بازخوانی سیر دگردیسی اسطوره اسب در گذر از حماسه به عرفان

عسگری, زهرا; قاسم زاده, سیدعلی

رقم المقالة : PNFA-2203-2211 (R1) زيارة : 244 الصفحة: 271 - 290

20.1001.1.23225793.1402.19.1.10.5

نوع المخطوط: ابحاث

بازخوانی سیر دگردیسی اسطوره اسب در گذر از حماسه به عرفان

الموضوعات :

زهرا عسگری ¹ , سیدعلی قاسم زاده ²

1 - دانش‌آموخته زبان و ادبیات فارسی از دانش‌گاه بین المللی امام خمینی قزوین، ایران
2 - استاد تمام زبان و ادبیات فارسی،دانش‌گاه بین‌المللی امام خمینی قزوین، ایران(نویسنده مسؤول)

تاريخ الإرسال : 29 الجمعة , شعبان, 1443 تاريخ التأكيد : 17 السبت , ذو الحجة, 1443 تاريخ الإصدار : 01 الجمعة , شوال, 1444

الکلمات المفتاحية: حماسه, اسطوره, اسب, عرفان, دگردیسی,

ملخص المقالة :

اسب به عنوان توتم ایرانیان، اسطوره‌ای است که در متون آیینی- ادبی ادوار مختلف، حضوری چشمگیر داشته، اسطوره‌ای پرتکرار محسوب می‌شود. اسب به دلیل بهره‌مندی از طبیعتی دوگانه، در اساطیر و همچنین آموزه‌های عرفانی، هم‌ سمبل و نمادی از مضامین اهورایی و هم اهریمنی است که به دلیل محبوبیت آن در میان اقوام ایرانی، بیشتر به عنوان اسطوره‌ای نیک و مینوی شناخته می‌شود. این مقاله با روش تحلیل- محتوا در پی بررسی سیر دگردیسی اسطورۀ اسب در گذر از عصر حماسی به دورۀ عرفانی است که نتایج پژوهش نشان می‌دهد اسب در متون حماسی و پهلوانی، دارای نقش و جایگاه ویژه‌ای است که نیمۀ‌پنهان و تکمیل‌کنندۀ پهلوانان محسوب می‌شود و یاریگر آنان در تمام مراحل زندگی است. پس از گذر از عصر حماسی، اسب همچنان در متون عرفانی، نمادی از مضامین عالی است؛ اما به دلیل داشتن طبیعت سرکش، به عنوان نمادی از نفس نیز به کار رفته است؛ اما همین نفس، چون اسبی تعلیم‌پذیر، قابلیت رام شدن دارد که می‌توان با ریاضت و تمرین، آن را مطیع و رام ساخت.

المصادر:

ابیالخیر، ایرانشاه. (1370). بهمننامه. تصحیح رحیم عفیفی، تهران: علمی فرهنگی.

ابیالخیر، ایرانشاه. (1377). کوشنامه. به کوشش جلال متینی، تهران: علمی.

اوشیدری، جهانگیر. (1386). دانشنامۀ مزدیسنا. چاپ چهارم، تهران: مرکز.

انقروی، ملا اسماعیل. (1374). شرح کبیر بر مثنوی مولوی. ترجمۀ عصمت ستارزاده، تهران: زرین.

ایاز، حمید و سهیلا موسوی سیرجانی. (1397). «تطبیق مفاهیم نمادین اسب در آثار حماسی، غنایی و عرفانی با تکیه بر شاهنامۀ فردوسی، خمسۀ نظامی و مثنوی مولوی»، بهار ادب، شمارۀ 42: 263-284.

بانوگشسبنامه. (1382). تصحیح و توضیح روحانگیز کراچی، چاپ اول، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

پورداوود، ابراهیم. (1326). فرهنگ ایران باستان، جلد اول، چاپ دوم، تهران: اساطیر.

تاجیک محمدیه، حسن و مهرداد چترایی. (1397). «تحلیل ادبی نمادهای حماسی و اساطیری اسب در شاهنامه»، زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد فسا، شمارۀ 9: 11-42.

ذاکری، محسن. (1384). «رمزهای اساطیری، اسب در اساطیر»، کتاب ماه هنر، شمارۀ 85 و 86: 154-158.

رشیدالدین میبدی، ابوالفضل. (1393). کشفالاسرار و عدّهالابرار، تصحیح علیاصغر حکمت، چاپ نهم، تهران: امیرکبیر.

سجادیراد، سید صدیقه و کریم سجادیراد. (1392). «بررسی اهمیت اسب در اساطیر ایران و سایر ملل و بازتاب آن در شاهنامه»، پژوهشنامۀ ادب حماسی، شمارۀ 16: 99-128.
سنایی غزنوی، مجدود بنآدم. (1387). حدیقهالحقیقه و طریقهالشریعه، تصحیح مدرس رضوی، چاپ هفتم، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.

شوالیه ژان، گربران آلن. (1388). فرهنگ نمادها، جلد اول، ترجمه و تحقیق سودابه فضائلی، چاپ اول، تهران: جیحون.

عبداللهی، منیژه. (1381). فرهنگنامۀ جانوران در ادب پارسی، تهران: پژوهنده.
عطار نیشابوری، فریدالدین. (1377). منطقالطیر، تصحیح سیدصادق گوهرین، چاپ سیزدهم، تهران: علمی فرهنگی.

غیبی، سیدغلامرضا. (1396). «اسب در میدان رزم و بزم، با استناد به منظومههای حماسی و پهلوانی پس از شاهنامه: گرشاسبنامه، بهمننامه، کوشنامه و فرامرزنامه»، ادبیات فارسی، شمارۀ 35: 25-48.

فرامرزنامه. (1382). به اهتمام مجید سرمدی، چاپ اول، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.

فردوسی، ابوالقاسم. (1387). شاهنامه، تصحیح جلال خالقی مطلق، تهران: سخن.

قائمی، فرزاد و محمدجعفر یاحقی. (1388). «اسب پرتکرارترین نمادینۀ جانوری در شاهنامه و نقش آن در تکامل کهنالگوی قهرمان»، متنپژوهی ادبی، شمارۀ 42: 9-26.

فروزانفر، بدیعالزمان. (1373). شرح مثنوی شریف، تهران: علمی فرهنگی.

فروید، زیگموند. (1362). توتم و تابو، ترجمۀ دکتر ایرج باقرپور، تهران: آسیا.

قلیزاده، خسرو. (1391). دانشنامۀ اساطیری جانوران و اصطلاحات وابسته، تهران: پارسه.

مولوی، جلالالدین محمد. (1389). مثنوی معنوی، چاپ چهارم، تهران: الهام.

نامور مطلق، بهمن. (1387). اسطوره متن هویتساز، تهران: علمی فرهنگی.

نوری، محمد. (1385). «اخلاق و عرفان تمثیلی، بررسی اسب به عنوان یک نماد معنوی»، نشریۀ اخلاق، شمارۀ 4: 57-87.

هجویری، ابوالحسن علی بن عثمان. (1391). کشفالمحجوب، تصحیح ژکوفسکی، چاپ چهارم، تهران: طهوری.

یونگ، کارل گوستاو. (1352). انسان و سمبلهایش، ترجمۀ ابوطالب صارمی، تهران:امیرکبیر.

References

Abi Al-Khair, Iranshah. (1370). Bahman-nameh Corrected by Rahim Afifi, Tehran. Elmi Farhangi.

Abi Al-Khair, Iranshah. (1377). Kush-nameh By Jalal Metini, Tehran: Elmi.

Oshidari, Jahangir. (1386). Mazdasna encyclopedia. 4th Ch., Tehran: Markaz.

Ankaravi, Mulla Ismail. (1374). Kabir's commentary on Maulavi's Masnavi. Trans. Esmat Sattarzadeh, Tehran: Zarrin.

Ayaz, Hamid and Soheila Mousavi Sirjani. (2017). "Adaptation of the symbolic concepts of the horse in epic, lyrical and mystical works based on Ferdowsi's Shahnameh, Nizami's Khamsa and Maulavi's Masnavi", Bahar Adab, No. 42: 263-284.

(1382). Proofreading and explanation of Karachi, first edition, Tehran: Research Institute of Humanities and Cultural Studies.

Pordawood, Ibrahim. (1326). Ancient Iranian culture 1st Vol, 2nd ed, Tehran: Asatir.

Tajik Mohammadieh, Hassan and Mehrdad Chetraei. (2017). "Literary analysis of the epic and mythological symbols of the horse in the Shahnameh", Persian language and literature, Islamic Azad University, Fasa branch, 9: 11-42.

Zakari, Mohsen. (1384). "Mythological codes, horses in mythology", Book of the Month of Art, No. 85 and 86: 154-158.

Rashiduddin Meibdi, Abulfazl. (2013). Kashf-al-Asrar and Adeh-al-Abrar, Ed. Ali Asghar Hekmat, 9th ed, Tehran: Amir Kabir.

Sajjadi-Rad, Seyyed Siddiqa and Karim Sajjadi-Rad. (2012). "Examination of the importance of the horse in the mythology of Iran and other nations and its reflection in the Shahnameh", research journal of epic literature, No. 16: 99-128.

Sanai Ghaznavi, Majdod Bin Adam. (1387). Hadiqa-al-Haqiqah and Qaba-al-Shari'a, corrected by Modares Razavi, 7th edition, Tehran: Tehran University Press.

Chevalier Jean, Gerbran Allen. (1388). A culture of symbols, 1st vol. Soudabe Fadaeli, 1st ed, Tehran: Jayhoon.

Abdullahi, Manijeh. (1381). Dictionary of animals in Persian literature, Tehran:

Attar Nishaburi, Fariduddin. (1377). Al-Tir logic, Ed. Seyyed Sadegh Goharin, 13th edition, Tehran:Elmi Farhangi.

Ghaibi, Seyed Gholamreza. (2016). "Horse in the field of Razm and Bezam, with reference to epic and heroic poems after Shahnameh: Garshasbnameh, Bahmannameh, Kushnameh and Faramarznameh", Persian Literature, No. 35: 25-48.

(1382). By the efforts of Majid Sarmadi, 1st ed, Tehran: Association of cultural works and experts.

Ferdowsi, Abulqasem. (1387). Shahnameh, Ed. Jalal Khaleghi Mutlaq, Tehran: Sokhn.

Ghaemi, Farzad and Mohammad Jaafar Yahaghi. (1388). "The horse is the most frequent symbolic animal in the Shahnameh and its role in the evolution of the archetype of the hero", Literary Textology, No. 42: 9-26.

Forozanfar, Badi al-Zaman. (1373). Commentary on Masnavi Sharif, Tehran: Elmi Farhangi.

Freud, Sigmund. (1362). Totem and taboo, trans. Dr. Iraj Bagharpour, Tehran: Asia.

Qolizadeh, Khosrow. (2011). Mythological encyclopedia of animals and related terms, Tehran: Parse.

Molavi, Jalaluddin Mohammad. (1389). Masnavi Manavi, 4th ed, Tehran:

Namvar Motlaq, Bahman. (1387). The myth of identity text, Tehran: Elmi Farhangi.

Nouri, Mohammad. (1385). "Ethics and Allegorical Mysticism, Examining the Horse as a Spiritual Symbol", Journal of Ethics, No. 4: 57-87.

Hajwiri, Abulhasan Ali bin Othman. (2011). Kashf al-Mahjub, corrected by Zhekovsky, 4th ed, Tehran:

Jung, Carl Gustav. (1352). Man and his symbols, trans. Abu Talib Sarmi, Tehran: Amir Kabir.

_||_