اثر روش های مصرف باکتری های محرک رشد(PGPR) بر محتوی پرولین و قندهای محلول گیاه دارویی بومادران (AchilleamillefoliumL.) در شرایط تنش خشکی
الموضوعات : اکوفیزیولوژی و فیتوشیمی گیاهان دارویی و معطراحمد میر جلیلی 1 , علیرضا پازوکی 2 , ابوالفضل رشیدی اصل 3
1 - گروه زراعت, واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری, دانشگاه آزاد اسلامی, تهران
2 - گروه زراعت, واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری, دانشگاه آزاد اسلامی, تهران
3 - گروه زراعت, واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری, دانشگاه آزاد اسلامی, تهران
الکلمات المفتاحية: تنش خشکی, باکتری های محرک رشد, بومادران, پرولین و قندهای محلول,
ملخص المقالة :
به منظور بررسی اثر روش های مصرف باکتری های محرک رشد(PGPR) بر محتوی پرولین و قندهای محلول گیاه دارویی بومادران (AchilleamillefoliumL.) در شرایط تنش خشکی، آزمایشی در فروردین 1393 در دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی (ره) شهر ری انجام پذیرفت. این آزمایش به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به اجرا در آمد.عوامل آزمایشی شامل دورهای آبیاری به عنوان عامل اصلی در سه سطح آبیاری در50 ، 90 و 130 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A و روش های مختلف کاربرد باکتری های محرک رشد (PGPR) شامل عدم کاربرد باکتری، کاربرد ریشه مال باکتری، کاربرد باکتری در آب آبیاری و کاربرد ریشه مال+ کاربرد باکتری در آب آبیاری به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند.نتایج به دست آمده نشان داد که اثر ساده تنش خشکی و باکتری های محرک رشد مورد آزمون معنی دار و فقط اثرات متقابل پرولین معنی دارگردید. در این شرایط تنش خشکی سبب افزایش میزان پرولین و قندهای محلول در گیاه دارویی بومادران گردید. بعلاوه، گیاهان تیمارشده با باکتری های محرک رشد، نسبت به گیاهانی که در آنها این باکتری ها به کار نرفته بود، دارای محتوی پرولین و قندهای محلول کمتری بودند. نتایج این مطالعه نشان داد که کاربرد باکتری های محرک رشد ، اثرات مفیدی در جهت کاهش محتوی دو صفت ذکر شده داشت. به صورتی که کمترین مقدار پرولین (0833/2 میلی گرم بر گرم وزن تر) وکمترین مقدار قندهای محلول (663/8 میلی گرم بر گرم وزن تر) در شرایط عدم وجود تنش خشکی و مصرف باکتری های محرک رشد حاصل گردید.
