بررسی جلوه¬ها و مضامین تمثیلی زندگی خوب براساس دیدگاه مارتین سلیگمن در بوستان و گلستان سعدی
نعیمه عمده غیاثی
1
(
دانشگاه آزاد اسلامی
)
کامران پاشایی فخری
2
(
دانشگاه آزاد تبریز
)
پروانه عادل زاده
3
(
عضو هیئت علمی /دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
)
الکلمات المفتاحية: تمثیل, زندگی خوب, مارتین سلیگمن, سعدی شیرازی.,
ملخص المقالة :
چکیده
تمثیلها، سخنان موجز و لطیف و با محتوای بسیار عمیق هستند که در بافت آنها عصارة تجربیات بشری به صورت فشرده نهفته شده است. بنابراین تمثیلها، نمونه‌های بارز «خَیْرُ الکلامِ ما قَلَّ وَ دَلَّ»، «لفظِ اندک و معنیِ بسیار» بهشمار می‌آیند. شاعران و نویسندگان از رویکرد تمثیلی برای بیان اهداف خود بهره بردهاند. سعدی شیرازی نیز با استفاده از تمثیل سعی در انتقال پیام به مخاطب دارد. هدف پژوهش این است که با دقت تمام به بررسی جلوههای تمثیلی زندگی خوب از دیدگاه مارتین سلیگمن در بوستان و گلستان سعدی پرداخته شود. این مقاله به شیوه کتابخانهای و از طریق فیشبرداری به شیوه توصیفی-تحلیلی در بوستان و گلستان سعدی صورت گرفته است و تلاش شده است به این پرسش پاسخ داده شود که جلوههای زندگی خوب از دیدگاه سلیگمن در بوستان و گلستان سعدی چه نقش و جایگاه تمثیلی نمادینی دارد؟ نتایج حاصل نشان میدهد با توجه به نظریه سلیگمن و فضایل او، رویکرد سعدی در اصلاح جامعه مبتنی بر همدلی و یاریرسانی به همدیگر است که با استفاده از آرایة تمثیل آنها را بیان کرده است. شخصیتهای داستانهای او جملگی مثبتنگر، امیدوار به آینده، با روحیه، شاد، مشتاق به زندگی، سعادتمند و خشنود هستند.
1-قران کریم. (1376). ترجمه محمد مهدی فولاد وند، تهـران، دارالقران، چاپ سوم.
2-دهخدا، علی اکبر، (1377)، لغت نامه، تهران، دانشگاه تهران، جلد پنجم.
3-سلیگمن، مارتین، (1379)، کودک مثبت¬گرا، ترجمه ناهید ایران¬نژاد، تهران، دایره
4-شمیسا، سیروس، (1371)، بیان، تهران، فردوس، چاپ دوم.
5-صفا، ذبیح الله، (1373)، تاریخ ادبیات ایران، تهران، فردوس، چاپ یازدهم، ج 1/3 و 2/3
6-مصلح¬الدین، سعدی، (1387)، گلستان، تصحیح غلامحسین یوسفی، تهران، خوارزمی، چاپ هشتم.
7---------------، ( 1389)، بوستان، تصحیح غلامحسین یوسفی، تهران، خوارزمی، چاپ دهم.
8-معین، محمد، (1394)، فرهنگ فارسی، تهران، انتشارات امیر کبیر، ج 1.
مقاله¬ها
1- فتوحی، محمود، (1383)، «تمثیل، ماهیت، اقسام، کارکرد»، مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی، شماره 49-47، صص: 177-141.
