تحلیل تأثیر برنامه های اول و دوم توسعه بر طبقه محروم در ایران بعد از انقلاب اسلامی
ابراهیم آقامحمدی
1
(
دانشجوی دکتری جامعه شناسی سیاسی، واحد بین الملل کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، کیش، ایران
)
محمدرضا قائدی
2
(
گروه علوم سیاسی و روابط بین الملل، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
)
گارینه کشیشیان سیرکی
3
(
گروه علوم سیاسی و روابط بین الملل، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
)
حسن خداوردی
4
(
گروه علوم سیاسی و روابط بین الملل، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
)
الکلمات المفتاحية: برنامه های توسعه, برنامه اول, برنامه دوم, طبقه محروم, انقلاب اسلامی,
ملخص المقالة :
عدالت همواره درون جوامع رضایتمندی و همراهی مردم را برای حکومتها به همراه داشته و دارد و مشروعیت حکومتها را تضمین می کند. وجود فقر و محرومیت در هر جامعه ای، چالشهای اساسی را برای نظام اجتماعی-سیاسی حاکم بوجود می آورد.فراهم کردن زمینۀ دسترسی برابر به امکانات با هدف رفع تبعیض از گروهها و افراد، ویژگی اصلی تعیین و پیگیری اهداف اجتماعی است. همچنین مشارکت مردم در قالب نهادهای مدنی و صنفی به این اهداف مشروعیت می دهد.پارتو معتقد است مشکل افزایش رفاه طبقات فقیر، بیشتر یک مشکل تولید و نگهداری ثروت است تا یک مشکل توزیع، مطمئن ترین وسیله برای بهبود شرایط طبقات فقیر آن است که کاری کنیم تا ثروت، سریعتر از تعداد جمعیت افزایش یابد. برای کاهش فقر و محرومیت، نیاز به برنامه ریزی از سوی دولتها می باشد. دولت در ایران بعد از انقلاب اسلامی در راستای محرومیت زدایی و کاهش طبقه محروم، اقدام به تدوین برنامه های توسعه چندگانه پنج ساله نموده است. در این مقاله هدف اصلی تحلیل تأثیر برنامه های اول و دوم توسعه بر طبقه محروم در دوران دولت سازندگی می باشد. بنابراین از روش توصیفی-تحلیلی و منابع کتابخانه ای استفاده شده است. همان طور که یافته های این پژوهش نشان می دهند برنامه های اول و دوم توسعه که در دولت سازندگی تدوین، برنامه ریزی و اجرا شدند با وجود نگاه به فقر و محرومیت زدایی، ولی تأثیر این برنامه ها بر روند توسعه در ایران و کاهش طبقه محروم، زیاد نبوده است و اساساً کارامدی چندانی با اجرای این برنامه ها برای محرومیت زدایی دیده نمی شود.
_||_
