الگوی تاثیر سیاستگذاری فرهنگی در بی‌تفاوتی سازمانی کارکنان سازمان‌های فرهنگی

الموضوعات :

کبرا راعی ¹ (دانشجوی دکتری رشته مدیریت و برنامه ریزی امورفرهنگی، دانشکده حکمرانی اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان(خوراسگان)، اصفهان، ایران)
اکبر اعتباریان خوراسگانی ² (دانشیار، گروه مدیریت، دانشکده حکمرانی اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان(خوراسگان)، اصفهان، ایران )
رضا ابراهیم زاده ³ (استادیار، گروه مدیریت، دانشکده حکمرانی اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان(خوراسگان)، اصفهان، ایران)
مهرداد صادقی ⁴ (استادیار، گروه مدیریت، دانشکده حکمرانی اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان(خوراسگان)، اصفهان، ایران)

تاريخ الإرسال : 16 الثلاثاء , رمضان, 1445 تاريخ التأكيد : 13 الأربعاء , ذو الحجة, 1445 تاريخ الإصدار : 02 السبت , ذو الحجة, 1445

الکلمات المفتاحية: سیاستگذاری فرهنگی, بی‌تفاوتی سازمانی, تحلیل پدیدارشناسانه, سازمان های فرهنگی.,

ملخص المقالة :

سیاست فرهنگی شامل اصولی‌است که از سوی برنامه ریزان برای ایجاد تغییر و‌دستیابی به اهداف مطلوب در حوزه های فرهنگی تدوین‌و‌توسط کارکنان سازمان ها اجرایی می‌شود. سیاستگذاری و اجرای سیاستهای فرهنگی نامتناسب می‌تواند ضمن ایجاد تعارض در فعالیت‌ها و اتلاف انرژی، باعث شود افراد نتایج اقدامات خود را آنگونه که انتظار دارند، مشاهده نکنند و بی تفاوتی منابع انسانی را به همراه می‌آورد. هدف‌ از انجام این مطالعه کیفی بررسی تاثیر سیاستگذاری فرهنگی در بی‌تفاوتی سازمانی کارکنان در سازمان های فرهنگی بوده که با روش پدیدار شناسی انجام و داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته گردآوری و با روش دلفی و تشکیل پنل نخبگانی تحلیل شده‌اند. پس‌از‌اتمام‌مصاحبه‌عمیق‌و‌حصول اشباع نظری‌و تحلیل داده ها‌ از طریق دلفی7عامل(نوسان در سیاستهای فرهنگی، ضعف همگرایی بین دستگاهی،‌تعدد حوزه‌های تصمیم گیری، فقرتخصص گرایی در حوزه تصمیم گیری فرهنگی،اهداف مبهم وبی برنامگی، جدایی بین تدوین و‌اجرا، ناکارآمدی نظام تخصیص بودجه فرهنگی)موثر بر بی‌تفاوتی سازمانی‌در‌سازمان فرهنگی شناسایی شد. نتیجه این پژوهش ارائه مدلی از تاثیر سیاستگذاری فرهنگی بر بی‌تفاوتی سازمانی در سازمان های فرهنگی استان اصفهان است که با بررسی259مفهوم،7مضمون اصلی استخراج و یک دیدگاه جدید درتاثیر سیاستگذاری فرهنگی بر بی‌تفاوتی سازمانی‌در سازمان‌های فرهنگی را‌ ارائه می‌دهد.

المصادر:

ابطحی، سید مصطفی. (1393). الزامات اجتماعی سیاست گذاری فرهنگی جمهوری اسلامی ایران. مطالعات میان فرهنگی, 9(21), 71-98.
ابن یامینی، پریسا. (1397). فرهنگ عمومی, هویت فرهنگی, سیاستگذاری فرهنگی دیدگاه های مقایسه ای. سیاستگذاری عمومی, 4(1 ), 197-210.
برومند نویدرضا، ریحانی یساونی عبدالله، احمد زاده خادمی علی.(1396). تأثیر بی‌تفاوتی سازمانی بر بهره‌وری پرستاران بیمارستانهای دولتی مشهد. نشریه پژوهش پرستاری ایران،12(6):18-23.
بنت، اندی. 1393. فرهنگ و زندگی روزمره، ترجمه: لیلا جوافشانی و حسن چاوشیان، چ 2 ،تهران: اختران. 312 صفحه.
بهزادی حموله، سعید و نصراصفهانی، علی و هاشم نیا، شهرام(1395). بررسی تأثیر کیفیت زندگی کاری بر بی تفاوتی سازمانی کارکنان. دومین کنفرانس بین المللی مدیریت و علوم انسانی. https://civilica.com/doc/549688.
پورکیانی, محمد, سوزنچی, حسین. (1399). مفهوم «فرهنگ» در گفتمان های سیاستگذاری فرهنگی. دوفصلنامه علمی پژوهشی دین و سیاست فرهنگی. 7(1). 75-100.
جوادی, علی, ملک محمدی, حمیدرضا, کلانتری, عبد الحسین. (1396). شناخت هندسه فرهنگ به عنوان ضرورتی در سیاستگذاری فرهنگی مبتنی بر راهبرد داده بنیاد. فصلنامه سیاستگذاری عمومی.3(1): 153-175.
جواهری فاطمه. جلالی, سیدیاسر. (1400). ناسازه‌های سیاستگذاری فرهنگی در ایران،‌ پیشنهاد یک مدل مطالعاتی. فصلنامه مطالعات فرهنگ – ارتباطات. 22(53):201-222.
رضایی، علی اکبر . شادالویی، نوریه. (1392). بررسی تحول فرهنگی در سازمان ها و نهادهای فرهنگی کشور. مدیریت فرهنگی, 7(21), 1-23.
رمضانی, مهدی, پرتوی, اصغر, عیوض‌زاده, حسن, جعفری, فرشید. (1398). سیاستگذاری فرهنگی جمهوری اسلامی ایران: پیشینه، الگوها، و آسیب‌ها (با تأکید بر مفهوم مرجعیت). راهبرد اجتماعی فرهنگی.8(3). 69-96.
شریف زاده، فتاح و سیدمهدی الوانی و بهروز رضایی منش و مجید مختاریان پور(1392) .موانع اجرای سیاستهای فرهنگی كشور طی برنامه های اول تا چهارم توسعه: بررسی تجربیات مدیران فرهنگی«، اندیشه مدیریت راهبردی، 1(13) :33-78.
شریفی، سیدعلیرضا و عبدالرضا فاضلی. (1391). وا كاوی سیاستگذاری فرهنگی در جمهوری اسلامی ایران، مجلس وراهبرد، شماره 69 :90-55.
صالحی امیری, سیدرضا عظیمی دولت آبادی امیر. 1395. مبانی سیاستگذاری و برنامه ریزی فرهنگی. تهران: انتشارات ققنوس،280صفحه.
عالم ریحانه، بدیعی مرجان. (1399). آسیب شناسی سیاست فرهنگی جمهوری اسلامی ایران با نگاهی بر جایگاه هویت ملی در سیاستگذاری فرهنگی. فصلنامه دولت پژوهی جمهوری اسلامی ایران،6(4):11-39.
فاضلی نعمت الله و مرتضی قلیچ. (1393). نگرشی نو به سیاست فرهنگی. تهران : انتشارات تیسا، 416 صفحه.
فرومندی فاطمه، نصیری مجید.(1396). تبیین بی‌تفاوتی سازمانی بر اساس مؤلفه‌های منتخب کیفیت زندگی کاری، (جبران منصفانه شرایط مناسب بهداشتی و کاری ایمن در کارکنان ادارات ورزش و جوانان استان آذربایجان غربی) دومین کنفرانس بین‌المللی پژوهشهای کاربردی در تربیت بدنی، علوم ورزشی و قهرمانی، تهران.
مقتدایی، مرتضی و علیرضا ازغندی. (1395). آسیب شناسی سیاستگذاری فرهنگی جمهوری اسلامی. فصلنامه تخصصی علوم سیاسی، 12(34) :7-26.
نصیری فیروز, علیرضا و قیلی رضا. (1401). مرور نظام مند نشانگرهای ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی موسسات آموزش عالی. مدیریت فرهنگی. 16(57):3۷-۵۳.
نصیری فیروز, علیرضا, ابیلی, خدایار, کرامتی, محمدرضا, پور کریمی, جواد. (1401). طراحی الگوی ارزیابی سیاستگذاری فرهنگی دانشگاهها و موسسات آموزش عالی(یک پژوهش آمیخته). فصلنامه علمی مطالعات میان فرهنگی.17(51): 91-130.
Boromand, N. Reihany Yasavoli, A. Almadzadeh, A. (2018). "The Effect of Organizational Indifference on the Efficiency of Nurses in Public Hospitals of Mashhad", Iranian Journal of Nursing Research (IJNR), Vol 12.
Chung, F. F. O. (2021). Emotionally Intelligent Leadership: A Workshop to Train AG Hong Kong Ministers for Relational and Ministry Effectivesness (Doctoral dissertation,
Assemblies of God Theological Seminary). Ghanbari, S. Zandi, K. Amani, S. (2018), "The relationship between organizational socialization and organizational indifference in nurses". Nursing Management Journal, 9-16 Karimi, Z. E., Parvaresh, B., & Kaazemi, M. (2019). The Relationship between Authentic Leadership and Organizational Indifference among Teachers: The Mediating Role of Psychological Empowerment. Quarterly Journal of Education, 35(3), 147-168. (In Persian)
Leander, P, N. (2009). Losing the will: Automatic Reactions to the Indifference Perceived in Others. Unpublished masters thesis, DukeUniversity
Nasabi, N. A., & Bastani, P. (2018). The effect of quality of work life and job control on organizational indifference and turnover intention of nurses: a cross-sectional questionnaire survey. Central European Journal of Nursing and Midwifery, 9(4), 915-923.
Ozsahin، M.، & Yurur، S. (2019). Does Organizational Justice Increase or Decrease Organizational Dissent? Research Journal of Business and Management، 6(1)1-8.
Ruiz D، AnaLeón P،García Loperab F.(2020). Disentangling organizational commitment in hospitality industry: The roles of empowerment، enrichment، satisfaction and gender. International Journal of Hospitality Management Volume 90، September 2020،102637.
Salehzadeh, R., Shahin, A., Jahanbazi, A. (2017). Investigating the Impact of Managers’ Reverse Behaviors on Employees’ Organizational Indifference (The Case of Study: Isfahan Province Gas Company). Human Resource Management in Oil Industry; 8 (31), 107-127
Zeki Imamoglu S، Ince، Turkcan H، Atakay B.(2019). The Effect of Organizational Justice and Organizational Commitment on Knowledge Sharing and Firm Performance. Procedia Computer Science Volume 158،899-906.
Zhang، Y & Frenkel، S.(2018). Employee Indifference and Inaction against Abusive Supervision. Employee Relations،40(6)، 981-998.