واکاوی تاریخچۀ آموزش و توسعه منابع انسانی درایران: از عصر سنت تا دوره ثبات
الموضوعات :
محمد حاجی زاد
1
,
سعید صفایی موحد
2
1 - استادیار، گروه علوم تربیتی، واحد نکا، دانشگاه آزاد اسلامی، نکا، ایران
2 - استادیار شرکت ملی نفت ایران.
الکلمات المفتاحية: توسعه منابع انسانی, پژوهش تاریخی, عصر سنت, دوره استقرار, دوره ثبات,
ملخص المقالة :
مقدمه و هدف: هدف اصلی این پژوهش بررسی سیر تاریخی آموزش و توسعه منابع انسانی در ایران است. نگارندگان معتقدند این حوزه از فقر آگاهی تاریخی در کشور رنج برده و همین ناآگاهی تاریخی میتواند منجر به دوبارهکاری و تکرار شکستهایی شود که در گذشته اتفاق افتاده اند. از سوی دیگر آگاهی تاریخی میتواند باعث درسآموزی از موفقیتهای گذشته شده و ما را از اتخاذ تصمیمات هزینهبر باز دارد.
روش شناسی پژوهش: در این مطالعه تلاش شده است تا از طریق بررسی کتابها، مقالات، اسناد و مصاحبه با خبرگان، دادههای لازم جمعآوری شده و پس از نقد درونی و بیرونی اسناد مذکور سیر تحول آموزش و توسعه منابع انسانی در ایران به تصویر کشیده شود.
یافته ها: بر اساس یافته ها ، تاریخ توسعه منابع انسانی در ایران را می توان در سه مرحله طبقه بندی کرد ، یعنی دوره های سنتی (از سلسله ماد تا تأسیس دارالفنون) ، عصر تأسیس (از تأسیس دارالفنون تا 2010) ، و دوران ثبات (از تأسیس انجمن آموزش و توسعه ایران تا کنون). علاوه بر این ، هر نقطه عطفی در دوران ذکر شده است.
بحث و نتیجه گیری: به نظر میرسد که کشور از دوران شکوفایی فاصله زیادی دارد زیرا شرکت ها (اعم از دولتی یا خصوصی) اعتماد چندانی به این موضوع ندارند که بخش آموزش چگونه می تواند برای آن ها ارزش افزوده ایجاد کند. در حقیقت ، بخش های آموزشی موفق نشده اند که خود را به عنوان شرکای استراتژیک برای شرکت های خود ثابت کنند. از سوی دیگر ، دانشگاهیان قادر به تولید دانش متنی برای کشوری که عمدتاً توسط بخش دولتی اداره می شود ، نیستند.
_||_