نوزایی شهری رویکردی نوین جهت احیا و ارتقا کیفیت زندگی در بافت تاریخی شهرها (نمونة موردی: محدودة میدان امام علی (ع) شهر اصفهان و بافت پیرامون آن)
الموضوعات :
فصلنامه علمی و پژوهشی پژوهش و برنامه ریزی شهری
سعیده مویدفر
1
,
سارا اسحاقی
2
1 - دکترای جغرافیا وبرنامه ریزی شهری، استادیار گروه جغرافیا، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه میبد، میبد، ایران
2 - کارشناسی ارشد شهرسازی-برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد، دانشکده هنر و معماری، یزد، ایران
تاريخ الإرسال : 22 الخميس , جمادى الأولى, 1439
تاريخ التأكيد : 17 الخميس , شوال, 1440
تاريخ الإصدار : 19 السبت , شوال, 1440
الکلمات المفتاحية:
کیفیت زندگی,
بافت تاریخی,
تحلیل شبکه,
نوزایی شهری,
میدان امام علی(ع) اصفهان,
ملخص المقالة :
در چند دهه اخیر رشد بیرویه و ناهماهنگ محیط شهری بهصورت مستقیم و غیرمستقیم بر کیفیت زندگی شهری، بافتهای تاریخی و ارزشمند و انسان تأثیرگذار بوده است.÷ وسعت زیاد بافتهای قدیمی و فرسوده و معضلات پیچیده آنها و تأثیر مستقیم بر کیفیت زندگی شهری، مسئولان شهری را وادار به اتخاذ رویکردهای جدید در جهت مقابله با این معضلات کرده است. رویکردهای مرمت و بهسازی درگذر زمان تکامل‌یافته‌اند که از جدیدترین رویکردها میتوان به نوزایی شهری اشاره نمود. هدف تحقیق حاضر، ارزیابی کیفیت زندگی شهری در محدوده پیرامونی بافت تاریخی میدان امام علی (ع) اصفهان بر اساس سه معیار اجتماعی، اقتصادی و کالبدی با رویکرد نوزایی شهری میباشد. روش تحقیق بهصورت توصیفی- تحلیلی بوده و کاربردی میباشد. جامعه آماری ساکنین محدوده موردمطالعه و متخصصین شهری میباشند که 30 نفر بهصورت هدفمند انتخاب و پرسشنامهها بین آنها توزیع‌شده است. از طریق روش سوات به تحلیل وضعیت موجود پرداخته و زیرمعیارهای اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و همچنین گزینههای نوزایی شهری از طریق مدل تحلیل شبکهای (ANP) اولویت‌بندی گردیدهاند. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که مهمترین معیار در جهت ارتقا کیفیت زندگی، معیار اقتصادی با وزن 41/0 و در رده بعد معیار کالبدی با وزن 31/0 و درنهایت معیار اجتماعی با وزن 25/0 میباشد. در زیر معیار اجتماعی میزان رضایت از محله، در زیر معیار اقتصادی بازار مسکن و زمین، در زیر معیار کالبدی نظارت بر ساخت‌وساز جدید و در گزینههای نوزایی شهری برنامههای توسعه مناسب و انعطافپذیر از مهمترین عوامل تأثیرگذار بر کیفیت زندگی در محدوده مورد مطالعه شناخته‌شده‌اند. بر این مبنا راهکارهایی همچون برقراری تعادل بین عملکردهای بافت از طریق تزریق فعالیتهای تجاری و گردشگری، تدوین ضوابط شهرسازی با در نظر گرفتن اقتصاد زمین، نظارت بر نظام انسانی در ساخت‌وسازهای جدید برای جلوگیری از کم‌ارزش شدن بناهای باارزش جهت احیا مجدد این محدوده می‌تواند ارائه گردد.
المصادر:
پوراحمد، احمد، حبیبی، کیومرث و مهناز کشاورز (1389): سیر تحول مفهوم بازآفرینی شهری بهعنوان رویکردی نو در بافت فرسوده شهری، نشریه مطالعات شهر ایرانی اسلامی، دورة 1، شمارة 1، صص 92-73.
چربگو، نصیبه (1395): نوزایی شهری، انتشارات دانشگاه هنر تهران، تهران.
حاتمینژاد، حسین، منوچهری میاندوآب، ایوب، بهارلو، ایمان، ابراهیم پور، احمد و حجت حاتمینژاد (1391): شهر و عدالت اجتماعی: تحلیلی بر نابرابری‌های محلهای (مطالعه‌ی موردی: محله‌های قدیمی شهر میاندوآب)، پژوهش‌های جغرافیای انسانی، شمارة 80، تهران، صص 63-41.
حاجی پور، خلیل (1386): مقدمه‌ای بر سیر تحول و تکوین رویکردهای مرمت شهری (دوره زمانی بعد از جنگ جهانی اول تا آغاز هزاره سوم)، فصلنامه اندیشه ایرانشهر، سال دوم، شماره 9 و 10، صص 24-14.
حناچی، پیروز، دیبا، داراب و محمدجواد مهدوی نژاد (1386): حفاظت و توسعه در ایران، تجزیه و تحلیل مرمت در بافتهای باارزش شهرهای تاریخی ایران، نشریه هنرهای زیبا، شماره 32، تهران، صص 60-51.
رهنمایی، محمدتقی، منوچهری میاندوآب، ایوب و امین فرجی ملایی (1390): تحلیل کیفیت زندگی در بافت فرسوده میاندوآب، فصلنامه مدیریت شهری، شماره 28، شماره پاییز و زمستان، صص 240-223.
زبردست، اسفندیار (1389): کاربرد فرایند تحلیل شبکهای در برنامهریزی شهری و منطقهای، نشریه هنرهای زیبا، شماره 41، تهران، صص 90-79.
سالنامه آماری استان اصفهان (1390): سازمان برنامه‌وبودجه استان اصفهان، اصفهان.
شماعی، علی و احمد پوراحمد (1384): بهسازی و نوسازی شهری از دیدگاه علم جغرافیا، انتشارات دانشگاه تهران، چاپ اول، تهران.
علی‌اکبری، اسماعیل و مهدی امینی (1389): کیفیت زندگی شهری در ایران (1385-1365)، نشریه علمی پژوهشی رفاه اجتماعی، سال دهم، شماره 36، تهران، صص 148-121.
نژداغی، نسترن (1394): نوزایی شهری به‌مثابه بازتولید سنت در شهر با رویکرد ایجاد سازمان فضایی نوین در شهر اسلامی بافت تاریخی شیراز، اولین همایش ملی معماری ایرانی، اسلامی (سیمای دیروز چشم‌انداز فردا)، جلد سوم، صص 2050- ۲۰۳۶.
Brereton, F. Clinch, J. P. and S. Ferreira, (2008): Happiness, geography and the environment, Ecological Economics, 65 (2), pp: 544-567.
Gavrilidisa, A. Ciocăneaa, C. Nițăa, M. Onosea, D. and Irina Iulia Năstasea, (2016): “Urban Landscape Quality Index – planning tool for evaluating urban landscapes and improving the quality of life”. Procedia Environmental Sciences 32, pp: 155 –167.
Li, G. and Q. Wang, (2007): Measuring the Quality of Life in City of Indianapolis by Integration of Remote Sensing and Census Data, International Journal of Remote Sensing, Vol. 28, No. 2, pp: 249-267.
Marans, R.W. (2012): “Quality of Life Studies: An Overview and Implications for Environment-Behaviour Research”, Procedia- Social and Behavioral Scienes, No. 35, pp: 9-22.
Mostafa, A. (2012): Quality of Life Indicators in Value Urban Areas: Kasr Elnile Street in Cairo, Procedia - Social and Behavioral Sciences 50, pp: 254 – 270.
Mulligan, G. Carruthers, J. and M. Cahill (2004): Urban quality of life and public policy: A survey in R. Capello & Nijkamp (Esd), Advances in urban economics, Amsterdam: Elsevier Science B, pp: 729-802.
Pacione, M. (2003): “Urban environmental quality and human wellbeing-a social geographical perspective”, Landscape and Urban planning, No. 65, pp: 19-30.
Saaty, T.L. and L.G. Vargas, (1998): Diagnosis with Dependent Symptoms: Bayes Theorem and the Analytic Hierarchy Process, 46(4), pp: 491-502.
_||_
