اثربخشی آموزش توانمندی‌های روان‌شناسی مثبت بر امید به زندگی نوجوانان دختر

الموضوعات : فصلنامه زن و جامعه

سجاد امینی منش ¹ , حسن رضایی جمالویی ² , مهدی طاهری ³ , سهیلا انصاری ⁴ , شیما منصوری فر ⁵

1 - استادیار، گروه روانشناسی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران.
2 - استادیار، گروه روانشناسی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران.
3 - استادیار، گروه روانشناسی، موسسه آموزش عالی تابران، مشهد، ایران
4 - کارشناس ارشد، گروه روانشناسی، واحد خمینی شهر، دانشگاه آزاد اسلامی، خمینی شهر، ایران.
5 - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران

تاريخ الإرسال : 21 الإثنين , رجب, 1441 تاريخ التأكيد : 09 الأحد , ربيع الثاني, 1443 تاريخ الإصدار : 17 السبت , ربيع الأول, 1443

الکلمات المفتاحية: امید به زندگی, توانمندی‌های روانشناسی مثبت, دانش‌آموز,

ملخص المقالة :

چکیده
هدف: روان شناسی مثبت­گرا یکی از جدیدترین شاخه­های روان شناسی است. این زمینه ی خاص از روان شناسی بر موفقیت انسان تمرکز دارد و به دنبال کمک به افراد برای شادکامی است. روانشناسی مثبت گرا علمی است که به جای توجه به ناتوانی‌ها و ضعف‌های بشری، روی توانایی‌هایی از قبیل شاد زیستن‏، لذت بردن، قدرت حل مسأله و خوش‌بینی متمرکز است؛ لذا هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی آموزش توانمندی­های روانشناسی مثبت بر امید به زندگی دانش­آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهرستان نجف آباد بود.
روش­: طرح پژوهش حاضر، پیش­آزمون/ پس­آزمون با گروه کنترل بود. پس از ارزیابی نمرات امید به زندگی در نمونۀ اولیه، 53 نفر از افرادی که در امید به زندگی نمرات پایینی داشتند مشخص و سپس از بین آنها به صورت تصادفی ساده 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 هفته (جلسه) در جلسات آموزش گروهی توانمندی­های روانشناسی مثبت شرکت کردند. داده­ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته­ها: نتایج نشان داد آموزش توانمندی­های روانشناسی مثبت باعث افزایش معنادار امید به زندگی در دانش­آموزان می­شود. همچنین آموزش توانمندی­های روانشناسی مثبت توانست سبب افزایش نمرات در بُعد تفکر راهبردی در نوجونان دختر شود.

المصادر:

1. Furstenberg, F.F. (2000). The sociology of adolescence and youth in the 1990s: A critical commentary. Journal of Marriage and the Family, 62, 896-910.


2. Sehat, A., & Aminimanesh, S. (2020). Predicting high-risk behaviors in female adolescents based on psychological motivations. Caspian Journal of Pediatrics, 6(2), 442-448.


3. Namdari, K., Molavi, H., Malekpour, M., Kalantari, M. (2009). The Effect of Cognitive Hope Enhancing Training on Character Strengths of Disthymic Clients. Journal of Clinical Psychology, 1(3), 21-34.


4. Cooper, M, Frone, MR, Russel, M & Muder, P. (2007). Drinking to regulate positive and negative emotions. A motivational model use. Journal of Personality and Social Psychology, 69: 990-1005.


5. Magyar-Moe, J. (2009). Therapists guided to positive psychological interventions. NewYork: Elsevier.


6. Snyder, C.R. (2000). Handbook of hope: theory, measures, and applications. USA: Academic Press.


7. Santos, V., Paes, F., Pereira, V., Arias-Carrion, O., Silva, A.C. (2013). The role of positive emotions of positive psychology in depression treatment: systematic reviewe. Clinical Practice and Epidemiology in Mental Health, 9, 221-237.


8. Seligman, M. E. P., Steen, T. A., Park, N., & Peterson, C. (2005). Positive psychology progress: Empirical validation of interventions. American Psychologist, 6, 410–421.


9. Seligman, M.E.P., Rashid, T., & Parks, A.C (2006). Positive psychotherapy. American Psychologist, 61(8): 774-788.


10. Compton, W.C (2005). Introduction to positive psychology. Stamford: CT, Thomson/ Wadsworth.


11. Dokhtkalani, S., Namdari, K. (2013). The Relationship between Character Strengths and Task and Contextual Performance. Counseling Culture and Psycotherapy, 4(14), 75-97.


12. Terni, P. (2015). Solution- focus: bringing positive psychology into the conversation. International Journal of Solution- Focused Practices, 3(1):8-16.


13. Kordmirza Nikuzadeh, E. (2011). Comparison the Effectiveness of positive psychotherapy and Adlerian group therapy Intervention Program for Promotion of Resiliency in Drug Dependents. Counseling Culture and Psychotherapy, 2(5), 6-32.


14. Bixter, M.T. (2015). Happiness, politicals orientation, and religiosity. Personality and Differences, 72, 7-11.


15. Zareei MahmoodAbadi, H. (2017). The Effectiveness of Positive Psychology’s Training on Marital Intimacy and Life Expectancy in Women. Journal of Tolooebehdasht, 16(2):98-109.


16. Frydenberg, B., & Lewis, R. (2009). Relations among wellbeing, avoidant coping, and active coping in a large sample of Australian adolescents. Psychological Reports, 104, 745-758.


17. Luthans, K.W., & Jensen, S.M (2002). Hope: A New Positive Strength for Human Resource Development. Human Resource Development Review, 1(3), 304-322.


18. Naami, A., Alizadeh, N., Abdi, A. (2016). Studying the effect of Assertiveness Training on Female teenage Students' Shyness and Self-Concept. Quarterly Journal of Women and Society, 7(25), 181-200.


19. Pourrahimi, M., Ahadi, H., Asgari, P., Bakhtiarpour, S. (2015). Effectiveness of Fordyce Happiness Training on Female Students’ Coping Strategies, Quality of Life and Optimism. Quarterly Journal of Women and Society, 6(23), 25-40.


20. Snyder, CR., Harris, C, Anderson, JR, Holleran, SA, Irving, LM, Sigmon, ST, Yoshinobu, L, Gibb, J, Langelle, C & Harney, P. (1991). The will and the ways: development and validation of an individual-differences measure of hope. Journal personality social psychology, 60(4): 570-585.


21. Bryant, FB & Cvengros, JA. (2004). Distinguishing hope and optimism: Two sides of a coin, or two separate coins? Journal of Social and Clinical Psychology, 23, 273-302.


22. Kermani, Z, Khodapanahi, MK, Heidari, M. (2011). Psychometric properties of Snyder Hope Scale. Journal of Applied Psychology, 5, (4) 7-23.

Feldman, D.B., Kabota, M. (2015). Hope, self-efficacy, optimism, and academic achievement. Learning and Individual Differences, 37, 210-216.