تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر سطوح پلاسمایی WISP-1 و WISP-2 در موش‌های دیابتی و سالم

الموضوعات : Journal of Animal Biology

مهدی کریمی ¹ , سامان پاشایی ² , ایوب سعیدی ³

1 - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد سقز، دانشگاه آزاد اسلامی، سقز، ایران
2 - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد سقز، دانشگاه آزاد اسلامی، سقز، ایران
3 - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی و اجتماعی، دانشگاه کردستان، سنندج، کردستان، ایران

تاريخ الإرسال : 15 الثلاثاء , ربيع الأول, 1444 تاريخ التأكيد : 17 الجمعة , جمادى الأولى, 1445 تاريخ الإصدار : 10 الثلاثاء , شعبان, 1445

الکلمات المفتاحية: تمرین هوازی, WISP-1, WISP-2, موش‌های دیابتی,

ملخص المقالة :

دیابت و بیماری‌های مرتبط با آن یکی از عوامل اصلی مرگ و میر در جهان می‌باشند. هدف از پژوهش حاضر بررسی بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط بر سطوح پلاسمایی WISP-1 و WISP-2 در موش‌های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود. 40 سر موش صحرائی نر شش هفته ای نژاد ویستار پس از آشنایی با محیط جدید و نحوه ی فعالیت روی نوار گردان به طور تصادفی به 4 گروه کنترل، کنترل + دیابت، تمرین 8 هفته ای شدت متوسط، تمرین 8 هفته ای شدت متوسط+دیابت تقسیم شدند. برنامه ی تمرینی برای گروه تمرینی 8 هفته ای، عبارت بود از: 5 جلسه در هفته دویدن بر روی تردمیل جوندگان به مدت 60 دقیقه با سرعت 25 متر در دقیقه معادل 50 تا 60 درصد Vo2max بود. آزمودنی های تمام گروه های تحقیق در شرایط استراحتی (48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی) با کتامین و زایلازین با نسبت 5 به 2 بیهوش و سپس خونگیری انجام شد و برای آنالیز شاخص‌ها مورد استفاده قرار گرفت. جهت مقایسه بین گروه‌ها از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج آزمون واریانس یک‌طرفه نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها در ارتباط با سطوح WISP1 و WISP-2 وجود دارد (001/0=p ). بر اساس یافته های حاضر می توان عنوان کرد که تمرینات هوازی با شدت های متوسط نیز می تواند برای تعدیل سطوح پلاسمایی WISP-1 و WISP-2 در دیابت موثر واقع شود.