بررسی مزیت نسبی و ثبات عملکرد صادرات کالاهای صنعتی در استان های ایران
الموضوعات : فصلنامه علمی برنامه ریزی منطقه ای
خلیل قاسملو
1
(رئیس گروه امور تولیدی-سازمان مدیریت و برنامه ریزی استان زنجان)
حمید ذوالقدر
2
(دانشجوی دکتری پولی دانشگاه تبریز)
علیرضا کازرونی
3
(استاد دانشکده اقتصاد دانشگا تبریز)
الکلمات المفتاحية: صادرات صنعتی, کشور ایران, مزیت نسبی, مزیت نسبی آشکار شده و متقارن, همگرایی گروهی,
ملخص المقالة :
شناسایی مزیت نسبی مناطق صنعتی دارای قابلیت و هدایت سرمایهها جهت سرمایهگذاری در صنایع آن مناطق میتوانند در توسعه صادرات غیر نفتی مؤثر باشند. هدف پژوهش حاضر بررسی مزیت نسبی و میزان ثبات عملکرد صادرات کالاهای صنعتی در استانهای کشور ایران است. برای بررسی وضعیت مزیت نسبی از روشهای مزیت نسبی آشکار شده (RCA) و مزیت نسبی آشکار شده متقارن (RSCA) و همچنین از روش همگرایی گروهی (نسبت R2/β) جهت بررسی روند پایداری مزیت نسبی استانها در تولید و صادرات کالاهای صنعتی استفاده شده است. دادههای مورد نیاز از گزارشهای سرشماری سالانه کارگاههای صنعتی طی دوره 1392-1379جمعآوری شده است. نتایج حاصل از بررسی مزیت نسبی آشکارشده و متقارن بالاسا نشان داد که استانهای اصفهان، مرکزی، قزوین، بوشهر، هرمزگان، سمنان، آذربایجان شرقی، یزد، خوزستان، کهگیلویه و بویراحمد، خوزستان، زنجان، قم و کرمان به ترتیب از مزیت نسبی آشکار شده و متقارن برخوردار هستند. این استانها علاوه بر خودکفا بودن، کالاهای صنعتی خود را به سایر استانها و خارج کشور صادر میکنند. همچنین یافتههای حاصل از برآورد روش همگرایی گروهی نشان داد که برای کل استانها ضریب تخصصگرایی برابر با 33/1 بوده و بزرگتر از یک میباشد، اما از 28 استان مورد مطالعه، 14 استان با ضریب تخصص گرایی بالای یک (75/1) صنعتی و 14 استان دیگر با ضریب تخصصگرایی کمتر یک (99/0) غیر صنعتی بوداند. براساس این نتایج، سطح تخصص و میزان مزیت نسبی استانهای صنعتی نه تنها از ثبات لازم برخوردار بوده بلکه در طی دوره نیز تقویت شده است. در مقابل سطح تخصص و میزان مزیت نسبی استانهای غیر صنعتی پایدار نبوده و به طور نسبی میزان تخصص این استانها در مقایسه با استانهای صنعتی تضعیف شده است.
_||_