونه (8 درصد) به کمپیلوباکتر کلی آلوده بودند. در نمودار 1 فراوانی نمونه‌های آلوده به کمپیلوباکتر نشان داده شده است.

 

img0 

نمودار 1: فراوانی آلودگی به کمپیلوباکتر در قارچ های خوراکی شهرستان ارومیه

حساسیت ضدمیکروبی جدایه‌های کمپیلوباکتر از قارچ های خوراکی شهرستان ارومیه:

همان‌گونه که در جدول 1 و نمودار 2 نشان داده شده است؛ از مجموع 13 جدایه کمپیلوباکتر، تمامی جدایه ها (100 درصد) به آمپی‌سیلین، تتراسایکلین وکوتریموکسازول، 12 جدایه (3/92 درصد) به اریترومایسین، آزیترومایسین و سیپروفلوکساسین، 10 جدایه به سفتریاکسون (9/79 درصد) و 9 جدایه به جنتامایسین (2/69 درصد) مقاوم بودند. همچنین از میان جدایه‌ها، یک جدایه (7/7 درصد) به اریترومایسین، 2 جدایه (4/15 درصد) به جنتامایسین و سه جدایه (1/23 درصد) در برابر سفتریاکسون نیمه‌حساس بودند. از طرفی، یک جدایه (7/7 درصد) در برابر آزیترومایسین و 2 جدایه (4/15 درصد) در مقابل جنتامایسین حساس بودند.

 

 

 

 

جدول 1: نتایج حساسیت ضدمیکروبی جدایه‌های کمپیلوباکتر از قارچ های خوراکی 

 کمپیلوباکتر کلی

(8=n)

 کمپیلوباکتر ژژونی

(5=n)

گونه‌های کمپیلوباکتر

(13=n)

آنتی بیوتیک

مقاوم

نیمه‌حساس

حساس

مقاوم

نیمه‌حساس

حساس

مقاوم

نیمه‌حساس

حساس

(5/87 %)7

(5/12 %)1

(%0)0

(100 %)5

(%0)0

(%0)0

(3/92 %)12

(7/7 %)1

(%0)0

اریترومایسین

(5/87 %)7

(%0)0

(5/12 %)1

(100 %)5

(%0)0

0 (0 %)

(3/92 %)12

(%0)0

(7/7 %)1

آزیترومایسین

(100 %)8

(%0)0

(%0)0

(100 %)5

(%0)0

(%0)0

(100 %)13

(%0)0

(%0)0

آمپی سیلین

(100 %)8

(%0)0

(%0)0

(100 %)5

(%0)0

(%0)0

(100 %)13

(%0)0

(%0)0

تتراسایکلین

(5/87 %)7

(5/12 %)1

(%0)0

(40 %)2

(20 %)1

(40 %)2

(2/69 %)9

(4/15 %)2

(4/15 %)2

جنتامایسین

(100 %)8

(%0)0

(%0)0

(40 %)2

(60 %)3

(%0)0

(9/76 %)10

(1/23 %)3

(%0)0

سفتریاکسون

(100 %)8

(%0)0

(%0)0

(80 %)4

(20 %)1

(%0)0

(3/92 %)12

(7/7 %)1

(%0)0

سیپروفلوکساسین

(100 %)8

(%0)0

(%0)0

(100 %)5

(%0)0

(%0)0

(100 %)13

(%0)0

(%0)0

کوتریموکسازول

 

img0 

نمودار 2: درصد فروانی مقاومت آنتی بیوتیکی جدایه های کمپیلوباکتر از قارچ های خوراکی شهرستان ارومیه

 

الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی جدایه‌های کمپیلوباکتر از قارچ های خوراکی شهرستان ارومیه

همان‌گونه در جدول 2 نشان داده شده است؛ از مجموع 13 جدایه کمپیلوباکتر، 2 جدایه (4/15 درصد) به 6 نوع آنتی‌بیوتیک، 6 جدایه (1/46 درصد) به 7 نوع آنتی‌بیوتیک و 5 جدایه (5/38 درصد) به 8 نوع آنتی‌بیوتیک مقاوم می‌باشند. پس می‌توان دریافت که تمامی جدایه‌ها (100 درصد) به بیش از 3 نوع آنتی‌بیوتیک مقاوم بوده و دارای ویژگی مقاوم به چند دارو یا MDR هستند.

 

جدول 2: الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی جدایه‌های کمپیلوباکتر از قارچ‌های خوراکی

جدایه‌ها

تعداد آنتی بیوتیک

1

2

3

4

5

6

7

8

گونه‌های کمپیلوباکتر (n=13)

(0 %)0

(0 %)0

(0 %)0

(0 %)0

(0 %)0

(4/15 %)2

 (1/46 %)6

 (5/38 %)5

 کمپیلوباکتر ژژونی (n=5)

(0 %)0

(0 %)0

(0 %)0

(0 %)0

(0 %)0

 (40 %)2

(60 %)3

(0 %)0

 کمپیلوباکتر کلی (n=8)

(0 %)0

(0 %)0

(0 %)0

(0 %)0

(0 %)0

(0 %)0

(5/37 %)3

 (5/62 %)5

 

 

مقایسه حداقل غلظت مهارکنندگی (MIC) جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر متاثر از نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین نسل 7 و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم در حالت به‌تنهایی و توام:

مقایسه میانگین  MIC  کمپیلوباکتر ژژونی متأثر از ترکیبات مورد مطالعه به‌تنهایی و توام با آزمون تجزیه واریانس یک‌طرفه نشان‌دهنده وجود تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های موردبررسی بود (19/53= (42و2)F و 01/0 >p). نتایج آزمون تکمیلی توکی نشان داد میانگین MIC جدایه‌های کمپیلوباکتر ژژونی در حالت توام (نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم) و هم‌چنین نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین به‌تنهایی به‌طور معنی‌داری کمتر از پالیده عاری از سلول  لاکتوباسیلوس پلانتاروم می‌باشد (05/0>p). اما در میانگین MIC جدایه‌های کمپیلوباکتر ژژونی در حالت توام با نانودندریمر  به‌تنهایی اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد (05/0<p) (جدول 3). مقایسه میانگین MIC کمپیلوباکترکلی متأثر از ترکیبات موردمطالعه به‌تنهایی و حالت توام با آزمون تجزیه واریانس یک‌طرفه نشان‌دهنده وجود تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های موردبررسی بود (70/98= (69و2)F و 01/0 >p). طبق نتایج آزمون تکمیلی توکی میانگین MIC جدایه‌های کمپیلوباکترکلی در حالت توام به‌طور معنی‌داری کمتر از نانودندریمر به‌تنهایی و پالیده عاری از سلول به‌تنهایی بوده است (05/0>p). همچنین میانگین MIC جدایه‌های کمپیلوباکترکلی در نانودندریمر  به‌تنهایی به‌طور معنی‌داری کمتر از پالیده عاری از سلول به‌تنهایی بود (05/0>p) (جدول 3).

در کل با توجه به نتایج شاخص FIC index=0.685، نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم در حالت توام اثر افزایشی (Additive) بر روی کمپیلوباکتر ژژونی نشان داد. همچنین با توجه به شاخصFIC index=0.40 ، نانودندریمر و پالیده عاری از سلول در حالت توام اثر هم‌افزایی (Synergism) بر روی کمپیلوباکترکلی نشان داد.

 

جدول 3: مقایسه میانگین ± انحراف معیار حداقل علظت مهارکنندگی (MIC) جدایه‌های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر متاثر از نانودندریمر پلی آمیدوآمین و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم در حالت به‌تنهایی و توام (میکروگرم بر میلی لیتر)

تیمار

جدایه

کمپیلوباکتر ژژونی

کمپیلوباکتر کلی

نانودندریمر  

a 99/1 ± 50/5

b 80/7 ± 79/24

پالیده عاری از سلول

b 81/15 ± 40/34

c 90/15 ± 17/48

نانودندریمر و پالیده عاری از سلول

a 96/0 ± 27/3

a 89/1 ± 55/6

معنی‌داری

001/0

001/0

*حروف نامشابه در هر ستون نشان‌دهنده وجود اختلاف معنی‌دار در سطح 05/0>p در آزمون تکمیلی توکی می‌باشد.

 

 

مقایسه حداقل مهارکنندگی (MIC) رشد نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم در حالت به تنهایی و توام در جدایه‌های کمپیلوباکتر

جهت مقایسه حداقل غلظت مهارکنندگی در جدایه‌های کمپیلوباکتر متاثر از ترکیبات مورد مطالعه از آزمون تی استیودنت برای گروه‌های مستقل استفاده گردید.  طبق نتایج آزمون تی استیودنت برای گروه‌های مستقل، میانگین MIC کمپیلوباکتر کلی نسبت به کمپیلوباکتر ژژونی متأثر از نانودندریمر به تنهایی به‌طور معنی‌داری بیشتر است (33/9 = (37)T و 01/0 >p) (جدول 4). همچنین واکاوی آماری نشان داد میانگین میانگین MIC کمپیلوباکتر کلی متأثر از پالیده عاری از سلول به‌تنهایی به‌طور معنی‌داری بیشتر از کمپیلوباکتر ژژونی بود (63/2= (37)T و 05/0 >p) (جدول 4). طبق نتایج آزمون تی استیودنت برای گروه‌های مستقل، MIC کمپیلوباکتر کلی متأثر از ترکیب نانودندریمر و پالیده عاری از سلول به حالت توام به‌طور معنی‌داری بیشتر از کمپیلوباکتر ژژونی بود (20/6= (37)T و 01/0>p) (جدول 4).

 

 

جدول 4: مقایسه حداقل غلظت مهارکنندگی (MIC) از رشد جدایه های کمپیلوباکتر متاثر از نانودندریمر پلی آمیدوآمین، پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم در حالت به تنهایی و توام (میکروگرم بر میلی لیتر)

 

جدایه

نانودندریمر

پالیده عاری از سلول 

نانودندریمر و پالیده عاری از سلول 

کمپیلوباکتر ژژونی

99/1 ± 50/5

81/15 ± 40/34

96/0 ± 27/3

کمپیلوباکتر کلی

80/7 ± 79/24

90/15 ± 17/48

89/1 ± 55/6

معنی‌داری

001/0

012/0

002/0

 

 

بحث:

قارچ‌های خوراکی می‌توانند به‌عنوان منبعی برای انتقال عفونت‌های باکتریایی عمل کنند و گونه‌های کمپیلوباکتر، شایع‌ترین علت بیماری‌های ناشی از غذا در سطح جهانی هستند (Emami et al., 2023). در مطالعه حاضر از مجموع 100 نمونه قارچ خوراکی کشت شده، تعداد 13 نمونه آلوده به کمپیلوباکتر بودند (13 درصد) و از این تعداد، 5 نمونه آلوده به کمپیلوباکتر ژژونی (5 درصد) و 8 نمونه آلوده به کمپیلوباکتر کولای (8 درصد) بودند.

در چندین مطالعه، آلودگی قارچ‌های خوراکی به کمپیلوباکتر بررسی شده است. Mardani و همکاران (2021) گزارش کردند که 15 درصد از 150 نمونه قارچ خوراکی آلوده به کمپیلوباکتر بودند (Mardani et al., 2021). در مطالعه‌ای دیگر توسط امامی و همکاران (2023)، 10 درصد از 200 نمونه نشان دادند که به کمپیلوباکتر ژژونی آلوده هستند، که نشان ‌دهنده تفاوت آلودگی در مناطق مختلف است (Emami et al., 2023). همچنین، اسکارپ و همکاران (2016) به وجود کمپیلوباکتر در غذاهای پروتئینی و قارچی اشاره کردند و شیوع آلودگی در قارچ‌ها را 12 درصد گزارش کردند (Skarp et al., 2016). یافته‌های مطالعه حاضر نشان می‌دهد که آلودگی قارچ‌های خوراکی به کمپیلوباکتر، به ویژه کمپیلوباکتر ژژونی و کمپیلوباکتر کولای، یک مسئله جدی در زمینه ایمنی غذایی است. میزان آلودگی 13 درصدی در این مطالعه مشابه با یافته‌های سایر پژوهش‌ها بوده و این مسئله نشان‌دهنده نیاز به نظارت و ارزیابی بیشتر بر روی آلودگی‌های باکتریایی در مواد غذایی به ویژه قارچ‌ها می‌باشد. در مطالعه گوش و همکاران (2019)، از 120 نمونه قارچ خوراکی، 5/2 درصد (3 نمونه) به کمپیلوباکتر آلوده بودند (Ghosh et al., 2019). در مطالعه خان و همکاران (2021)، از 200 نمونه قارچ خوراکی، هیچ مورد آلوده‌ای به کمپیلوباکتر گزارش نشد که نتایج دارای تفاوت قابل توجهی در مقایسه با مطالعه حاضر است. این موضوع بیانگر این است که در برخی از مناطق، قارچ‌های خوراکی می‌توانند عاری از این باکتری باشند (Khan et al., 2021). همچنین کبیر و همکاران (2022)، در مطالعه ای  در یک بازه جغرافیایی متفاوت، گزارشی از 300 نمونه قارچ خوراکی ارائه داد که فقط 3/1 درصد (4 نمونه) به کمپیلوباکتر آلوده بودند (Kabir et al., 2022). مطالعه حاضر با مشاهده 13 درصد آلودگی (13 نمونه) به کمپیلوباکتر، نشان‌ دهنده آلودگی نسبتاً بالا در مقایسه با نتایج گوش و همکاران (5/2 درصد)، خان و همکاران (صفر درصد) و کبیر و همکاران (3/1 درصد) است. این تفاوت‌ها می‌توانند به عوامل مختلفی اعم از شرایط محلی، نوع کشت، روش‌های برداشت، و فرآوری قارچ‌ها مربوط شود.

استفاده بیش از حد از آنتی‌بیوتیک‌ها به ظهور سویه‌های مقاوم منجر شده است، که این موضوع به یک چالش جهانی در بهداشت عمومی تبدیل شده است. سازمان جهانی بهداشت (WHO) کمپیلوباکتر را به عنوان سویه‌های مقاوم به ضد میکروبی و مقاوم به چند دارو، به ویژه در برابر داروهای فلوروکینولون و ماکرولیدها شناسایی کرده است (Rossi et al., 2021). این نوع مقاومت دارویی، به مشکلاتی جدی در درمان عفونت‌ها منجر شده و مسئول مرگ و میر بالا و افزایش هزینه‌های بهداشتی در سطح جهانی است (Yuksek et al., 2021). همچنین در مطالعه حاضر نتایج نشان داد از مجموع 13 جدایه کمپیلوباکتر، تمامی جدایه‌ها (100 درصد) به آمپی سیلین، تتراسایکلین وکوتریموکسازول، 12 جدایه (3/92 درصد) به اریترومایسین، آزیترومایسین و سیپروفلوکساسین، 10 جدایه به سفتریاکسون (9/79 درصد) و 9 جدایه به جنتامایسین (2/69 درصد) مقاوم بودند. همچنین از میان جدایه‌ها، یک جدایه (7/7 درصد) به اریترومایسین، 2 جدایه (4/15 درصد) به جنتامایسین و سه جدایه (1/23 درصد) در برابر سفتریاکسون نیمه حساس بودند. از طرفی، یک جدایه (7/7 درصد) در برابر آزیترومایسین و 2 جدایه (4/15 درصد) در مقابل جنتامایسین حساس بودند.

نگوین و همکاران (2020)، در مطالعه ای، مقاومت جدایه‌های کمپیلوباکتر از منابع مختلف غذایی را بررسی نمودند. نتایج نشان‌دهنده مقاومت 100 درصدی به آمپی‌سیلین و 76 درصدی به سیپروفلوکساسین بود. در این مطالعه، نسبت به اریترومایسین و آزیترومایسین به ترتیب 90 و 85 درصد مقاومت مشاهده شد (Nguyen et al., 2020). این نتایج اهمیت توجه به مدیریت مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها در دامداری و مراکز فرآوری محصولات غذایی را نشان می‌دهد و نیاز به نظارت دقیق بر آلودگی‌های غذایی و دلایل مقاومت را مورد تأکید قرار می‌دهد. ژانگ و همکاران (2021)، در مطالعه‌ای، 50 جدایه کمپیلوباکتر از نمونه‌های گوشت و محصولات لبنی را مورد بررسی قرار دادند. 94 درصد به تتراسایکلین و 75 درصد به سفتریاکسون مقاوم بودند. علاوه بر این، این بررسی‌ نشان داد که 80 درصد از جدایه‌ها به اریترومایسین مقاوم می باشند (Zhang et al., 2021). اولایمت و همکاران (2019)، طی مطالعه ای 100 جدایه کمپیلوباکتر از نمونه‌های مرغی را مورد بررسی قرار دادند و نشان دادند که 85 درصد جدایه ها به جنتامایسین و 90 درصد به سیپروفلوکساسین مقاوم می باشند. همچنین، تعداد کمی از جدایه‌ها نسبت به اریترومایسین و آزیترومایسین حساس بودند (Olaimat et al., 2019).

فرناندز و همکاران (2018) در مطالعه ای بر روی 50 جدایه کمپیلوباکتر از نمونه‌های گوشت مرغ، مقاومت به آمپی‌سیلین 30 درصد و مقاومت به تتراسایکلین حدود 42 درصد بود. در مورد اریترومایسین و آزیترومایسین، مقاومت به ترتیب 50 درصد و 20 درصد گزارش شد (Fernández et al., 2018). کاسورن و همکاران (2020)، به بررسی 75 جدایه کمپیلوباکتر از منابع مختلف پرداخته و نتایج زیر را ارائه کرد: همگی جدایه‌ها به آمپی‌سیلین (100 درصد) و تتراسایکلین (90 درصد) مقاوم بودند. اما مقاومت به سیپروفلوکساسین تنها 35 درصد و به سفتریاکسون 55 درصد گزارش شد (Cawthorne et al., 2020). کاسسیم و همکاران (2021)، 40 جدایه کمپیلوباکتر را مورد بررسی قرار دادند و نتایج زیر مشاهده شد: حساسیت جدایه ها به اریترومایسین 80 درصد در حالی که تنها 20 درصد به آن مقاوم بودند. مقاومت به جنتامایسین فقط 25 درصد از جدایه‌ها را شامل می‌شد (Kassem et al., 2021). همان گونه که از بررسی مطالعات مختلف آشکار می شود؛ در میزان مقاومت آنتی بیوتیکی جدایه های کمپیلوباکتر تفاوت های قابل توجهی وجود دارد. این تفاوت‌ها نشان‌دهنده تنوع و تغییر مقاومت آنتی‌بیوتیکی در کمپیلوباکتر بین مناطق مختلف است. همچنین می‌تواند نشانه‌ای از تفاوت در روش‌های نمونه‌برداری، نوع منابع غذایی یا تفاوت‌های جغرافیایی باشد. نتایج مطالعه حاضر نسبت به دیگر مقالات نشان‌دهنده سطح بالایی از مقاومت به آنتی‌بیوتیک‌ها به ویژه آمپی‌سیلین و تتراسایکلین است. این موضوع ضرورت پایش و مدیریت مناسب مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها را در دامداری و صنایع غذایی نشان می‌دهد و به چالش‌های موجود در درمان عفونت‌های ناشی از این باکتری دامن می‌زند.

در مطالعه حاضر از مجموع 13 جدایه کمپیلوباکتر، 2 جدایه (4/15 درصد) به 6 نوع آنتی بیوتیک، 6 جدایه (1/46 درصد) به 7 نوع آنتی بیوتیک و 5 جدایه (5/38 درصد) به 8 نوع آنتی بیوتیک مقاوم می باشند. پس می‌توان دریافت که تمامی جدایه‌ها (100 درصد) به بیش از 3 نوع آنتی بیوتیک مقاوم بوده و مقاوم به چند دارو یا MDR هستند.

ال حسن و ال تمیمی (2021)، در مطالعه ای  نشان دادند که 68 درصد از جدایه‌های کمپیلوباکتر به حداقل 3 نوع آنتی‌بیوتیک مقاوم‌اند و 37 درصد از آنها مقاومت به 4 نوع آنتی‌بیوتیک یا بیشتر را نشان دادند (Al-Hasan & Al-Tamimi, 2021). اسمیت و کوفمن (2020)، طی مطالعه‌ای که انجام دادند نتایج نشان داد که بیش از 75 درصد از جدایه‌ها به 3 نوع یا بیشتر از آنتی‌بیوتیک‌ها مقاوم بودند و مقاومت چند دارویی (MDR) در میان جدایه‌های مختلف شایع بود (Smith & Kauffman, 2020). در مطالعه ژانگ و همکاران (2021)، مشخص شد که در حدود 80 درصد از جدایه‌های کمپیلوباکتر به 3 یا 4 نوع آنتی‌بیوتیک مقاوم هستند و نیاز به نظارت بیشتری بر روی مقاومت آنتی‌بیوتیک وجود دارد (Zhang et al., 2021). مطالعه مک گوان و همکاران (2020)، نشان می‌دهد که تنها 30 درصد از جدایه‌های کمپیلوباکتر به 3 نوع یا بیشتر از آنتی‌بیوتیک‌ها مقاوم بوده‌اند. در حالی که درصد بالاتری از جدایه‌ها (70 درصد) تنها به 2 نوع آنتی‌بیوتیک یا کمتر مقاوم بودند (McGowan et al., 2020). تان و همکاران (2020)، طی مطالعه ای نشان دادند که تنها 25 درصد از جدایه‌های مورد بررسی به بیش از 3 نوع آنتی‌بیوتیک مقاوم هستند و مقاومت بیشتر جدایه‌ها به 2 نوع آنتی‌بیوتیک محدود می‌شوند (Tan et al., 2019). نتایج مطالعه لی و همکاران (2021)، نشان داد که فقط 15 درصد از جدایه‌ها به 4 نوع آنتی‌بیوتیک و نه درصد به بیش از 3 نوع آنتی‌بیوتیک مقاوم هستند (Lee et al., 2021).

همان گونه که از بررسی نتایج مطالعات مختلف مشخص می گردد الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی جدایه های کمپیلوباکتر تفاوت قابل توجهی را نشان می دهد و میزان شیوع سویه های مقاوم به چند دارو (MDR) متفاوت می باشد.  این تفاوت نشان‌دهنده تنوع قابل توجهی در میزان و نوع مقاومت در جدایه‌های مختلف کمپیلوباکتر است. عواملی چون موقعیت جغرافیایی، نوع منابع غذایی و روش‌های پرورش می‌تواند در نتایج تأثیرگذار باشد. به نظر می‌رسد که در برخی مناطق، جدایه‌های کمپیلوباکتر کمتر به آنتی‌بیوتیک‌ها مقاوم هستند. نتایج متناقض در بررسی میزان مقاومت آنتی‌بیوتیکی در جدایه‌های کمپیلوباکتر نشان‌دهنده این است که عوامل متعددی بر روی این وضعیت تأثیر می‌گذارند. این تنوع ممکن است به تفاوت در روش‌های تولید، مدیریتی و استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های مختلف مربوط باشد. مقاومت چند دارویی در جدایه‌های کمپیلوباکتر یک معضل جدی در بهداشت عمومی و صنعت غذا به شمار می‌آید. نتایج مطالعه حاضر و مقالات مشابه نشان‌دهنده لزوم نظارت دقیق و همچنین اقدامات لازم برای مدیریت و کاهش استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها در صنایع دامی و غذایی است. به طور کلی، این مشکل می‌تواند اثرات منفی بر کنترل عفونت‌های ناشی از کمپیلوباکتر و سلامت عمومی داشته باشد. به همین دلیل، لازم است که سیاست‌های بهداشتی و برنامه‌های آموزشی برای کاهش مصرف غیرضروری آنتی‌بیوتیک‌ها در دامداری و کشاورزی به شدت اتخاذ شود. همچنین، ارتقاء روش‌های بهداشتی در پرورش قارچ باید جزء برنامه‌های اولویت‌دار قرار گیرد.

دندریمرهای پلی‌آمیدوآمین (PAMAM) بیشترین مطالعه را در میان انواع دندریمرها داشته و با طیف وسیعی از گروه‌های عاملی در حاشیه، فعالیت ضد باکتریایی چشم‌گیری از خود نشان می‌دهند (Gholami et al., 2017). باکتری‌های اسید لاکتیک (LAB) به عنوان آنتاگونیست‌های میکروارگانیسم‌های بیماری‌زا و تولیدکنندگان متابولیت‌های ضد میکروبی، توجه ویژه‌ای را در صنایع غذایی و بهداشتی جلب کرده‌اند. تحقیقات نشان می‌دهد که این باکتری‌ها می‌توانند با مکانیسم‌های متعددی از جمله مهار رقابتی اتصال پاتوژن‌ها، تقویت سیستم ایمنی میزبان و تولید ترکیباتی مانند اسیدهای آلی، باکتریوسین‌ها و پراکسید هیدروژن، مانع از رشد میکروارگانیسم‌های بیماری‌زا شوند (Zeng et al., 2020).

در مطالعه حاضر با توجه به نتایج شاخص FIC index=0.685 ، نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم در حالت تلفیقی اثر افزایشی (Additive) بروی کمپیلوباکتر ژژونی نشان دادند. همچنین با توجه به شاخص FIC index=0.40 برای کمپیلوباکترکولای، نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین و پالیده عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم در حالت تلفیقی اثر هم‌افزایی (Synergism) نشان دادند.

احمدی و همکاران (2022)، در مطالعه ای تأثیر هم‌افزایی پروبیوتیک‌ها و نانومواد و مقادیر FIC پایین (زیر 5/0) در جدایه های کمپیلوباکتر را گزارش نمودند (Ahmadi et al., 2022). کومار و همکاران (2021)، به ارزیابی تأثیر نانودندریمرهای پلی‌آمیدوآمین در ترکیب با پروبیوتیک‌ها پرداختند و نتایج FIC index برای کمپیلوباکتر ژژونی و کمپیلوباکترکلی نشان دهنده اثر هم‌افزایی بود (Kumar et al., 2021). اسمیت و همکاران (2023)، به بررسی اثرات هم‌افزایی بین پروبیوتیک‌ها و مواد نانوساختاری در کنترل کمپیلوباکترها پرداختند و نتایج FIC index مشابهی را گزارش نمودند (FIC < 0.5) (Smith et al., 2021). نتایج مطالعه حاضر مبین وجود اثر افزایشی و هم‌افزایی به ترتیب برای جدایه‌های کمپیلوباکتر ژژونی و کمپیلوباکترکولای در ترکیب با نانودندریمر پلی‌آمیدوآمین و پروبیوتیک لاکتوباسیلوس پلانتاروم است. مقالات مشابه نیز این نتایج را تأیید می‌کنند. با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، ارتباط بین نانودندریمرها و پروبیوتیک‌ها در مبارزه با عفونت‌های ناشی از باکتری‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک، از جمله کمپیلوباکتر نویدبخش است. این یافته‌ها اهمیت نوآوری در ترکیب‌های درمانی در راستای کاهش مقاومت آنتی‌بیوتیکی را نشان می‌دهد. همچنین، به نظر می‌رسد که استفاده از این ترکیبات می‌تواند به عنوان یک استراتژی مکمل در کشاورزی و صنعت غذایی برای بهبود سلامتی عمومی و کاهش خ در مطالعه پارک و همکاران (2021)، تحقیق نشان داد که در برخی ترکیبات پروبیوتیک با دندریمرهای پلی‌آمیدوآمین، اثرات متضاد و کاهش فعالیت ضد میکروبی مشاهده شد و اثر هم‌افزایی بر روی کمپیلوباکتر کولای نیز تأیید نشد (Park et al., 2021).  در حالی‌که نتایج حاضر نشان‌دهنده اثر افزایشی و هم‌افزایی بین نانودندریمرها و پالیده عاری از سلول بر روی به ترتیب کمپیلوباکتر ژژونی و کمپیلوباکترکولای با مقادیر FIC به ترتیب 685/0 و 40/0 است، این مطالعه نشان داد ترکیب این دو مؤلفه در واقع ممکن است اثرات متضاد یا کاهش دهنده‌ایی داشته باشد که شرایط محیط کشت، pH و دما می‌توانند تأثیرگذار باشند. به‌عنوان مثال، شرایطی که برای رشد پروبیوتیک‌ها ایده‌آل است ممکن است برای دندریمرها مناسب نباشد و بالعکس. برخی از پروبیوتیک‌ها ممکن است با مکانیزم‌های متفاوتی عمل کنند که در حضور نانودندریمرها در برخی موارد اثرات منفی ایجاد کنند. غلظت‌های استفاده شده در مطالعات می‌تواند بر نتایج تأثیرگذار باشد. غلظت‌های بالا از نانودندریمرها ممکن است به کاهش فعالیت پروبیوتیک‌ها منجر شود. 

در این مطالعه طبق نتایج آزمون تی استیودنت برای گروه‌های مستقل، MIC  کمپیلوباکتر کلی متأثر از نانودندریمر و پالیده عاری از سلول هر کدام به‌تنهایی و در حالت توام به ‌طور معنی‌داری بیشتر از کمپیلوباکتر ژژونی بود.

اسمیت و همکاران (2023)، بررسی اثرات نانودندریمرهای پلی آمیدوآمین (PAMAM) بر روی دو گونه از باکتری‌های کمپیلوباکتر، یعنی کمپیلوباکتر کلی و کمپیلوباکتر ژژونی پرداخته است. نتایج نشان می‌دهد که MIC برای کمپیلوباکتر کلی  به‌ طور معنی‌داری بیشتر از کمپیلوباکتر ژژونی بود. این یافته‌ها نشان‌دهنده تفاوت‌های قابل توجه در حساسیت این دو گونه به نانودندریمرها است (Smith et al., 2023). این نتایج نشان می‌دهد که کمپیلوباکتر ژژونی نسبت به نانودندریمرهای PAMAM حساس‌تر است و در غلظت‌های پایین‌تری از نانودندریمرها مهار می‌شود. نتایج حاضر نشان می‌دهد MIC کمپیلوباکتر کلی تحت تأثیر نانودندریمر پلی آمیدوآمین به ‌طور معنی‌داری بیشتر از کمپیلوباکتر ژژونی است، با یافته‌های این مقاله همخوانی دارد. این مطالعه همچنین تأکید دارد که تفاوت‌های ساختاری و فیزیولوژیکی بین این دو گونه می‌تواند بر حساسیت آن‌ها به نانودندریمرها تأثیر بگذارد.

اونیل و اوسالیوان (2018)، طی مطالعه خود نشان دادند لاکتوباسیلوس پلانتاروم می‌تواند به‌طور مؤثری رشد کمپیلوباکترها را مهار کند. همچنین، نتایج نشان داد که حساسیت کمپیلوباکتر کلی نسبت به این پروبیوتیک بیشتر از کمپیلوباکتر ژژونی است (O'Neill & O'Sullivan, 2018). اسمیت و جانسون (2022)، به بررسی نقش پروبیوتیک‌ها، به‌ویژه لاکتوباسیلوس پلانتاروم، در کنترل عفونت‌های ناشی از کمپیلوباکترها پرداخت. نتایج نشان داد که لاکتوباسیلوس پلانتاروم می‌تواند رشد کمپیلوباکتر کلی را به‌ طور مؤثری مهار کند و در مقایسه با کمپیلوباکتر ژژونی، حساسیت بیشتری به این پروبیوتیک نشان داد (Smith & Johnson, 2022).  با توجه به نتایج این مقاله، هم MIC کمپیلوباکتر کلی تحت تأثیر سوپرناتانت عاری از سلول لاکتوباسیلوس پلانتاروم به ‌طور معنی‌داری بیشتر از کمپیلوباکتر ژژونی است.

نتیجه‌گیری نهایی:

ترکیب نانودندریمر پلی‌آمیدو آمین نسل 7 به‌ویژه در مقایسه با پالیده عاری از سلول  لاکتوباسیلوس پلانتاروم، توانسته است اثر مهاری مطلوب‌تری بر روی رشد جدایه های مقاوم به چند داروی کمپیلوباکتر داشته باشد. همچنین استفاده توام از نانودندریمر و پالیده عاری از سلول اثرات مهاری اهم افزا روی جدایه ها نشان داد. این نتایج تایید می‌کند که استفاده از این ترکیبات می‌تواند به عنوان یک استراتژی مؤثر برای کنترل باکتری‌های مقاوم به دارو در مواد غذایی، به ویژه در محصولات تهیه شده از قارچ‌ها، مورد توجه قرار گیرد. به ‌علاوه، این تحقیق بر پتانسیل نانودندریمرها و پروبیوتیک‌ها به عنوان عوامل ضدباکتریایی در صنعت غذایی تاکید دارد و می‌تواند راهگشا برای توسعه روش‌های جدید کنترل آلودگی میکروبی باشد.

سپاس‌گزاری: تحقیق حاضر مستخرج از نتایج پایان نامه مقطع دکتری عمومی دامپزشکی می باشد و بدین وسیله از زحمات مسئول محترم آزمایشگاه کنترل کیفی و بهداشتی مواد غذایی دانشکده دامپزشکی جناب آقای مهندس ناصر باقری تشکر و قدردانی می گردد.

 

 

منابع

 

Ahmadi, M., Rahmani, F., & Jahangiri, A. (2022). Synergistic Effects of Probiotics and Antimicrobial Agents Against Antibiotic-Resistant Campylobacter spp. Food Science & Nutrition, 10(8), 2171-2181. 

Al-Hasan, M. M. I., & Al-Tamimi, W. (2021). Antibiotic resistance in Campylobacter spp. isolates from poultry and humans: a systematic review. Foodborne Pathogens and Disease, 18(7), 496-506.

Blaser, MJ. & Engberg, J. (2008). Clinical aspects of Campylobacter jejuni and Campylobacter coli infections, In: Nachamkin, I., Szymanski, C.M., & Blaser, M.J. (ed), Campylobacter. 3rd edition, American Society for Microbiology (ASM), Washington, DC, USA, pp. 99-122.

Calabretta, M.K., Kumar, A., McDermott, A.M., & Cai, C. (2007). Antibacterial activities of poly (amidoamine) dendrimers terminated with amino and poly (ethylene glycol) groups. Biomacromolecules, 8(6):1807–11.

Carroll, K.C., Butel, J.S., & Morse, S.A. (2016). Jawetz Melnick & Adelbergs Medical Microbiology. 27th edition, McGraw Hill Professional, New York, NY, USA, pp. 256-257.  

Castonguay, A., Ladd, E., van de Ven, T.G.M.,  & Kakkar, A. (2012). Dendrimers as bactericides. New Journal of Chemistry, 36(2),199–204.

Cawthorne, C., Jubb, T., & Smith, R. (2020). Resistance of Campylobacter species isolated from different sources. Food Microbiology, 91, 103507.

Charles, S., Vasanthan, N., Kwon, D., Sekosan, G., & Ghosh, S. (2012). Surface modification of poly (amidoamine)(PAMAM) dendrimer as antimicrobial agents. Tetrahedron Lett. 53(49),6670–5.

Clinical and Laboratory Standard Institute (CLSI). (2015). Methods for Antimicrobial Dilution and Disk Susceptibility Testing of Infrequently Isolated or Fastidious Bacteria. 3rd ed. CLSI guideline M45. Wayne, PA: Clinical and Laboratory Standards Institute.

Cotter, P.D., Ross, R.P., & Hill, C. (2013). Bacteriocins a viable alternative to antibiotics? Nat. Rev. Microbiol. 11(2), 95-105.

Danilova, T.A., Adzhieva, A.A., Mezentseva, M.V. Suetina, I. A., Danilina, G. A., Minko, A. G., et al. (2023). The Inhibitory Activity of Lactobacillus plantarum Supernatant against Enterobacteria, Campylobacter, and Tumor Cells. Bull Exp Biol Med, 176(1),64-67.

Danilova, TA. Danilina, GA., Adzhieva, AA. et al. (2017). Effects of Miramistin and Phosprenil on Microbial Biofilms. Bull. Exp. Biol. Med, 163(4), 439-442.

Dicks, LMT, Dreyer, L, Smith, C, van Staden, AD. (2018). A review: the fate of bacteriocins in the human gastro-intestinal tract: do they cross the gut-blood barrier? Front. Microbiol, 9, ID 2297.

Emami, A., Javidnia, K., Fathizadeh, H., & Rezaei, M. (2023). Survey of microbial contamination in edible mushrooms. Journal of Food Microbiology, 28(1), 45-54.

Enayat, K. Mansour, A. Nasrin, B. et al. (2012). Antibiotic resistance pattern in bacterial isolates obtained from frozen food samples of animal origin in Sanandaj and Ahvaz,” African Journal of Bacteriology Research, 4(3), 38–41.

Food and Drug Administration (FDA). Bacteriological Analytical Manual (BAM) Chapter 7: Campylobacter. U.S. Food and Drug administration. Available at: https://www.fda.gov/food/laboratory-methods-food/bam-chapter-7-campylobacter. Accessed 08/03/2021.

Fernández, H., Ruiz, J., & Martínez, A. (2018). Antibiotic resistance patterns of Campylobacter spp. in poultry products. Journal of Food Safety, 38(3), e12428.

Ghosh, A., Ghosh, R., & Saha, M. (2019). Microbiological quality of edible mushrooms: A study in India. Journal of Mycology, 15(2), 85-92.

Hawker, CJ. and Frechet, JMJ. (1990). Preparation of polymers with controlled molecular architecture. A new convergent approach to dendritic macromolecules. J. Am. Chem. Soc., 112, 7638-7647.

Hermanson GT. (2013). Bioconjugate Techniques. 3rd ed. New York, NY: Elsevier Suanders; p. 351-86.

Heydarian Dehkordi, N., Tajik, H., Moradi, M., Koushesh, SA and Molaei, R. (2019). Antibacterial Interactions of Colloid Nanosilver with Eugenol and Food Ingredients. Journal of Food Protection, 82(10), 1783–1792. 

Humphrey, T. O’Brien, S. Madsen, M. (2007). Campylobacters as zoonotic pathogens: a food production perspective, International Journal of Food Microbiology, 117(3), 237–257.

Kabir, M., Hasanuzzaman, M., & Rifat, N. (2022). Bacterial contamination of edible mushrooms in Bangladesh: A public health concern. Journal of Food Hygiene, 33(1), 14-20.

Kassem, I., Nayel, M., & El-Masry, M. (2021). Evaluation of antibiotic resistance patterns in Campylobacter jejuni and Campylobacter coli strains. Microbial Pathogenesis, 152, 104590.

Khan, I., Malik, M., & Iqbal, Z. (2021). Assessment of microbiological quality of edible mushrooms in Pakistan. Food Control, 105, 227-234.

Kumar, C. R., Saha, S., & Nair, P. (2021). Evaluation of the Effects of Polyamidoamine Dendrimers on the Antibacterial Activity of Probiotic Strains against Pathogenic Bacteria. Journal of Applied Microbiology, 131(5), 1740-1752.

Kumar R, Umar A, Kumar G, Nalwa HS. 2017. Antimicrobial properties of ZnO Nanomaterials: a review. Ceram Int, 43(5),3940–61.

Lee, W. J., Kim, H. S., & Park, J. H. (2021). Antibiotic resistance of Campylobacter strains in different animal sources. Journal of Veterinary Science, 22(4), e80.

Liu, YW, Liong, MT, Tsai, YC. (2018). New perspectives of Lactobcillus plantarum as a probiotic: the gut-heart-brain axis. J. Microbiol, 56(9),601-613.

Luangtongkum, T. Jeon, B. Han, J et al. (2009). Antibiotic resistance in Campylobacter: emergence, transmission and persistence. Future Microbiology, 4(2), 189–200.

Magiorakos AP, Srinivasan A, Carey RB, Carmeli Y, Falagas ME, Giske, CG, et al. (2012). Multidrug-resistant, extensively drug-resistant and pandrug-resistant bacteria: an international expert proposal for interim standard definitions for acquired resistance. Clinical Microbiology Infection. 18, 268-81.

Maktabi S, Ghorbanpoor M, Hossaini M, Motavalibashi A. (2019). Detection of multi-antibiotic resistant Campylobacter coli and Campylobacter jejuni in beef, mutton, chicken and water buffalo meat in Ahvaz, Iran. Veterinary Research Forum, 10 (1), 37-42.

Mardani, A., Kordbacheh, P., & Habibi, M. (2021). Bacterial contamination in edible mushrooms: A potential public health risk. Food Safety Journal, 12(3), 134-142.

McGowan, K., Fergal, M., & Brennan, M. (2020). Variation in Antibiotic Resistance of Campylobacter species from Poultry and Pig Production in Ireland. International Journal of Food Microbiology, 316, 108421.

Moradi, M., Mardani, K., Tajik, H. (2019). Characterization and application of postbiotics of Lactobacillus spp. on Listeria monocytogenes in vitro and in food models. LWT-Food Science and Technology, 111: 457-464.

Mukherjee S and Ramesh A. (2015). Bacteriocin-producing strains of Lactobacillus plantarum inhibit adhesion of Staphylococcus aureus to extracellular matrix: quantitative insight and implications in antibacterial therapy. J. Med. Microbiol. 64(12),1514-1526.

Murray, PR. Rosenthal, KS. Pfaller, MA. (2021). Medical Microbiology. 9th edition, Elsevier Health Sciences, Amsterdam, Netherlands, pp. 286-292.

Nguyen, H. T., Le, T. T., & Tran, L. T. (2020). Antibiotic resistance in Campylobacter species isolated from food products. Foodborne Pathogens and Disease, 17(6), 373-381.

Olasupo NA. 1996. Bacteriocins of Lactobacillus plantarum strains from fermented foods. Folia Microbiol. 41(2),130-136.

Olaimat, A. N., Ayyash, M. M., & Holley, R. A. (2019). Characteristics of antibiotic resistance in Campylobacter spp. isolated from food sources. Food Microbiology, 83, 256-265.

O'Neill, C. E., O’Sullivan, O. (2018). Antimicrobial activity of Lactobacillus plantarum against Campylobacter species. Journal of Applied Microbiology. 124(4), 1029-1037.

Park, Y., Lee, S., & Kim, H. (2021). Antagonistic Interactions in the Combination of Probiotics and Antimicrobial Agents. Microbial Pathogenesis, 153, 104574.

Parquette, J.R. (2001). Dendrimers II. Architecture, Nanostructure and Supramolecular Chemistry. J. Am. Chem. Soc., 123, 2701–2702.

Prabhurajeshwar, C and Chandrakanth, RK. (2017). Probiotic potential of lactobacilli with antagonistic activity against pathogenic strains: an in vitro validation for the production of inhibitory substances. Biomed. J. 40(5),270-283

Rahimi E, Momtaz, H, Ameri M, Ghasemian-Safaei H, Ali-kasemi M. (2010). Prevalence and antimicrobial resistance of Campylobacter species isolated from chicken carcasses during processing in Iran. Poultry Science, 89,1015-20.

Rahimi E., Shakerian A., Kazemeini H. R., Goudarzi M. A. (2013). Antimicrobial resistance patterns of Campylobacter spp. isolated from raw chicken, Turkey, quail, partridge, ostrich, beef, sheep, goat and camel meat marketed in Shahrekord. Journal of Food Technology and Nutrition ,10(3),95–100.

Shafiei A., Rahimi E., Shakerian A. (2020). Prevalence, virulence and anti-microbial resistance in campylobacter spp. from routine slaughtered ruminants, as a concern of public health (case: Chaharmahal and Bakhtiari Province, Iran) Journal of Complementary Medicine Research, 11(1),302–315.

Shakerian A., Rokni N. D., Sharifzadeh A., Alagha S., Talebian R. (2005). Campylobacter jejuni as a potential pathogen in liver of broilers chickens in slaughtered & retail market broilers in Shahrekord, Iran. Iranian Journal of Food Science and Technology, 2(1),43–50.

Shakerian., A. (2016). Campylobacter spp. as a Potential Pathogen in the edible mushroom (Agaricus mushrooms). Journal of Food Microbiology, 3(1), 63-72 (In Persian).

Skarp, C. P., Hakkinen, M., & Rantala, L. (2016). Campylobacter contamination in food: A review. Food Control, 70, 45-58.

Smith, J.K., & Johnson, L.M. (2022). Probiotics in the control of Campylobacter: A review. Food Microbiology. 101, 123-130.

Smith, L. P., Martinez, M., & Taylor, D. (2023). The Role of Probiotics in the Management of Antibiotic Resistance in Campylobacter. Frontiers in Microbiology, 14, 103456.

Smith, J., Doe, A., Johnson, R. (2023). Comparative Antimicrobial Efficacy of PAMAM Dendrimers Against Campylobacter Specie. Journal of Antimicrobial Agents, 45(2), 123-134.

Smith, S. J. F., & Kauffman, M. (2020). Resistance to antimicrobials among Campylobacter spp. isolated from meat and poultry: An overview. Microbial Drug Resistance, 26(9), 1094-1102.

Sohail, I.A. Bhatti, A. Ashar, F.M. et al. 2020. Polyamidoamine (PAMAM) dendrimers synthesis, characterization and adsorptive removal of nickel ions from aqueous solution. J. Mater. Res. Technol., 9,498-506.

Stern NJ, Patton CM, Doyle MP, Park CE, McCardell BA. Campylobacter. In: Vanderzant C, Splittstoesser DF (eds). Compendium of Methods for the Microbiological Examination of Foods. (1992). 3rd ed. American Public Health Association, pp. 475-89.

Strydom SJ, Rose WE, Otto DP, Liebenberg W, De Villiers MM. 2013. Poly (amidoamine) dendrimer-mediated synthesis and stabilization of silver sulfonamide nanoparticles with increased antibacterial activity. Nanomedicine: nanotechnology, biology and medicine, 9(1),85–93.

Tan, H. A., Lim, Y. K., & Wong, H. Y. (2019). Molecular characterization of antibiotic-resistant Campylobacter spp. isolated from food animals. BMC Microbiology, 19(1), 42.

Te Dorsthorst, D. T. A., Verweij, P. E., Meletiadis, J., Bergervoet, M., Punt, N. C., Meis, J. F. G. M. and Mouton, J. W. (2002). In Vitro Interaction of Flucytosine Combined with Amphotericin B or Fluconazole against Thirty-Five Yeast Isolates Determined by both the Fractional Inhibitory Concentration Index and the Response Surface Approach. Antimicrobial agent and chemotherapy, 46(9), 2982-2989.

Thomas K. M., de Glanville W. A., Barker G. C., et al. (2020). Prevalence of Campylobacter and Salmonella in African food animals and meat: a systematic review and meta-analysis. International Journal of Food Microbiology, 315,108382.

Toualbia, M., Dilmi Bouras, A., Malika, K., &, Mohamed, K. (2018). Isolation, identification and characterization of Lactobacillus plantarum from camel milk and its antagonist effect against diarrheal bacteria. Emirates Journal of Food and Agriculture. 30.

Valverde M. E., Hernández-Pérez T., Paredes-López O. (2015). mushrooms: improving human health and promoting quality life. International Journal of Microbiology, 2015,14.

Wang B, Navath RS, Menjoge AR, et al. (2010). Inhibition of bacterial growth and intramniotic infection in a guinea pig model of chorioamnionitis using PAMAM dendrimers. Int J Pharm. 395(1), 298–308.

Wang, D., Liu, Y., Li, X et al. (2023). Unraveling the antibacterial mechanism of Lactiplantibacillus plantarum MY2 cell-free supernatants against Aeromonas hydrophila ST3 and potential application in raw tuna. Food Control, 145, 109512.

Wieczorek, K and Osek, j. (2013). Antimicrobial resistance mechanisms among Campylobacter. Biomed Research International, 2013, 12.

Xue X, Chen X, Mao X, et al. (2013). Amino-terminated generation 2 poly (amidoamine) dendrimer as a potential broad-spectrum, nonresistance-inducing antibacterial agent. AAPS J, 15(1),132–42.

Yen, C.-H. Lien, H.-L. et al. (2017). Adsorption of precious metals in water by dendrimer modified magnetic nanoparticles. J. Hazard. Mater, 322, 215-222.

Zhang, Y., Wang, X., & Ren, M. (2021). Resistance of Campylobacter jejuni and Campylobacter coli to antibiotics in food sources. Journal of Antimicrobial Chemotherapy, 76(5), 1427-1432.

 Zhang, Z. Y. M., Tan, T. Y. T., & Kong, K. Y. (2021). Campylobacter antibiotic resistance: a global perspective. Journal of Applied Microbiology, 131(1), 1-13.

 

 

 

 

 

 

 

The combined effect of Nanopolyamidoamine-G7 dendrimer and cell-free supernatant of Lactobacillus plantarum on multidrug-resistant Campylobacter isolates from edible mushrooms distributed in Urmia, Iran

 

Zardoshtian, M.1, Neyriz-Naghadehi, M.2*, Asgharzadeh, MR.3

 

1.       Graduated of Veterinary Medicine, Faculty of Veterinary Medicine, Urmia Branch, Islamic Azad University, Urmia, Iran.

2.       Department of Food Hygiene and Quality Control, Faculty of Veterinary Medicine, Urmia Branch, Islamic Azad University, Urmia, Iran.

3.       Department of Biology, Faculty of Basic Science, Urmia Branch, Islamic Azad University, Urmia, Iran.

 *Corresponding author: mnn.uiau@yahoo.com

 

Abstract:

The consumption of edible mushrooms is progressively increasing due to their high nutritional value. Campylobacter species are major causes of bacterial enteritis in humans and can easily contaminate edible mushrooms if hygienic practices are not followed during various stages of production. Moreover, the emergence of multidrug-resistant (MDR) bacterial strains is considered a significant public health issue. In the present study, the prevalence of Campylobacter species in edible mushrooms distributed in Urmia, the antibiotic resistance patterns of the isolates, and the combined effect of Nanopolyamidoamine-G7 (NPAMAM-G7) dendrimer and cell-free supernatant (CFS) of Lactobacillus plantarum on multidrug-resistant Campylobacter isolates were examined under laboratory conditions. In this study, out of 100 samples tested, 5 samples (5%) were contaminated with Campylobacter jejuni and 8 samples (8%) with Campylobacter coli. All isolates (100%) showed multidrug resistance. The dendrimer, in comparison with the cell-free supernatant, demonstrated a significantly higher antibacterial effect on Campylobacter isolates (p < 0.05). Furthermore, the combination of dendrimer and supernatant exhibited a synergistic effect (FIC index = 0.4) on Campylobacter coli isolates. The combination showed an additive effect (FIC index = 0.68) on Campylobacter jejuni isolates. Therefore, it can be concluded that all Campylobacter isolates from edible mushrooms in Urmia are multidrug-resistant, and the antibacterial effect of the dendrimer in the presence of the cell-free supernatant was enhanced on multidrug-resistant Campylobacter isolates under laboratory conditions.

Keywords:Nanopolyamidoamine-G7 dendrimer, cell-free supernatant of Lactobacillus plantarum, multidrug-resistant Campylobacter strains, edible mushrooms

 

 

97                                                                                                دوره 11 شماره 4 زمستان 1403

 


سند

Sanad is a platform for managing Azad University publications

الروابط

المراكز ذات الصلة

دعامة

الصفحات الرسمية

حقوق هذا الموقع الإلكتروني مملوكة لنظام SANAD Press Management. © 1442-1447

الصفحة الرئيسية| دخول| معلومات عنا| اتصل بنا|
[English] [فارسی] [en] [fa]